Ik weet niet of je je schoentje hebt gezet vrijdagavond, en of hij gisteren is geweest, de Sint? Sommige kwatongen beweren dat de Sint en zijn Pieten een sprookje zijn, een vertelseltje, kortom fake, maar ik geloof dat niet. Ja, Zwarte Pieten bestaan niet meer. Dat waren bedriegers. Dat waren witte mannen die zich zwart verfden, en dat was aanstootgevend om redenen die ik hier niet nog eens ga uitleggen, daar hebben specialisten al veel moeite in gestoken. Maar lang nadat ik officieel kind af was, verdwenen die Zwarte Pieten dus van de stoomboot. De Sint paste zich aan en kreeg mannelijke, vrouwelijke en genderneutrale Pieten in alle kleuren van de regenboog, soms met een roetveeg. Allemaal prima.
Ik bleef in de man geloven, want hij blijft elk jaar trouw een zakje chocolade brengen, en speculoos. Zowel voor mijzelf als voor mijn lief, mijn broer en schoonzus, en uiteraard ook voor de kleinkinderen. En al dat lekkers bezorgt hij bij mama en papa. Dat deed hij toen ik nog echt kind was en braaf, en nu ik zelf opa zou kunnen zijn, en niet zo braaf meer ben, blijft hij die lekkernijen toch elk jaar in Knesselare brengen, in het huis waar ik mijn kindertijd doorbracht bij de liefste ouders van de wereld. Als ik mama en papa zie begin december, hebben ze een brede glimlach en zeggen ze: de Sint is ook dit jaar weer geweest voor jullie. En ook al gaan ze richting de tachtig, toch vertonen ze nog geen enkel teken van dementie.
Het is simpel: ook al zijn wij vijftigers, we blijven hun kinderen, en zij blijven onze mama en papa. Ze vinden het een heerlijke traditie om eeuwig jong te blijven, net als de Sint zelf, want ondanks alle kleurdiscussies in een veranderende wereld blijft die oude heer toch ook maar mooi meegaan. Dat is een zeer geruststellende gedachte. Ik eet vanochtend dus een stukje heerlijke mijter van fondantchocolade bij de pistolets, en ik ben mijn ouders dankbaar voor de prachtige kindertijd die ik nu toch al meer dan een halve eeuw mag beleven dankzij hen.