Sven Ornelis

“Ik zag het al dagenlang aankomen en het hielp mijn doorgaans onbreekbare humeur behoorlijk om zeep”

Enric en Montserrat, twee heerlijke vrienden uit Barcelona, waren vorig weekend bij ons op bezoek. We leerden hen kennen in Via Veneto, ons stamrestaurant, waar ze sinds jaar en dag elke vrijdag dineren, net als wij, als we in de stad zijn. We merkten elkaar tien jaar geleden op, begonnen elkaar te groeten, raakten aan de praat en gingen eens bij elkaar aan tafel zitten voor het dessert. Zo werden we goede vrienden en nu kwamen ze voor de tweede keer op bezoek in Vlaanderen. Catalanen vallen je bij de eerste kennismaking niet overenthousiast in de armen, maar als ze je na jaren in hun hart sluiten dan is dat bijna onvoorwaardelijk. We ontvingen hen als koningen, want gastvrijheid vinden wij belangrijk. We zorgden voor heerlijk eten, thuis én in een sterrenrestaurant, er werden mooie wijnen uit onze kelder gehaald, we hadden een bootje met een gids geboekt in Gent en tickets gekocht voor het wereldberoemde Lam Gods. Zalig. Er was maar een ding dat we niet zelf konden organiseren: zon en aangename temperaturen. Ze wonen in Barcelona en daar is het bijna altijd mooi weer, dus Belgisch weer zou een streep door onze rekening zijn. Maar niks aan te doen, het was grijs en zo mistig dat de trotse torens van Gent verdwenen in het niks. En het was vooral ijzig koud, alsof Vlaanderen tegen de Noordpool aanschurkte. Dikke ellende. Ik zag het al dagenlang aankomen en het hielp mijn doorgaans onbreekbare humeur wel behoorlijk om zeep. Maar dat had dus niet gehoeven, want Montse en Enric vonden het fantastisch weer. In Barcelona is het nooit zo koud en er is bijna altijd zon, en daarom vonden ze dat grijze Belgische weer zeer gezellig en die dikke mist zo mysterieus. Winterdagen als in de films, zeiden ze, zalig. Ze droegen dikke jassen met pelsen kragen en ze vonden het prachtig. En het gekke is: ik ging zelf ook bijna mee in hun enthousiasme. Vandaag verlang ik alweer naar zon en lente, maar vorig weekend besefte ik: het gras is soms minstens even groen aan de eigen kant van de heuvel. Je moet het enkel willen zien.

Fijne zondag iedereen!
Sven

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier