Brahim: “Elke dag voel ik die onzekerheid”

Het is de allereerste keer dat ik niet met mijn tafelgenoot ontbijt. Het is ramadan en dus eet Brahim overdag niet. Ik sla met plezier en uit respect mijn pistolet en koffie over, al hoeft dat voor hem helemaal niet. Qua timing kan het tellen, net nu hij op MNM studenten een hart onder de riem steekt als presentator bij Marathonradio. “Als ik iets doe, dan ga ik er meteen 100% voor. Ik kan niets doen wat ik niet graag wil. Dat zou ik nooit volhouden.”

Nadat hij in 2003 vierde werd bij Idool, ging het snel voor Brahim. Hij schreef heerlijke muziek en ging presenteren op Eén, om daarna de overstap te maken naar de radio als presentator op MNM.

Een beetje dom dat we in een ontbijtzaak afspreken. Verga je nu niet van de honger?

Nee, totaal niet. Dat is ook niet erg. Het is een klik die je maakt in je hoofd. Alle moslims over de hele wereld volgen de ramadan. Ik vind de vasten een mooie tijd. Het helpt je om te leren focussen. Je traint discipline. Trouwens, jij mag gewoon ontbijten hoor.

Ik vind het een teken van respect om dat niet te doen.

Dat siert je. Mochten we allemaal op die manier openstaan voor elkaar, de wereld zou veel mooier zijn.

Weet jij dat jij mijn allereerste interviewee ooit was? Toen ik nog op de schoolbanken zat, moesten we een BV interviewen.

Nee, dat meen je niet?

Intussen moet dat zo’n 35 jaar geleden zijn, toen het programma Idool net afgelopen was. We hadden een afspraak in een muziekwinkel.

In Roeselare! Hoe maf is dat? Ja, daar sleet ik mijn woensdagnamiddagen, want ik zat toen nog op de sportschool. Gek dat je bepaalde mensen na zoveel tijd nog eens tegenkomt.

Ik weet nog dat je zei: ‘Nu heb ik hier nog tijd voor, maar ik hoop dat ik ooit echt heel beroemd word.’

(glimlacht) Ja, dat was echt mijn ambitie: een plaat mogen opnemen. Ik hoopte echt dat ik ervan zou kunnen leven. Het is maf hoe het de voorbije 15 jaar is gelopen. Ik heb veel kansen gekregen.

De vasten is een mooie tijd. Het helpt je focus en traint je discipline.

Vind je dat?

Ja, ik geloof het wel. Bij Idool viel ik net naast het podium. Ik dacht dat die periode dus afgesloten was. Tot ik een paar dagen later een telefoontje kreeg dat ik een contract kon ondertekenen. Mijn hele zomer was meteen volgeboekt. Crazy! Alles wat daarna volgde, is echt op mijn pad gekomen. Stap voor stap, zodat ik mooi kon groeien. Nu je mij er doet bij stilstaan, vind ik het wel straf.

Vandaag dromen er velen van winst in een dergelijke show.

Ik had het geluk dat ik deelnam aan de allereerste muzikale talentenjacht in Vlaanderen, dat besef ik maar al te goed. Daarna is de vijver alleen maar groter geworden. Het is én was keihard werken. Het blijft een onzeker leven.

Het is niet enkel bij zingen gebleven, je presenteert ook op de radio. Was dat wennen?

Dat was nooit mijn ambitie, net als het nooit mijn ambitie was om een tv-programma te presenteren. Maar die vraag kwam, en ik ben iemand die alles wel eens wil proberen. Ik werd gevraagd een stemtest af te leggen voor de radio. Ik was toen doodziek, ik had de griep en tijdens de test moest ik om de paar minuten naar het toilet lopen. (glimlacht) Maar ze vonden het goed en ik mocht meteen beginnen. Ik vind alles met muziek geweldig. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik nu elke werkdag in de ether zit. Ik kreeg de kans en ik heb ze gegrepen. Als ik iets doe is het altijd voor 100%. Ik kan niets doen wat ik niet graag wil. Dat zou ik niet volhouden.

Ben je een twijfelaar?

Goh, elke dag denk ik weleens: ‘Als dit stopt of niet meer lukt, wat ga ik dan doen?’ Ik moet wel mijn boterham blijven verdienen, hé. Ik word er soms gek van. Elke dag voel ik die onzekerheid. De business waarin ik zit, is heel vluchtig. Je bent altijd vervangbaar. Er is altijd een nieuwe blonde God die klaarstaat om je job in te palmen. De druk om te blijven presteren is enorm. Het gaat ook allemaal ooit stoppen, dat besef ik maar al te goed. Daarnaast komen er constant nieuwe mogelijkheden bij, voor jongere generaties. Mensen zijn tv-host, muzikant en artiest in één. Vroeger was je artiest en was je iets mysterieus, waar mensen naar opkeken. Nu ligt dat helemaal anders. Op social media bereik je in een vingerklik honderdduizend mensen. En ik ben daar zo slecht in. (glimlacht)

Hoezo?

Alles wat opgelegd wordt, doe ik niet graag. Volgers willen weten wat je doet op ieder moment van de dag. Daar krijg ik het benauwd van. Ik wil wel met de tijd meegaan hoor, maar het maakt me tegelijkertijd ook nerveus. Kinderen worden bijna al swipend geboren, lijkt het wel. Ik vind dat geschift.

Je presenteert momenteel Marathonradio. Hoe geschift is dat?

Het is zwaar. De combinatie met de ramadan maakt het niet makkelijker. Maar ik vind het zalig om te doen. Ik ben erg trots.

Weet jij dat jouw Turn the Music Up zeer populair is bij studenten?

Niet normaal, hé? Na zoveel jaar is dat nummer nog relevant, bij een groep mensen die de release soms niet eens meegemaakt heeft.

De business waarin ik zit, is heel vluchtig. Je bent altijd vervangbaar. Er is altijd een nieuwe blonde god die klaarstaat om je job in te palmen.

Mogen we binnenkort nieuw werk verwachten?

Ik breng binnenkort een nieuwe single en album uit. Mijn laatste plaat dateert al van vijf jaar geleden.

Waarom heb je zo lang gewacht?

De zoektocht naar mijn muzikale identiteit. Het moet een 80’s, 90’s vibe en sound worden. Ik heb echt wel lange tijd gezocht naar mijn identiteit. Je moet weten dat ik van zoveel dingen hou. In mijn muziekbibliotheek zit punk, rock, house, soul en r&b…

Ik hoop je in alle charts te zien.

We zullen zien. Het nummer dat we binnenkort uitbrengen, kwam via Bob Savenberg, die ooit mijn manager was. Hij had het in Amerika opgepikt en vond het iets voor mij. Toen ik het hoorde, was ik meteen verkocht. Het was nét wat ik nodig had om de goesting weer aan te wakkeren. Ik geloof echt in de juiste dingen op het juiste moment. Ik ben ervan overtuigd dat alles komt en gaat met een reden. Ik droomde ooit van een studioplaat; die kwam uit in 2013. Je bent geen mens als je geen dromen hebt. Ik zou nog willen toeren, de bus opgaan met een band. Het lijkt me heerlijk dat mensen een ticket kopen enkel voor jouw show, om jouw plaat te horen.

Frustreert dat nog ergens dat dat nog niet lukte?

Nee, helemaal niet. Het is een droom. Ik kan alleen maar zeggen dat het soms trekken en sleuren is om urban music verkocht te krijgen. Er ligt dus een uitdaging in voor mezelf. En als het me lukt, dan is dat geweldig. Zo niet, dan moet je me misschien binnen vijftien jaar nog eens bellen om te zien hoe het me vergaan is? (glimlacht)

(tekst: Evi Renaux – beeld: Ivan Ruck)