“Er zijn nog heel veel mensen die deugen: een gedachte die we de komende dagen moeten koesteren”

Goeiemorgen,

Ooit al eens op Halloween wakker geworden in een slaapkamer vol bloed? Ik wel, afgelopen donderdag. En dat was best wel schrikken. Ik had het eerst niet door, tot ik mijn bril op mijn neus zette en naar de deur liep. Overal op de vloer waren er rode vlekken en … kattenpootafdrukken. Geen halloweengrap van de zonen dus, maar een ‘cadeautje’ van mijn poezeligste huisgenote. Met dank aan haar onhebbelijke gewoonte om ’s nachts op mijn slaapkamerraam te komen tikken, en ik beken schuld met dank ook aan mijn al even onhebbelijke gewoonte om haar vervolgens binnen te laten. Waarna ze zich meestal uit dank tegen mijn benen aan komt vleien, en ik me op het geronk van haar gespin opnieuw dromenland in begeef.

Iets wat ze die nacht overigens niet gedaan had, bedacht ik me wat later. Toen ik wakker werd, lag ze op het hoekje van het bed, het verst bij me vandaan. Een kleine inspectieronde later met nog veel meer bloed in dat hoekje van mijn bed en op de vensterbank was duidelijk dat mevrouw zich tijdens haar nachtelijke escapades verwond had. Het bloeden was ondertussen gelukkig al gestopt, maar de rode sporen op haar ene poot en haar geblaas toen ik die poot vastpakte, toonden me duidelijk dat de oorzaak daar te vinden was. En ja, nog meer geblaas van haar kant en getast van mijn kant later, bleek dat er een nagel verdwenen was. Er volgde nog een worstelsessie toen ik die poot probeerde te ontsmetten, waarna ze de hele dag zo ver mogelijk bij iedereen vandaan bleef.

Maar dat leed is intussen al helemaal voorbij. Vannacht lag ze naar goede gewoonte weer tegen me aan te spinnen, en ik mocht haar pootje zonder geblaas grondig betasten. Wat voor mij toch een opluchting was. Waarna ik me meteen bedacht dat ik me toch echt gelukkig mag prijzen dat een gewond poezenpootje mijn grootste zorg van het moment is. En dat terwijl er amper 1.600 kilometer bij ons vandaan mensen hun hele hebben en houden, en vaak ook geliefden, vrienden of kennissen, hebben verloren. De beelden van die razendsnelle vloedgolf vol modder en puin die de regio van Valencia overstroomde, is pas echt nachtmerriemateriaal. Een nachtmerrie die in 2021 ook in ons land werkelijkheid werd. Een nachtmerrie die daar, net zoals bij ons over de taalgrens, nog lang zal nazinderen. Al is er ook één beeld dat troost biedt: dat van die duizenden mensen die te voet en gewapend met schoppen, borstels en pakken water, naar het rampgebied trekken om er te helpen. Er zijn nog heel veel mensen die deugen. Een gedachte die ik de komende dagen zal koesteren, ook wanneer het over de oceaan helemaal de verkeerde kant zou uitgaan.

Geniet van deze zondag,

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be