‘Hardwired… to Self Destruct’ van Metallica: eerste helft is killer, de rest filler

Een nieuwe plaat van Metallica, met voorsprong de grootste metalband op de planeet, dat is altijd een groots event. Zeker als het nieuwe materiaal acht jaar op zich laat wachten. Na de ondermaatse albums ‘Death Magnetic’ en ‘St. Anger’, is ‘Hardwired… to Self Destruct’ niet de grote verrijzenis waar ik op gehoopt had…

Het viertal begint al sterk met het gebalde ‘Hardwired’, maar daarna komt ‘Atlas, Rise!’, één van de hoogtepunten op de plaat. James Hetfield en Kirk Hammett steken hier hun liefde voor Iron Maiden niet onder stoelen of banken, met een kickass solo als resultaat. Ook de riffs van ‘Moth into Flame’ blijven een eind door je hoofd spoken. Dan moet ‘Dream no More’ nog komen, een zware dobber met echo’s naar ‘Sad But True’ uit The Black Album. Toen ik ‘CTHULU, AWAKEN’ aan het meebrullen was, dacht ik heel even dat old school Metallica terug was.

Op die eerste helft is enkel ‘Now That We’re Dead’ bijzonder slappe koffie.  ‘Halo on Fire’ is nu al enorm populair bij fans, maar neigt toch zwaar naar ‘Fade to Black’ en ‘Master of Puppets’ recyclage. Het zijn de laatste minuten die deze track boven de middelmaat helpen, wat een epische outro!

Midtempo vulsel

Jammer genoeg heb je het beste dan ongeveer gehad. Na de sterke A-kant, begint de midtempo hel in de tweede helft. Plots moet de adrenaline plaatsmaken voor slaapverwekkende flutriffs, in nummers die klinken als afdankers uit de Load en Reload-tijd. Als je ‘Confusion’, ‘ManUNkind’ (die titel alleen al), ‘Here Comes Revenge’ en ‘Am I Savage’ uit de tracklijst verwijdert, heb je niets gemist. Daarna komt nog ‘Murder One’, een ode aan Lemmy van Motörhead die je snel kan vergeten. Het is sad, but true: vijf songs die samenklitten als een grijze, saaie brij. Pas op het einde schoot ik weer wakker door het fenomenale ‘Spit out the Bone’, een harde en thrashy song die recht op ‘Master of Puppets’ had kunnen staan. Ze kunnen het dus nog steeds.

Het is dus duidelijk dat ‘Hardwired’ echt geen dubbelaar had moeten zijn, want meer dan de helft is filler. Een echte flop is de tiende van Metallica zeker niet, want de sterke songs behoren tot hun betere werk. Ik raad daarom de volgende -afgeslankte- tracklist aan:

Hardwired
Atlas, Rise!
Moth Into Flame
Dream no More
Halo on Fire
Spit out the Bone

Maak hiervan een playlist, en je hebt de beste set Metallica-songs sinds The Black Album. De rest? Die zullen het nooit tot live-klassiekers schoppen…

‘Hardwired… to Self Destruct’ is nu overal te koop. De band heeft ook clips gemaakt voor ieder nummer, die kan je op hun YouTube-kanaal bekijken. Je kan het album ook streamen op Spotify: