Pieter-Jan De Smet maakt na vijftien jaar opnieuw een rockplaat

Zijn ogen blinken. Voor het eerst in vijftien jaar heeft singer-songwriter Pieter-Jan De Smet nog eens een rockplaat uit. En alleen al het maken ervan was een geweldige ervaring. Nu ‘Siren’ in de winkel ligt, is de honger groot om ertegenaan te gaan.

In 2010 maakte je als Beuzak nog de intimistische soloplaat ‘Homebrew’, nu was het tijd om te rocken?

Het moet mijn ontmoeting met jazzdrummer Teun Verbruggen zijn geweest die het vuur aan de lont stak. We hadden elkaar al een tijdje in de gaten, maar het was pas toen hij eens meespeelde met De Piepkes (Het kinderorkest dat De Smet er samen met Roland en Sioen op nahoudt, red.) dat het echt startte. Er hing een fijne magie tussen ons, en dus stelde Teun voor om eens iets samen te maken. Dat was het zetje dat ik nodig had. Ik had al wat schetsen van nummers liggen, nu was de tijd gekomen om daar iets mee te doen. En dan moest dat het omgekeerde van Homebrew en dus een bandplaat worden. Teun en ik trokken de Bomastudio van Frederik Segers in – waar we ook de Piepkesplaat opnamen -, haalden er opnieuw mijn oude bassist Mirka Banovic bij, en lieten Frederik extra gitaren spelen.

En toen kwam Roland erbij?

Hij woont bijna om de hoek. We vroegen hem eens op de koffie en hij ging niet meer weg. (lacht) Hij zit nu in mijn band, en ik in die van hem. Niet dat hij daarom op elk optreden van ons zal meespelen, maar hij heeft een open invitation om mee te komen.

Wat opvalt aan ‘Siren’ is dat je overwegend met een falsetstem zingt.

Ik hou van falsetstemmen. Als je zo hoog zingt, kan het er snel over gaan, maar als je het goed doet, krijg je een heel andere energie. Dan wordt het interessant: een beetje ambigu. Chris Whitley, bijvoorbeeld, beheerste de zijne geweldig. Hij onderzocht zijn falset: dat was niet gewoon hoog zingen, het had een andere gevoeligheid. Ik breng nu al een jaar samen met Ad Cominotto op accordeon de Winterreise van Schubert, een totaal ander project, en dat heeft zijn invloed gehad op hoe ik zing. Voor ik eraan begon, was ik bang dat ik zou doodgaan van de zenuwen, maar eerlijk gezegd: het is net omgekeerd. Ik voel me ontzettend op mijn gemak. Ik denk dat die rust ook heeft geholpen bij het inzingen van ‘Siren’.

Het is heel straf wat we klaar hebben, dat voelde ik tijdens de repetities.

Je schuwt de grote woorden niet op de plaat, en trekt al eens van leer tegen de politiek.

Deze tijd is wat ze is. Als je daar niet op reageert, snap ik het ook niet meer. En dan heb ik er geen probleem mee om dat behoorlijk expliciet te doen. Een nummer als ‘Donor Class’ windt er inderdaad geen doekjes om, maar dat is dan maar zo. Die tekst kwam er voor ik het wist, en komt echt voort uit woede, onmacht en frustratie over wat er aan het gebeuren is. Ik heb kinderen en ik heb een verantwoordelijkheid. In de eerste plaats over de wereld waarin ze opgroeien, en wat is me daar allemaal aan de hand? Natuurlijk kan ik daar als individu weinig aan veranderen, maar ik kan op zijn minst mijn stem laten horen en een deel van de velen zijn. Je moet niet per se het conflict opzoeken, maar je moet je laten horen, als dat moet. Keihard van je oren maken is goed. Het is belangrijk dat mijn kinderen dat beseffen.

Hoe ver reikt de ambitie nog met ‘Siren’? Durf je nog dromen?

De ambitie is om zoveel mogelijk te spelen, omdat dit – voor de zoveelste keer – echt een geweldige band is. We hebben nog niet veel tijd gehad om te repeteren aangezien iedereen helaas ontzettend druk bezig is met andere projecten. Dat zal ook zo blijven, dus het beste wat we kunnen doen, is elkaar zoveel mogelijk ontmoeten op het podium. Want ik verzeker je: het is heel straf wat we klaar hebben, dat voelde ik tijdens de repetities. Daarom wil ik voor deze plaat binnen mijn mogelijkheden de extra mile gaan, voor zover het geld strekt. Dat is niet ver, dus het plafond zal er snel zijn, maar so be it. Deze plaat verdient het. Misschien, als we maar hard genoeg tegen het plafond slaan, raken we er wel door. Ik blijf in elk geval positief, want ergens moet er toch gerechtigheid bestaan. (lacht)

(tekst: Matthieu Van Steenkiste)

Siren is nu uit.