Shari (33) is blind aan linkeroog na ontploffing ‘onschuldig’ confettikanon op oudejaar: “De pijn in mijn hoofd is vaak onhoudbaar”

WEVELGEM – Stel je even voor. Je bent in de fleur van je leven, maar plots gebeurt er iets verschrikkelijks. Door een stom ongeluk verlies je gedeeltelijk je zicht. Het is de bittere realiteit voor Shari Lafere uit Wevelgem. Vorig jaar ontplofte op oudejaarsavond een confettikanon in haar oog. Haar oogzenuw achteraan is volledig kapot. “Koop geen confettikanon, het is echt levensgevaarlijk”, waarschuwt Shari.

31 december 2019. Van corona is nog lang geen sprake, dus plannen velen een feestje om het nieuwe jaar in te zetten. Ook Shari Lafere (33) uit Wevelgem. Samen met haar vriend trekt ze naar een etentje met dansfeest achteraf. De sfeer zit goed en na het diner gaan de tafels en stoelen aan de kant om 2020 al dansend in te zetten. Er worden party poppers uitgedeeld om de sfeer compleet te maken en dan gebeurt het onmogelijke: net voor middernacht ontploft er een confettikanon in Shari’s oog. “Ik viel op de grond en bij het rechtstaan, was alles wazig. Ik wist niet goed wat er gebeurde. Ik voelde meteen pijn aan mijn oog en ben naar het toilet gerend. Daar heb ik aan de wastafel mijn oog proberen uit te spoelen met water, maar ik zag geen steek.”

Daarop besluit Shari samen met haar vriend naar de spoeddienst van het Kortrijkse AZ Groeninge te rijden. Enkele onderzoeken later krijgt ze om 5 uur ’s morgens te horen dat ze haar niet verder kunnen helpen. Dit is specialistenwerk. Ze wordt om 10 uur verwacht bij een oogarts in het UZ Gent. “Ik moest die nacht constant braken van de pijn. De minuten leken uren te duren. Toen we ’s morgens in het UZ waren, werd de ernst meteen duidelijk. De oogspecialiste die bij mij in de kamer kwam, zei dat de schade aan mijn oog zeer groot was. Ze leek zelfs wat geëmotioneerd. Ik had toen enorm veel pijn, maar besefte meteen dat dat geen goed nieuws was. Na een week kwam dan het definitieve verdict. Op mijn medisch verslag stond ‘visuele prognose: nihil’. De schade was onomkeerbaar. Ik zou nooit meer kunnen zien met mijn linkeroog. De wereld zakte onder mijn voeten weg.”

Grote gevolgen

De weken na het ongeval moest Shari, mama van Lola-Louise (4), zowat elke dag naar het UZ Gent om de druk op haar oog te meten. “Ik ben zeven weken op en af naar Gent gereisd, maar de pijn bleef. Ook nu nog. De hele linkerkant van mijn hoofd is overgevoelig, zowel mijn haar, mijn tanden als mijn hoofd zelf. Ik heb vaak barstende koppijn, mijn hoofd zindert tot in mijn nek. Vooral ’s avonds is het onhoudbaar.” Het ongeval heeft grote gevolgen, zowel professioneel als privé. “In januari zou ik starten als zelfstandig thuisverpleegster, maar die plannen konden natuurlijk niet doorgaan. Er werd ook meteen gezegd dat de job wellicht te zwaar zou zijn. Toch kon ik in mei, vijf maanden na het accident, weer beginnen te werken. Daar was ik enorm blij om. Intussen had ik ook een tussenoplossing gezocht en gevonden. Ik kon parttime aan de slag bij Supra Bazar in Gullegem, voor het beheren van de website. Intussen combineer ik beide halftijdse jobs. Het lukt, maar ’s avonds ben ik pompaf.”

“Sinds het ongeval ben ik ook rustiger geworden. Ik ben gewoon bang om ook iets voor te hebben aan mijn andere oog. Dan zie ik helemaal niets meer. Ik moet ook uitkijken op straat, want ik heb een dode hoek aan de linkerkant. In het begin was dat aanpassen. Kort na mijn accident ben ik gestruikeld over een elektriciteitskastje omdat het niet in mijn zicht stond. Op het moment zelf was ik beschaamd, nu kan ik er gelukkig al om lachen.”

Nieuwe operatie

Omdat de pijn wel blijft, zoeken de oogspecialisten nog altijd verder naar oplossingen. “Er zijn onlangs gaatjes in mijn lens gemaakt om de druk te verlichten, maar dat gaf niet het gewenste resultaat. Over enkele weken volgt in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper een nieuwe operatie. De specialist zal mijn oog eruit halen, enkele handelingen uitvoeren en het daarna terugplaatsen. Maar wat als er iets misloopt? Wat als mijn oog plots schuin of scheel trekt? Dat zijn dingen waar ik niet aan mag denken. Het is ook niet duidelijk hoe lang ik nog voort kan met mijn linkeroog. Vijf, tien of misschien wel twintig jaar? De enige andere optie is een glazen oog, maar dat wil ik zo lang mogelijk uitstellen. Als je nu van heel dicht naar kijkt, zie je dat mijn ene oog anders is. Het lijkt alsof mijn pupil is uitgelopen, maar vanop een normale afstand merk je het eigenlijk niet. Daar ben ik wel blij om.”

Verkocht als kinderspeelgoed

Shari is op jonge leeftijd haar zicht deels kwijt door zogezegd onschuldig speelgoed. Daarom wil ze anderen nu waarschuwen. “Koop zulke zaken alstublieft niet”, zegt ze. “Dat ding is ontploft op een redelijke afstand van mij. De jongen die het in zijn handen had, stond niet eens bij ons in het groepje. Hij stond meters verder. Ik koester geen wraakgevoelens tegenover hem, want hij heeft dit ook niet gewild. Ik heb ook geen klacht ingediend tegen de producent, want in de kleine lettertjes op de verpakking staat een aantal voorwaarden, onder meer dat je de party popper niet binnen mag gebruiken. Helaas weten heel weinig mensen dat. Bovendien kost zo’n confettikanon amper 58 cent in de winkel. Het is dus zeer verleidelijk om te kopen.”

Vlot over de toonbank

De afgelopen weken zag Shari dat de party poppers weer vlot over de toonbank gaan. Daarom trekt ze aan de alarmbel. “Toen we onlangs in de winkel waren, had mijn dochter Lola-Louise plots een confettikanon in haar handjes vast. Ik durfde het bijna niet af te nemen, uit vrees dat het zou ontploffen. In sommige winkels wordt dit dus verkocht bij het speelgoed en ligt het op ooghoogte van kinderen, hoewel het levensgevaarlijk is. Ik overdrijf echt niet. Zelfs de specialisten in UZ Gent stonden versteld. Mijn achterste oogzenuw is helemaal kapot door die immense plof. Zo’n grove wonde hadden de dokters zelfs nog niet gezien van een champagnekurk. Ik ben voor 44 procent invalide verklaard en zal een schadevergoeding krijgen van de verzekering van de tegenpartij. Het liefste van al zou ik mijn zicht terugkrijgen, maar helaas is dat onmogelijk. Dat heb ik intussen kunnen aanvaarden. Ik sta mentaal veel verder dan negen maanden geleden, maar hoop nu vooral dat de pijn ook kan verdwijnen.”