Lynn Van Royen, vat vol positivisme: “Mijn mooiste rol is die van mama”

Mijn vrienden noemen haar zonder gêne een MILF, mijn vriendinnen hopen zoals haar wakker te worden. En toegegeven, Lynn Van Royen is een natuurlijke schoonheid. Met een bescheidenheid om u tegen te zeggen. Niet simpel als vanuit de internationale filmwereld met lof wordt gestrooid, en half Vlaanderen aan je voeten ligt. “Een carrièreplanning heb ik niet. Ik geloof vooral dat positivisme uitsturen zorgt voor positieve dingen die terugkomen. Dat is toch hoe ik het aanpak.”

Evi Renaux

Dat positivisme strooit ze sinds kort ook met haar #kleingelukske, het boek dat ze recent uitbracht met als missie om ons meer naar de kleine dingen des levens te laten kijken. Al mag Lynn haar leven best al onder ‘groots’ klasseren. De actrice passeerde in succesreeksen als Beau Séjour, De Ridder en Tabula Rasa. Volgend jaar zien we ze verschijnen in De Luizenmoeder en The Team. In juni van dit jaar won ze de prestigieuze prijs voor Beste Actrice op het Monte Carlo Television Festival.

Je hebt wel wat teweeggebracht! Hoeveel mensen ik ineens #kleingelukske zie delen…

Niet normaal, hé? Alsof mensen er nu ineens wel stil bij staan. Ik krijg zoveel berichtjes van mensen die hun gelukske delen, of zelf een boekje hebben aangelegd. En de dingen die daarin staan zijn zo persoonlijk en uiteenlopend, maar zo mooi om te zien. Dat maakt mij ook opnieuw gelukkig. Het is zo fijn om mensen in gang te kunnen zetten.

Op zich niets nieuws dat je uitvond, toch?

Mensen zijn zo gewoon van de grootse dingen te zien en te willen, dat ze het kleine geluk vergeten. Het was initieel zelfs niet de bedoeling er een boek rond te maken. Ik gooide mijn eigen kleine gelukskes op Twitter, omdat ik ze toch neerschreef als oefening voor mezelf. Tevens als een verplichting om anders naar de dingen en het leven te kijken. Dus ik begon dat ook te delen. En er waren er veel die mijn voorbeeld volgden. En toen werd ik benaderd door een uitgeverij. Dat boekje lag er eigenlijk gewoon al. (lacht) Ik heb trouwens een boek gemaakt, niet geschreven. Ik vind die nuance belangrijk.

Straf wel dat je met zo’n boekje komt nadat je langs alle kanten bejubeld werd met de prijs die je in Monte Carlo won.

Je bedoelt dat ik me zou vergapen aan het grootse? Ik denk dat ik eerder schrik heb dat die grootste dingen me zouden afstompen. En dat ik daarom bewust naar die kleine dingen op zoek wil gaan. Ik vul mijn dagen niet met die grootste dingen. Ik relativeer dat enorm. Al ben ik daar wel blij en erkentelijk voor. Ik word gelukkig van mijn werk te mogen doen, als ik mijn kinderen van school kan halen, wanneer mijn jongste zoon in slaap valt op de fiets. Zo’n dingen vind ik allemaal veel waardevoller dan zo’n prijs.

“Ik droom ervan ooit een film te maken waarvan het script me naar adem doet happen.”

Verandert je leven dan niet automatisch als je zo’n erkenning krijgt?

Niet per se. Die prijs is neig. Ik deed op dat moment ook echt in mijn broek van de zenuwen. En ik schrok daarna van de grootorde die ze er in België van hadden gemaakt. Maar om het relativeren duidelijk te maken: op het vliegtuig naar huis zat het beeldje in een plastiek zak, naast twee speelgoedjes en twee lolly’s voor mijn kinderen. En ja, het staat mooi op mijn cv, en het staat mooi in mijn kast, tussen mijn planten. (lacht)

En toch moet je het niet over-relativeren. Het is wel echt straf hoor.

Zeker. Ik besef dat wel. Na de show toen heb ik nog twee uur alleen op mijn terras gezeten. Mijn souffléke was na al die dagen sociaal zijn en spanning gewoon in elkaar gezakt. Ik zat daar, op dat terras, met dat beeldje, terwijl de muziek van het feestje op de achtergrond speelde. Verwerken. Rust nemen.

Kijkt men hier nu anders naar jou?

Ik ben daar alleszins niet mee bezig. Ik liep deze week op de jaarmarkt met mijn familie, en hoorde mijn ma tegen mijn lief zeggen: ‘Ze kijken nogal naar ons Lynn, hé?’. Ik heb daar niets van in de gaten. (lacht) Qua werk staat dat mooi, die vermelding staat op IMDb. Maar als je wil weten of ze nu van overal bellen? Nee, totaal niet. Hier in België maakt het al helemaal niets uit, denk ik. Ik ken iedereen hier, ik draai ook al tien jaar mee. Die contacten worden dus niet ineens anders.

Wij mogen er internationaal nochtans wel zijn, op film- en serievlak. Binnenkort ben jij trouwens De Luizenmoeder?

Geweldig, hé? Ik heb net enkele stukjes gezien, en het wordt echt tof. De Nederlandse successerie is wel vervlaamst, de humor is sowieso anders. Hun humor staat haaks op die van ons, de snelheid waarmee alles gaat trouwens ook. Maar het is zeer herkenbaar.

En binnenkort komt ook de serie The Team waarin je meespeelt. Lynn Van Royen is straks weer overal.

Sorry! (lacht) Het geluk is wel dat ik er overal helemaal anders uitzie. Misschien merkt men dat helemaal niet op. Ik word echt niet altijd herkend hoor.

“Nee, ze bellen niet van overal sinds die prijs. En hier in België maakt het al helemaal niets uit.”

Wou jij eigenlijk altijd actrice worden?

Nee. Er is van alles gepasseerd: logopediste, verver van ramen en deuren, sociaal werk, in de bieb werken. Het was pas in mijn laatste jaar humaniora dat ik een goed examen deed voor voordracht. Toen pas daagde het me dat dat ook een richting was. Ik ben in het RITS gestart, al had ik tijdens mijn opleiding geen clue dat ik daarmee mijn geld zou verdienen. Ik ben iemand die geen planningen maakt, en dat was toen ook al zo. Praktische dingen wel, maar ook hoogstens een week op voorhand. Maar een carrièreplanning? Nee. Al droom ik er wel van ooit een film te maken waarvan het script me naar adem doet happen, en waardoor ik me een jaar kan laten opslorpen. Zo’n diamantje van mijn eigen kunnen en zijn, dat ik in de wereld kan lossen. Ooit…

Maakt die ‘geen concrete planning hebben’ je niet zenuwachtig?

Ik ben daar echt rustig in. Ik geloof dat positivisme uitsturen zorgt voor positieve dingen die terugkomen. Dat is hoe ik het aanpak. Als ik de stress hoor van vriendinnen die even geen werk hebben, dan zie ik daar het goede van in. Ga wandelen, lees een boek, drink een koffietje. In de momenten dat het voor mij rustig is, geniet ik daarvan. Ik vergelijk mezelf met een mobieltje, waaraan drie dingen hangen: familie en vrienden, werk, en persoonlijke ontwikkeling. Als die drie in balans hangen, is dat goed. Als er momenten zijn dat er eentje wat meer trekt, dan weet ik dat ik straks de andere twee meer aandacht moet geven om de balans te herstellen. En zo werkt dat echt voor mij.

Wil dat ook zeggen dat je op alle vlakken gelukkig bent?

Ja. Er zit nergens een gat, denk ik.

Je werd vroeg mama, wou je dat bewust zo?

Zeker. Ik vind mama zijn de max. Ik herinner me dat ik op die leeftijd veel nog niet wist. En ik ben intussen ook helemaal iemand anders dan op mijn 22e. Maar over het mama-zijn, heb ik nooit getwijfeld. Dat was de zekerheid. Ik lag zeker nog af en toe met mezelf in de knoop, of zag de richting van mijn leven niet altijd; maar mama-zijn stond daarbuiten. Een kind heeft vooral veel liefde, tijd, fysieke warmte en aandacht nodig. En dat kan ik. De rest zoeken we wel samen uit. En eigenlijk blijft dat zo. Ik heb nu ook niet alle wijsheid in pacht. Maar wat ik niet weet, spreek ik uit. En dan vinden we samen een oplossing. Ik wil trouwens supergraag met mijn kinderen de wereld ontdekken. Op gelijke voet samen de wereld zien lijkt me heerlijk. En eerlijk waar: mijn mooiste rol tot nog toe is die van mama. Daar moet ik geen seconde over twijfelen.

Dat zijn je grote gelukskes dus!

Om af te sluiten: wat is je absolute favoriete klein gelukske?

Het gevoel van huid op huid. Met mijn partner, met mijn kindjes. Heerlijk, die aanrakingen, vel op vel. Niets dat meer rust geeft.

#kleingelukske, uitgegeven door Van Halewyck. 

(foto Ellen van den Bouwhuysen)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier