Het gaat hard voor zangeres Josephine: “Ik ben niet zoals de rest”

Met een enthousiasme en gezonde naïviteit waar ik jaloers op ben, drinkt ze haar koffie en vertelt ze voluit. Ze heet Josefien Deloof, is amper 20 en staat aan het begin van een – zonder twijfel – schitterende muziekcarrière. Onder Josephine, haar artiestennaam, staat ze deze zomer op heel wat festivalaffiches. Ze vindt het “de max”, maar het boezemt haar ook schrik in. “Wat als ik straks met mijn eerste single de verwachtingen niet kan waarmaken?”

Evi Renaux

Begin dit jaar won ze de publieksprijs van Humo’s Rock Rally, en sindsdien wordt er gestrooid met lof. Organisatoren boeken haar voor festivals, nog voor ze ook maar één single heeft uitgebracht. Dat we van Josephine de komende tijd nog vaak gaan horen is een feit.

Ben je jouw ‘nieuwe leven’ al wat gewoon?

Nieuw leven… Wel ja, ergens is het wel zo dat bijna alle mensen die nu deel uitmaken van mijn leven, er in 2017 nog niet waren. Elke dag ontmoet ik nieuwe mensen. Kijk maar naar mijn band bijvoorbeeld. Ik kende ze een jaar geleden nog niet, en nu zijn het als het ware mijn beste vrienden.

Het is dus echt een ander leven?

Eigenlijk wel ja. Het vreemde aan de zaak is dat ik een tijdlang een beeld in mijn hoofd had van hoe ik het wilde zien, en dat dit ook is uitgekomen. Er waren ook veel dingen waarvan ik geen notie had van wat het inhield. Een manager? Een booker?

Hoe kwam alles eigenlijk in die stroomversnelling?

De publieksprijs winnen bij Humo’s Rock Rally heeft zeker geholpen, daar hoef ik niet aan te twijfelen. Maar of dat het dan is, of het feit dat er professionele mensen rond me zijn, dat weet ik niet.

Maar die professionele mensen zijn toch ook niet zomaar gekomen?

Ik heb geluk gehad, denk ik. Mijn nummers stonden op vi.be, een muziekplatform, en daar ben ik opgemerkt. Zowel mijn manager als mijn booker werden getipt om dat eens te checken. Bijna gelijktijdig zelfs. Ik weet nog dat ik afsprak met mijn toekomstige booker in een café in Leuven. Hij zei toen dat hij normaal wel nieuwe talenten gaat bekijken of luisteren, maar bij mij was er meteen het vertrouwen, zonder dat hij iets live had gezien. Dus ja, ik heb geluk gehad, en nog steeds, dat er mensen in mij vertrouwen en geloven.

Is het dan ooit anders geweest?

Er zijn momenten geweest dat ik wou stoppen hoor, met muziek maken. Ik speelde in cafeetjes of zalen, alleen. Ik ging dus ook overal alleen naartoe, had mijn vader nodig om me rond te rijden. Het was soms wel een opgave, dat geef ik toe.

“Er zijn momenten geweest dat ik wou stoppen met muziek maken.
Ik speelde in cafés en
was altijd alleen.”

Was je al lange tijd bezig met te proberen jezelf op de kaart te zetten?

Ik denk zowat anderhalf jaar. Ik studeerde toen in Gent en zat op kot, dus het was makkelijk om te gaan spelen in die cafés.

En op één jaar tijd ga je van cafeetjes naar de Lokerse Feesten. Dat is een grote stap.

Da’s te zot, hé? En vooral als je bedenkt dat ik nog geen single heb uitgebracht, of nog geen album heb. Ik moet me soms in de ogen wrijven.

Is het niet overweldigend, al die aandacht en optredens ineens?

In het begin wel. Maar ik schrik hoe snel je iets ‘gewoon’ wordt. Toen mijn manager me de Lokerse Feesten aankondigde, geloofde ik mijn oren niet. Maar als dat straks voorbij is (Josephine speelde afgelopen maandag in Lokeren, na dit interview, red), dan kijk ik alweer gewoon uit naar nog iets zotter. Stom eigenlijk hoe snel een mens vooruitgaat. Maar dat is menselijk, niet? Meer willen? Mensen spreken me soms aan over Werchter of Pukkelpop, en dat zou al helemaal zot zijn, maar daarvoor wil ik eerst wat eigen werk. Dan komen de mensen ook echt voor mij.

Wanneer komt die dan trouwens, die single?

Het plan is om in september iets uit te brengen. We zijn met de band al eens op retraite geweest met het idee iets te schrijven. Maar ironisch genoeg werkt dat eigenlijk totaal niet bevorderend voor mij, zulke weekends. Ik kan moeilijk een zanglijn van iemand overnemen, ik zing liever zoals ik dat wil zingen. (lacht) Ik vind het idee dat iemand anders het schrijft ook moeilijk. Ik wil graag een verhaal vertellen, en dan moet het ook kloppen voor mij. Hoe meer ik me iets eigen kan maken, hoe liever.

Heb je een inspiratiebron?

Da’s een moeilijke vraag, hoor. Ik denk Amy Winehouse. Haar muziek en alles rond haar spreekt me aan. Ik ben zelf nog op zoek naar een identiteit en sound. Een eerste single maken impliceert ook dat je eigenlijk nog alle kanten en stijlen op kan, tot hij gereleased is. Een stijl zoeken, vind ik echt moeilijk. Ik wil volledig mezelf kunnen zijn, én ook zo klinken.

“Eigenlijk is het te gek voor woorden dat je nog niets hebt uitgebracht en je toch een hele zomer volgeboekt hebt.”

Heb je dan stress voor die single, nu alles ook echt vlotjes loopt zonder?

Ik heb daar ontzettend veel stress voor. Eigenlijk is het te gek voor woorden dat je nog niets uitgebracht hebt en je een hele zomer volgeboekt hebt. Dus als er iets komt, moet het wel goed zijn. Of het stopt, niet? Ik wil er dan ook 100 procent achter staan, wat ik straks op de radiozenders loslaat. Daarom wil ik er ook mijn tijd voor nemen. Je wilt niet horen: “Ah, die Josephine heeft overal mogen optreden, maar die haar werk trekt eigenlijk op niets.” Dat zou een nachtmerrie zijn.

Ben jij nu dan fulltime met muziek bezig?

Ik ben na mijn middelbaar gestart met de opleiding lager onderwijs, maar dat bleek niets voor mij. Afgelopen schooljaar ben ik dan met toegepaste psychologie begonnen, maar daar ben ik ook mee gestopt. Ik ging niet naar de les, ik keek niet naar mijn boeken. Ik wou ook geen psychologe worden. Ik startte met de intentie om gewoon een diploma te hebben voor het geval muziek niets wordt. Maar iets studeren om toch maar te studeren vind ik eigenlijk belachelijk. Muziek is nu het enige waar ik mee bezig ben, dat me interesseert en waar mijn hart ligt. Voorlopig leg ik de focus dus ook op muziek.

En stel dat je toch niet was opgepikt?

Dan had ik wel iets gestudeerd, denk ik. Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk er wel vaak aan hoe het zou zijn als de muziek er niet was, of ik ermee zou moeten stoppen. Ik zou dat niet over mijn hart krijgen. Ik weet dat ik nu geluk heb. Maar hoelang dat geluk duurt? Ik ga ervan uit dat ik altijd een plan B zal vinden. Een koffiebar openen, dat is mijn tweede droom, en zou ik ook echt de max vinden. Het is eigenlijk ook zo zinloos dat je over een plan B moet nadenken, als plan A nog steeds gaande is. Het is meer mijn omgeving die er zich zorgen over maakt. Wat ik begrijp, hoor. Maar ik ben niet zoals de rest. Hoe meer mensen pad A nemen, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik langs B moet gaan. Ik heb die spanning nodig. Je leeft toch maar één keer? Wat als je morgen een ongeval krijgt en niets meer kan? Ik wil echt het moment nemen en voluit leven. 2018 is voor mij het gelukkigste jaar uit mijn leven tot nog toe.

Meer info:
Instagram – @Josephinemusic__
Facebook – @josephinebandofficial 

(foto Ivan Ruck)