Er zijn grenzen… ook aan de speelplaats

Het moet maar eens gedaan zijn met al dat geleuter aan de schoolpoort! Ziezo, dat is er ook weer uit. Ik heb er me al vaak aan geërgerd, maar nu moet het me echt van het hart. Niet omdat het nu toevallig met mijn kind is gebeurd.

Waarom dan wel? Omdat het met iedereen kan gebeuren, omdat het anders had kunnen uitpakken, omdat het een maatschappelijk probleem is. En ook een beetje omdat deze morgen het emmertje is overgelopen. Misschien even kort schetsen. Deze morgen bracht ik mijn zoontje en dochter binnen in school. Toen ze zonder problemen de schoolpoort binnen waren, vertrok ik te voet naar mijn werk. Tot ik na een 50-tal meter plots mijn zoon achter mij hoorde huilen. Toen ik mij omdraaide, zag ik dat hij me achterna aan het rennen was in het midden van de straat, temidden het ochtendverkeer aan school. Ik kon hem nog net van de straat halen voor een naderende wagen om hem opnieuw af te zetten op de speelplaats. Eind goed al goed, maar de schrik is mij toch om het hart geslagen.

Niet dat ik hier de waarnemende leerkracht aan de schoolpoort de poten van onder de stoel wil zagen, wel integendeel. Dat het ’s ochtends druk is aan de schoolpoort, weet ik onderhand wel. Maar die drukte zou best wel wat minder kunnen worden, mochten heel wat ouders niet nog minutenlang blijven ouwehoeren in de opening van de schoolpoort. Op den duur staan er meer mensen in de schoolpoort dan er kinderen op de speelplaats lopen. Het dagelijks gevecht om met mijn kinderen door die massa heen te drummen richting klaslokaal is dan ook navenant. Het lijkt me dan ook niet onoverkomelijk dat de dienstdoende leerkracht op dat moment dan ook door de bomen het bos niet meer ziet. Of in het geval van deze morgen dus het kind door de benen.

Wat mij betreft, probeer ik zo min mogelijk ‘aanwezig’ te zijn. Ook toen ze nog naar de crèche gingen, was dat het geval. Wil dat zeggen dat ik harteloos en ongeïnteresseerd ben? Helemaal niet. Ik zie mijn kinderen ongelofelijk graag. Ze zijn dé reden waarvoor ik ’s morgens – of desnoods in het holst van de nacht – uit bed kom. Maar eens ze op de speelplaats, in de crèche of in de jeugdclub zijn, ga ik ervan uit dat ze veilig zijn en onder toezicht staan van de leerkrachten of begeleiders die ook hun verantwoordelijkheid nemen. Belangrijke partners in het opvoeden van een kind, trouwens.

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Ook ik ben al eens blijven staan om te zien hoe mijn kleine dreumes zich gedraagt op de speelplaats. Maar die gedraging zit in het hokje ‘van korte duur en eerder van uitzonderlijk karakter’.

Het zou al te makkelijk zijn om hier op de man te gaan spelen in plaats van op de bal door mij af te vragen ‘of die ouders niets anders te doen hebben’. Ik heb immers niet iemand anders rekening te maken. Wel moeten we misschien gewoon meer gaan beseffen dat een school er is om de kinderen onder andere structuur bij te brengen. Blijven rondhangen op de speelplaats zorgt, volgens mij, alleen maar voor verwarring bij je kleine oogappel(s). Bij een schoolgebeuren hoort vanzelfsprekend nauw contact met ouders. Noem een school in dat opzicht gerust een ‘ontmoetingsplaats’. Maar niet zo eentje waar je per se moet bespreken hoe het is geweest op skivakantie of waarom je hond zo nodig naar de dierenarts moest. Daarvoor zijn er zowel plaatsen als gelegenheden zat net buiten of iets verder van de schoolpoort. Groot was dan ook mijn opluchting toen de school – die trouwens al eerder inspanning deed om ouders duidelijk te maken dat er ook aan een speelplaats grenzen zijn – teken gaf dat ze mijn mening deelt. Nu nog die ouders overtuigen. In afwachting probeer ik mijn 3-jarige knul er ook van te overtuigen dat zomaar de straat oplopen ook niet de beste optie is.