Hoofdredacteur Bart Casteleyn: “Deze Dag van De Zorg lijkt me een ideaal moment om nog eens al die zorgende mensen te danken”

Goeiemorgen,

Beste mensen, ga wandelen.

Dat is misschien het beste advies dat ik op een zondag kan geven. En ja, deze wijze raad geldt de hele week. Weinig energie? Ga wandelen. Te veel energie? Ga wandelen. Een overvol hoofd? Ga wandelen. Een lege maag? Ga wandelen. Heb je een hond? Ga wandelen. Kater? Stappen is snappen.

Je raadt dan ook nooit wat er gebeurde toen ik inspiratie zocht voor deze column. Juist. Ik trok mijn stoute schoenen aan en… ging wandelen.

Een paar duizend meter van huis hing een vuile vod aan een verweerd hek. De wind speelde met het stuk stof dat ooit als laken door het leven moet zijn gegaan. Wat dichter bij de aandachtstrekker bleek er een groot hart op getekend. In nog net leesbare letters werd duidelijk op wie Cupido zijn pijlen had gericht. De bruingroene vod was ooit een witte boodschap van liefde voor… D E Z O R G.

Tellen is geen van mijn talenten, maar het amoureus bericht lijkt me redelijk zeker en redelijk exact drie jaar oud. Een verwaarloosd relikwie van de eerste coronagolf.

Weet je het nog? Rond deze tijd in 2020 zwaaiden we elke avond de voordeur open en klapten we voor alle verplegers, dokters en mensen ‘in de frontlinie’. Terecht werden zij toen door ons allen gebombardeerd tot helden. We zaten verwikkeld in een oorlog met een dodelijk virus en veel meer wapens dan moed en volharding hadden we niet. Witte lakens en teddyberen promoveerden plots tot symbolen van steun en solidariteit.

Blijf in uw kot, dat was exact drie jaar geleden het bevel dat we kregen. Twee weken op onze tanden bijten en dan zou het leven weer gewoon verdergaan… en dat geloofden we. Stappentellers en virologen draaiden overuren. Woonkamers werden werkplaats en klas tegelijk. Maar weken werden ook maanden… tot we massaal hunkerden naar ‘het Rijk der Vrijheid’.

Ik kan me vergissen, maar ik denk dat we in die eerste lockdown vaak positiever door het leven stapten dan nu. Wordt er vandaag niet te veel gezaagd en geklaagd? Terwijl we nu wel degelijk kunnen genieten van ‘het Rijk der Vrijheid’… Toch?

En deze Dag van De Zorg lijkt me ook een ideaal moment om nog eens al die zorgende mensen te danken. Het avondlijk applaus is allang gedoofd, maar zij verdienen nog steeds ons grootste respect. Nog altijd zijn er niet overal handen genoeg, maar ze geven elke dag het beste van zichzelf.

Ik eindig graag met een hartje voor D E Z O R G. En een tip voor als ze het even nodig hebben: ga wandelen.

Hoofdredacteur Bart Casteleyn en chef nieuws Sandra Rosseel wensen je elk op hun beurt een goeiemorgen.

Reageren? bart.casteleyn@roularta.be