Voetbalster én analiste Heleen Jaques: “Ik was nooit het grootste talent”

OOSTKAMP – Vlaanderen leerde haar kennen als vlijmscherpe analiste in Villa Sporza tijdens het WK voetbal. Maar Heleen Jaques is in de eerste plaats een begenadigd voetbalster. Dit seizoen verdedigt de 30-jarige West-Vlaamse de kleuren van de Italiaanse grootheid Fiorentina.

Jaques ruilde deze zomer landskampioen Anderlecht in voor Fiorentina, de nummer twee van Italië. Of de schoonheid van de stad een rol speelde in haar keuze? Ze moet lachen om die vraag. “Neen, ik was zelfs nog nooit in Firenze geweest, moet ik bekennen. Oké, de stad is een openluchtmuseum, dat weet ik nu. Heel mooi zelfs. En de mentaliteit van de Italianen ligt me wel, die uitbundigheid. Maar ik ben naar hier gekomen omdat ik nog één buitenlands avontuur wou meemaken. Plus: Fiorentina is een ambitieuze club, speelt Champions League, wil ook dit seizoen prijzen pakken. Dit kan de kers op de taart zijn voor mij.”

Je komt van Anderlecht. Hoe groot is het verschil?

Héél groot. De beleving is niet te vergelijken. In Fiorentina zijn mannen en vrouwen gelijk. Je ziet dat aan de aandacht in de kranten, aan de omkadering. Toen de ploeg vorig seizoen begon te verliezen, werden de supporters ook echt nukkig. Je kan je dat in België niet voorstellen. Topwedstrijden worden hier gespeeld voor drieduizend mensen. Ook de competitie valt niet te vergelijken. In de Belgische Super League spelen amper zes ploegen. Je moet elk seizoen zes keer tegen hetzelfde team. Dat is op de duur niet meer plezant. In Italië spelen er twaalf ploegen in de hoogste klasse.

Zijn mannen en vrouwen er ook financieel gelijk?

Neen, dat niet. (lacht) Dat verschil is immens groot. Maar goed, ik ga niet meer op de barricaden staan daarvoor. Dat is nu de taak van de volgende generatie. Het vrouwenvoetbal zet stappen vooruit. Dat is goed.

Waarom kan dit avontuur de kers op de taart zijn?

Ik was nooit het grootste talent. Ik ben vaak afgeschreven, ook bij de nationale ploeg. Maar ik kon telkens terug knokken. Mijn doorzettingsvermogen is mijn grote kwaliteit. Ik heb al een buitenlands avontuur meegemaakt in Duitsland. Het eerste seizoen voor Herforder was goed, maar dat was vechten tegen de degradatie. Daarna heb ik een seizoen voor Potsdam gespeeld, dat in de Champions League aantrad. Dat beschouw ik als een mislukking. Dus ja, ik wil revanche. Ik heb titels en bekers op mijn palmares, maar ik wil ook een geslaagd buitenlands avontuur.

“Vrouwenvoetbal is inderdaad niet altijd aantrekkelijk.
Alleen mag men niet vergelijken met de mannen.”

Waarom was Potsdam een mislukking?

De trainer was onmenselijk. We moesten dagelijks drie keer trainen, zes dagen op zeven. Zelfs de mannen trainen zoveel niet. Ook de levensomstandigheden waren niet goed. Ik woonde er in een kleine studio, zonder badkamer. Ik moest op de club douchen. Ik voelde mij niet goed daar. Daarenboven kreeg ik na Nieuwjaar last van inspanningsastma. Dat heb ik vaker als het echt koud is. Ik wou me laten behandelen door mijn longspecialist in België, maar de trainer liet duidelijk merken dat ik dan mijn plek kwijt zou zijn. Ik ben toch vertrokken. Ik heb daarna nog één keer mogen spelen. (zwijgt even) Ik heb veel gevloekt in die tijd. Ik heb zelfs gedacht aan stoppen. Ik ben daarna teruggekeerd naar België, naar Club Brugge, waar ik trouwens Mario (Ballegeer, haar vriend, red) heb leren kennen.

Hij blijft nu in Oostkamp wonen. Kon je hem niet overtuigen mee te verhuizen?

Dat zou moeilijk geweest zijn. Hij spreekt de taal niet, en dat is in Italië een voorwaarde om aan de slag te gaan. Hij werkt nu als videoanalist voor Waasland-Beveren, en doet dat graag. Anders zou hij dat moeten opgeven. Ze eisen ook van mij dat ik binnen de drie maanden de taal spreek. Ik krijg daar privélessen voor. Helaas ben ik niet de grootste talenknobbel. (lacht) Dit is natuurlijk aanpassen voor mij. We woonden al vier jaar samen. Maar goed, we zorgen ervoor dat Skype goed werkt.

Beleef jij je kinderdroom?

Ja, toch wel. Voetbal was altijd mijn passie. Dat is misschien vreemd, want in die tijd had je weinig rolmodellen. De Red Flames bestonden nog niet. Men sprak nog over de Rode Duivelinnen. Ik heb ook volleybal gespeeld. Maar dat lag me minder. Ik wou buiten sporten.

Wie heeft jou geïnspireerd?

Mijn papa wellicht. Hij was jeugdtrainer. Ook mijn oudere broer voetbalde. Ik ben begonnen bij Torhout (waar ze opgroeide, red) toen ik zes was.

Dat was bij de jongens, niet?

Ja. Ik heb tot mijn zestiende bij de jongens gespeeld. Ik vond dat plezant. Ik vind dat ook de beste leerschool voor meisjes. Jongens zijn fysiek sterker, harder ook, en handelen sneller. Als meisje word je sterker in die omgeving. Je krijgt wel eens iets naar je hoofd geslingerd omdat je een meisje bent, maar dat heeft me nooit geraakt. Dat was ook nooit echt kwetsend. Of ik heb dat toch zo niet ervaren.

“Je krijgt wel eens iets naar je hoofd geslingerd omdat je een meisje bent, maar dat heeft me nooit geraakt.”

Je noemde al de Red Flames. Volgende zomer is er het WK in Frankrijk. Hoe schat jij jullie kansen in?

Komende week is er de interland tegen Italië. We moeten eerst die winnen, en daarna mogen we als beste tweede naar de barragewedstrijden. Dat wordt heel moeilijk. Maar deze ploeg is tot veel in staat. Dat hebben we vorig jaar bewezen met onze kwalificatie voor het EK. Dat was historisch. We moeten erin geloven. Maar dat is vaak een probleem bij ons. Ik had tot vorig jaar nooit durven dromen van een WK. Nu doe ik dat wel. Omdat ik heb mogen proeven van een groot tornooi. Ik wil méér. Het WK zou echt hét sluitstuk zijn van mijn carrière.

Analisten deden wat meewarig over het niveau op dat EK. Wat vond jij daarvan?

Ik vond dat terecht. Het vrouwenvoetbal is niet altijd aantrekkelijk. Dat heeft tijd nodig. Alleen mag men niet altijd vergelijken met de mannen. Die vergelijking gaat niet op.

Jij zit nu ook in het analistenwereldje. Was het WK een eenmalige ervaring?

Ik hoop van niet. Ik vond dat heel plezant. Ik voelde me meteen aanvaard. Ik ben zelfs wat geschrokken van mezelf. Ik was vroeger eerder introvert, en zeker geen grote prater. Maar ik had weinig last van stress. Ik was één keer zenuwachtig: toen Karl (Vannieuwkerke, red) zei dat Villa Sporza 1,1 miljoen kijkers telde. Hij had dat beter niet gezegd. (lacht) Natuurlijk moeten ook zij mij nog willen.

Dat zal wel. Je was vaak beter voorbereid dan de mannen, denk ik.

Dat kan. Ik heb me inderdaad héél goed voorbereid. Ik heb me ingewerkt in elke ploeg. Welke spelers zitten daar? Welke spelstijl hanteert die trainer? Als je dat niet weet, ben je niet ernstig als analist.

Wie vind jij de beste analist?

(blaast) Dat is moeilijk. Misschien Youri Mulder. Hij is écht goed. Hij analyseert goed én kan goed uitleggen waarom. Ook Gert Verheyen is top.

Geraak jij voetbal nooit beu?

Dat gebeurt wel eens. Maar lang duurt dat nooit. Ik hou ervan eens lekker te gaan eten met Mario en niet over voetbal te praten. Ik lees ook graag. Ik heb enkele goede thrillers gekocht om mee te nemen naar Italië. Een goed boek bevat voor mij veel actie. Romans en biografieën lees ik minder graag.

Kan dat iets zeggen over jouw karakter?

(denkt na) Ja, misschien wel. Ik heb actie nodig in mijn leven, uitdagingen. Vandaag toch nog. Ik wil slagen in het buitenland, ik wil naar het WK met de Red Flames. Maar misschien zal ik over drie jaar anders praten. Misschien wil ik dan alleen nog huisje, tuintje, kindje.

Hoe lang wil je nog voetballen?

Nog maximum drie seizoenen. Ik voel mijn moederklok tikken, maar ik wil wachten tot na mijn carrière. Drie jaar moet lukken.

Het sportrapport van Heleen Jaques

Als kind was mijn idool …

Paolo Maldini, destijds verdediger van AC Milan. Hij was mijn grote voorbeeld. Ik ben ook verdediger.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …

Ann Wauters. Ik vind dat zij onderschat wordt. Zij is nooit echt bekroond voor haar grote prestaties.

Mijn mooiste sportmoment?

De 2-0-zege tegen Noorwegen op het EK. Ik zei vooraf dat ik Ada Hegerberg, de speelster van het jaar, in mijn broekzak zou stoppen. Dat is mij gelukt. (lacht)

Mijn grootste ontgoocheling?

De titel verliezen met Anderlecht in 2017 door een minder doelsaldo.

(foto belga)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier