Evy Gruyaert, duizendpoot vol wilde plannen: “Ik ben een onderneemstertje”

Wie durft beweren dat vrouwen niet kunnen ondernemen, moet dringend een koffie gaan drinken met Evy Gruyaert. Al wil ze het woord niet echt gebruiken, maar ziet ze zichzelf eerder als iemand vol ideeën en dromen. En wanneer de passie hoog is, dan voelt niets echt aan als werken. “Als je iets kan doen vanuit je buik, dan is het toch heerlijk als je daar je tijd aan kunt spenderen?”

Evi Renaux

Presenteren op VIER, aanzetten tot lopen en yoga met een boek of app, een eigen kledinglijn bij ZEB, en binnenkort een eigen webshop. Evy Gruyaert does it all. Ik ben blij dat ze even tijd neemt voor ontbijt en koffie. We delen immers de struggle voor migraine, en ik wil weten hoe het met haar gaat.

Zo druk, is dat niet vragen om hoofdpijn?

Ik wil er niet over klagen, want er zijn mensen die worstelen met dingen die veel erger en levensbedreigend zijn, maar het beperkt me wel vaak in mijn zijn en doen. Het is helaas niet zomaar hoofdpijn. En als er een tv-ploeg en productieploeg klaarstaan, kan je niet plots zeggen: ‘we gaan het niet doen vandaag, ik zie door mijn ogen niet.’

Je bent ook zo-veel dingen samen aan het doen. Is dat wel haalbaar?

De dingen die ik doe, doe ik oprecht graag. Er is niets dat ik moet doen. Maar het is veel.

Een kledinglijn, presenteren, een webshop lanceren, Start2run, …

Je vergeet nog mama zijn van twee kids. Dat komt toch ook vaak grotendeels op mijn schouders terecht. But I love them to bits. Ik vind mijn kinderen om op te eten. Soms ook eens om tegen de muur te plakken, maar dat heeft elke moeder wel eens. Eigenlijk zijn wij ‘de nieuwe vrouw’, naar analogie met die nieuwe man waarover altijd wordt gesproken. Want wij zijn de oude vrouw, plus een man. Want wij doen er nu ook gewoon een job bij, toch? Maar het meeste van mijn tijd wordt nu opgeslorpt door Leselles, een webshop die ik ga lanceren.

Hoe kom je daar ineens bij?

Onbewust zit zoiets in mij. Nadat mijn juwelencollectie gestopt was, voelde ik toch weer die goesting om iets anders te gaan doen. Maar de vereiste was om het niet alleen te doen. Als zelfstandige ben je zo vaak alleen bezig. Je gaat naar een vergadering alleen, alle voorbereidende fases zijn alleen, je pingpongt bijna nooit. Ik durf niet zeggen dat ik eenzaam was, maar het gaat ernaartoe. Ik ben 38, maar ik voelde me af en toe als iemand van 88 in het rusthuis. Ik ging dan soms naar de bakker om een praatje te slaan. Ik nam daar echt mijn tijd om van alles te kiezen, om een sociaal momentje te hebben. (lacht) Dus ik wou iets doen, maar niet meer alleen. En dan echt met iemand waarbij mijn buik zich goed voelde.

Omdat je dat vertrouwen nodig hebt?

Vooral om dat ik met de media in een wereld zit waar zoveel subjectiviteit heerst. Soms hangt het af of iemand je ‘kop’ moet, los van wat je kan of niet. Er zijn zoveel factoren die bepalend zijn, waar je zelf niets aan kan doen, dat je je soms een speelbal voelt. Ik wil het nu zelf kunnen controleren en bepalen. Ondernemen met vrienden schijnt gevaarlijk te zijn, maar mijn buik zegt dat het goed is. Liesbet, mijn partner in dit project, staat niet graag in the picture. Ik doe graag zot en maak graag filmpjes en foto’s. Zij vult aan op andere vlakken waar ik nieuw in ben.

“Ondernemen met vrienden schijnt gevaarlijk te zijn, maar mijn buik zegt dat het goed is.”

En zo ontstond Leselles?

Wel, ik zocht voor mezelf kussens op maat, maar ik vond enkel lelijke schuimlappen. In een interieurboek zag ik wat ik wou, maar ik vond het enkel op een Nederlandse site. Hoe kon het dat ik dat nergens in België kon vinden? Inspector Clouseau-achtig ben ik beginnen uitpluizen vanwaar ze die kussens haalden, en ik begon er met mijn vriendin over te praten. We concludeerden ook dat alles uit interieurboekjes vaak duur is, en wij vrouwen willen ook gewoon eens veranderen. Dus vanuit dat idee: anders, authentiek, betaalbaar, met een verhaal, wat wij mooi vinden en zouden willen. Simple as that. Interieur, juwelen, skincare, … graag met een Belgische link. Maar ook mooie stuks uit Marokko bijvoorbeeld, die we zelf lieten ontwerpen. Als je iets kan doen vanuit je buik, dan is het toch heerlijk dat je daar je tijd kan aan spenderen?

Had je dan zoveel tijd over?

Nee, maar ik schrik wel dat ik eigenlijk wel tijd vind. Ik wil er tijd voor vinden. Dat is hetzelfde met sporten. Als ik een motivational speech geef voor Start2run of yoga, dan zeg ik ook: iedereen heeft tijd, maar niet iedereen maakt tijd. Nu is het hetzelfde. Ik heb tijd, en ik kan zelf bepalen waaraan ik die spendeer. Ik spendeer nu minder tijd aan dingen die nu minder belangrijk aanvoelen. De voorbereidingen vragen tijd, maar zijn ook boeiend.

Omschrijf jij jezelf nu als onderneemster?

Onlangs kreeg ik een mail om te gaan spreken als onderneemster. Ik? Onderneemster? Maar ik merk wel dat mensen op die manier naar me kijken. Toch kijk ik niet zo naar mezelf. Ik ben een ondernemend iemand. Maar een ondernemer is in mijn ogen iemand die een grote firma leidt, een kokerrok draagt en veel personeel heeft. (lacht) Noem me dan een onderneemstertje.

Zijn dit nu ambities of dromen?

Dit is een droom, ja. Ik heb niet zo’n duidelijk plan voor ogen gehad. De dromen die ik beleef of blijk te realiseren, zijn achteraf zaken die ik precies al altijd heb willen doen. Ook op tv en radio; geen haar op mijn hoofd had er ooit aan gedacht om dit te doen. Ik wou iets met talen doen, en ik denk dat ik er in gerold ben. Achteraf bleek dat het perfect voor me was. Ik voelde: ik ben niet de rare. Dit is geen werk, ik hoef niet af te tellen tot vijf uur. En dat heb ik vaak opnieuw. Nu ook weer, ik werk tot ‘s nachts. Ik moet me verplichten om te stoppen. Maar ik haal er zoveel energie uit. En dat is een luxe, toch? Ik ken andere mensen.

“Ik ging naar de bakker om sociaal contact te hebben.”

Is er dan nooit eens paniek?

Oh jawel. Want er is geen vaste structuur in mijn leven, noch een vast inkomen. Ook de balans gezin-werk is niet simpel. Maar ik heb met mezelf afspraken gemaakt. Tijd voor mijn kinderen is er elke dag, zonder mails en werk. Dan eten ze, mogen ze het huis vuil maken en genieten we samen. En ja, dat is geen 100 procent me-time, maar wel kids-time. En ik geniet dan. Eens ze in bed zitten, ga ik terug aan het werk. Soms vloek ik wel, en vraag ik me af wanneer er tijd voor mezelf is.

Jij liever dan ik.

Ondernemen houdt risico’s en hard werken in. Misschien zitten we hier volgend jaar terug en moet ik toch zeggen; het is gestopt. Maar dan doe ik iets anders. Daar heb ik geen schrik voor. Maar het weten zou niet tof zijn. Nu is het spannend. Nu voel ik me als een klein kind dat over een spoorweg rijdt, en dat voelt in z’n onderbuik. We zijn ook vaak twee kleine kinderen als al die pakketjes aankomen. (lacht)

Daarvoor zou ik het doen. Mag ik er ook eens wat komen opendoen?

(lacht) Tuurlijk! Misschien zit daar een business in? Mensen gelukkig maken door ze pakjes te laten opendoen. Dat instant gevoel van: Yes! Een pakje, wat zit erin? (lacht) Je brengt me op ideeën.

Misschien wel wat teleurstellend dat ik het niet mag houden.

Ik mag ook niet alles houden wat aankomt, en ik word toch al instant happy van alles wat ze bij ons bezorgen. Ach, wij vrouwen toch. (lacht)

Zolang we het maar kunnen verantwoorden aan onze wederhelften.

Oh, mannen voelen zich veel minder snel schuldig dan wij. Mannen zeggen veel sneller; wij gaan eens op stap of weekend. Dat merk ik thuis ook. Ik denk steeds: zou ik nu een babysit regelen voor iets wat ik nog graag zou doen? Vaak doe ik het gewoon niet. Ik wil het precies verantwoorden, terwijl dat niet hoeft. Mijn man regelt dat gewoon voor zichzelf. Klaar. Het is te benijden. Ik zou meer aandacht en prioriteit aan mezelf moeten geven. Zo af en toe.

www.leselles.be of via  Instagram: @leselles

(foto Ellen van den Bouwhuysen)

 

 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier