Atlete Eline Berings: “Ik vraag geen mirakel”

Dat ze nog beter kan. Nog sneller. Het is dat besef dat Eline Berings (30) drijft om nog eens die strijd aan te gaan om haar lichaam topsportklaar te krijgen. De mokerslag die de voormalig Europees hordenkampioene in mei kreeg, was nochtans keihard. Voor de tweede keer in een jaar tijd een kruisbandletsel. Weg Rio, weg droom van een Olympische finale. Topsport is meedogenloos. Maar ook zo verslavend.

Als kind trapte ze op elke bal die haar pad kruiste. Maakte ze de straten van Sint-Amandsberg onveilig met haar rolschaatsen. Atletiek deed ze ook. Alle disciplines. “Ik was heel actief als kind. Op school sportte ik, na school sportte ik, tijdens de vakanties sportte ik. Gelukkig waren mijn ouders geen passievelingen. Anders was ik zeker als hyperkinetisch bestempeld.” (lacht)

Wanneer was duidelijk dat horden jouw ding zou zijn?
Toen ik een jaar of veertien was en onder de hoede kwam van Gilbert Van Hamme, mijn eerste echte trainer. Dan viel op dat ik talent had voor horden.

Net als je vader ben je psycholoog van opleiding.
(knikt) Klinisch psycholoog. Dat diploma geeft mij rust. Ik weet dat ik ook iets anders in mijn leven heb dat mij boeit en waar ik goed in ben. Atletiek is nooit het enige geweest.

Neem je al eens een krant vast?
Absoluut, elke dag. Ook het algemeen nieuws. Stel me nu geen moeilijke vragen over politiek, maar ik volg het wel, binnenland en buitenland. Ik wil weten wat er in de wereld gebeurt, een brede kijk hebben. Ik wil over meer kunnen praten dan over mijn vorige training.

Wat wil jij doen met je diploma?
Sowieso iets in de medische wereld, therapie geven in ziekenhuizen bijvoorbeeld. En misschien kan ik ook in de sportwereld iets betekenen. Als je vroeger een psycholoog inschakelde, dacht men dat je niet goed in je hoofd zat. Vandaag beseffen topsporters dat ze niet alleen hun fysiek potentieel maar ook hun mentaal potentieel optimaal moeten benutten. Ik heb zelf ook met Jef Brouwers gewerkt.

“Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Onrecht, zoals pesten, kan ik niet verdragen.”

Je ouders zijn gescheiden. Had dat impact op jou?
Niet echt, denk ik. Ik heb met de twee een goede band. Ik was ook al zestien. Misschien dat ik me onbewust wel meer op mijn atletiek stortte.

Werd jij gepest als kind? Ik vraag het omdat je een gezicht bent van de TOP-campagne tegen pesten.
Neen, toch niet. Als topsporter krijg je al eens de vraag je gezicht aan iets te verlenen. Ik kies heel doelbewust wat. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Onrecht, zoals pesten, kan ik niet verdragen. Dan wil ik daartegen opkomen. Ik ben zo opgevoed. Soms denk ik wel eens: Eline, laat dat nu eens passeren. Maar ik kan het niet. Het is sterker dan mezelf. Op school ook.

Ook van de vzw Sportsaround ben je ambassadrice.
Die organisatie wil kansarme kinderen aanzetten tot sporten. Dat vind ik heel belangrijk. Sport is zo belangrijk voor je ontwikkeling. Als je sport, leer je samenwerken met andere kinderen, maar doe je ook succeservaring op. Ik ben vaak met positieve psychologie bezig: het is belangrijk voor een kind om succes te ervaren. Veel kinderen, zeker uit kansarme gezinnen, krijgen die kansen niet. We leven helaas niet altijd in een even sociale wereld.

Eline Berings in actie begin dit jaar. Nu is ze bezig aan een tweede zware revalidatie in een jaar. (foto belga)
Eline Berings in actie begin dit jaar. Nu is ze bezig aan een tweede zware revalidatie in een jaar. (foto belga)

Moeten we voor jouw grootste succes terug naar 2009, Turijn?
Zonder twijfel. Europees kampioene worden (60 meter horden indoor, red) is hét van het. Ik zat in die periode in een flow waarin ik iedereen aan kon. Je maakt dat zelden mee in je carrière.

Wist je in de startblokken dat je ze allemaal zou inpakken?
Eigenlijk wel, ja. Dat is moeilijk uit te leggen, maar je zit mentaal in een bepaalde comfortzone. Je voelt gewoon: dit wordt mijn wedstrijd, dit kan niet mislopen. Die momenten heb je nodig in atletiek, maar krijg je helaas niet op bestelling. Maar ook Londen (Olympische Spelen 2012, red) vond ik een groot moment, vooral de beleving dan. Helaas val ik tijdens de opwarming voor de reeksen op mijn schouder. Ik haal nog wel die halve finale, maar kon niet op volle kracht lopen.

Na Turijn werd je vaak in één adem genoemd met Kim Gevaert en Tia Hellebaut. Aan die verwachtingen heb je niet kunnen voldoen.
Dat weet ik, en dat vind ik zelf ook heel jammer. Let op: het is niet evident hun prestaties te evenaren. Achteraf gezien heeft die vergelijking mij geen goed gedaan. Zelfs een finale lopen was niet meer speciaal. Ik vind niet dat ik een terugval had na Turijn. Ik heb de jaren erna ook goed gelopen, records gebroken, maar op de grote kampioenschappen heb ik het niet meer waargemaakt.

“Achteraf gezien heeft die vergelijking met Tia en Kim mij geen goed gedaan.”

Hoe komt dat dan?
Misschien wou ik het te veel forceren. Misschien was ik te hard op zoek naar dat gevoel van Turijn. Ook qua coaching heb ik geworsteld.

Wat had jij kunnen doen in Rio?
Ik word allergisch van sporters die zeggen: had ik dit of had ik dat. De essentie van topsport is: er staan en het doen. Maar goed, de vraag is anderzijds wel terecht. (zwijgt even) Ik denk wel dat ik het potentieel heb voor top-tien en misschien zelfs top-acht. Een Olympische finale zou mijn doel geweest zijn. Ik wéét dat ik nog beter kan dan mijn besttijden (7”93 op 60 meter horden indoor en 12”87 op 100 meter horden outdoor, red). Als ik dat gevoel niet zou hebben, dan zou ik stoppen. Dan zou ik vorig jaar al gestopt zijn. Ik was na mijn zware blessure (net als nu een kruisbandletsel, red) eindelijk weer op de goede weg. De revalidatie verliep vlekkeloos. Maar dan: één hapering en één slechte landing. (zucht)

Je revalideert deze keer bij Lieven Maesschalck, een mirakelman volgens vele sporters.
Vorig jaar heb ik mijn revalidatie in Gent gedaan bij Frank Wezenbeek. Nu wou ik nieuwe prikkels. Ik wou niet het gevoel hebben dat ik gewoon een jaar terug in de tijd gekatapulteerd werd. Je wil natuurlijk topkwaliteit, en Lieven is het beste van het beste, maar ik vraag geen miraculeus herstel. Ik zal ook niet als een zot te keer gaan om per se sneller fit te zijn. Ik wil mijn tijd nemen. In principe moet je rekenen op zes à negen maanden. Volgende zomer wil ik weer staan.

Always write your own story! #rehab #ACL #progress #?? #Nike #pharumlegal #vitaminwell

A video posted by Eline Berings (@elineberings) on

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Twee keer in één jaar tijd een zware knieblessure, een ander zou voor minder tegenslag in de drank vliegen.
Weet ik. Of elke dag McDonalds eten. Het feit dat ik dat niet doe, dat ik nog altijd leef als een topsporter zonder dat als opgave te zien, sterkt me ook. Dat betekent dat ik niet uitgeblust ben. Mocht ik nu wel elke dag willen feesten, dan zou dat een teken aan de wand zijn. Let op: ik heb het niet gemakkelijk gehad. Als je hoort dat het wéér die kruisbanden zijn, dan denk je: dit wil ik niet meer. Maar eens die krukken weg, herleef je. En wil je weer sporten. Dat is ook mijn ingesteldheid. Ik kijk vooruit, niet achteruit.

Hoelang loopt je contract bij Sport Vlaanderen?
Tot eind september. Dan zullen zij beslissen of ze nog geloven in mij.

Wat als dat niet verlengd wordt?
Dan wordt het moeilijk. Ik kan geen jaar overbruggen zonder inkomsten. Dan moet ik andere oplossingen zoeken. Misschien deeltijds werken. Maar ik hoop nu vooral dat zij mee willen in mijn verhaal.

Hoe lang wil je nog topsport doen?
Mijn hoofd zegt: twee jaar. Maar laat me nu eerst maar topfit geraken en volgende zomer weer kampioenschappen lopen.

Heb jij een kinderwens?
Jawel. Maar ik zie een combinatie niet zitten. Als ik mama word, is topsport afgelopen. Dus ook wat dat betreft staat er een limiet op mijn carrière.

Het sportrapport van Eline Berings

Als kind was mijn idool …
Marion Jones, de gevallen ster. Op training beeldde ik mij in dat ik haar was. Ik liep zelfs zoals zij.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …
Dat is een moeilijke. Vraag mij dat na Rio nog eens. (lacht)

Mijn mooiste sportmoment?
2009: Europees indoorkampioene in Turijn.

Mijn grootste ontgoocheling?
De laatste twee Europese indoorkampioenschappen. Een heel seizoen top zijn, maar de mist ingaan op het moment van de waarheid.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier