Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Mijn dochters mogen nog even blijven lachen met dat scheve mondmasker van hun vader.”

Goeiemorgen,

Elke avond, of toch bijna, ga ik een koffie drinken in het restaurant van mijn dochters. Dan praten we kort even, vaak over hun dag en soms over die van mij. En hoe klein ook dat moment, altijd weer maakt het een beetje mijn dag. Of beter nog, het is een onmiskenbaar deel van mijn dag. De voorbije maanden begint dat contact gemiddeld één keer per week met een lach op hun gezicht. Ik weet dan even snel als meedogenloos dat het weer zover is: mijn mondmasker hangt verkeerd. Niet helemaal onder de kin, te dicht tegen mijn ogen, omgekeerd of – zij het gelukkig toch zeldzaam – gewoon binnenste buiten. Het zijn klunzige variaties op hetzelfde thema. Ik gun hen die lach. Meer, het lijkt mij een wezenlijk onderdeel van hoe kinderen naar hun ouders kijken. Nog groter is het besef dat ik maar niet gewend geraak aan dat stukje stof voor mijn mond en neus. Het remt mij, stoort mij, hindert en irriteert mij. Nooit wordt een mondmasker mijn vriend, laat staan dat ik op zoek ben naar een gekleurde versie. Stiekem lach ik hierover ook wel met mezelf, verrast toch wel door die grote impact op mijn doen en laten.

We zijn in deze fase allemaal op zoek naar nieuwe evenwichten. Welke regels zijn nodig, welke niet? Welke maatregelen waren gisteren wenselijk en vandaag niet meer? Wat weten we vandaag over corona dat we gisteren niet wisten en ons gedrag van morgen weer anders stuurt? Wat kunnen we organiseren, wat niet? Er is de kostprijs van deze crisis en hoe die te betalen, er is ons leven en hoe we dat willen leven. Als een rode draad doorheen dit kluwen loopt deze hamvraag, soms letterlijk en meestal figuurlijk: wat baat het iemand te redden van de dood als hij nadien niet meer mag leven? Vrij vertaald, ons leven is niet langer een exclusieve strijd tegen dat ene virus, maar een zoektocht naar een leven mét dat virus. We staan op, we vallen en we gaan door, heen en weer geslingerd tussen algemene gezondheid, brede economie én individueel welzijn. Zelf zoek ik daarbij naar de juiste balans tussen vrijheid en verantwoordelijkheid. Ik doe niet alles wat mag en doe soms niet wat moet. Is een maatregel doeltreffend, duidelijk én proportioneel, dan volg ik die op. Mist hij één van die noodzakelijke ingrediënten, dan volg ik mijn eigen weg van het gezond verstand. Corona bedreigt mijn gezondheid, maar niet mijn leven. Wat was op 58, herhaal ik graag op 59: ik wil graag leven zoals ik denk en niet gaan denken zoals ik leef.

Bij de start van dit weekend zijn wereldwijd meer dan 26 miljoen mensen besmet met het coronavirus, 869.208 mensen lieten het leven. Liefst 9.901 daarvan vielen in ons land te betreuren. Die eigen weg én het geluk dat een mens altijd nodig heeft, hielden mij en mijn gezin, familie, vrienden en collega’s buiten die harde cijfers. Het blijft evenwel slikken en vooral nog niet vergeten: afstand houden, handen wassen en ja, ook dat mondmasker dragen waar het moet en zinvol is.

Mijn dochters mogen nog even blijven lachen met hun vader.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be