Wereldkampioene zeilen Emma Plasschaert: “Trump kan mij kwaad krijgen”

GENT – Meet Emma Plasschaert, kind ván de zee, wereldkampioene óp zee. De 25-jarige zeilster heeft de schaduw van Evi Van Acker helemaal afgeworpen. Het komende anderhalf jaar staat haar focus volledig afgesteld op dat grote doel: Tokio 2020. “Ik geniet heel erg van mijn leven.”

Emma Plasschaert is geboren en getogen in Oostende. Ze is kind van twee leerkrachten en de jongste van drie zussen. Haar vader Bart is ook schepen daar, bevoegd voor vrije tijd. Hij was vele jaren voorzitter van de lokale zeilclub waar dochterlief de passie met de paplepel ingegoten kreeg. “Ik was amper zes toen ik voor het eerst zeilde”, vertelt ze. De Olympische droom zou pas tien jaar later opborrelen. “Ik wou als kind oceanoloog worden. Wellicht vooral omdat ik niet wist wat dat woord betekende. (lacht)”

Toen ze zeventien was, werd ze opgenomen in het team rond Evi Van Acker. Dat heeft haar ogen geopend. “Ik moet onze hoofdcoach Wil van Bladel dankbaar zijn voor die kans. Voordien was zeilen amusement voor mij, net zoals piano spelen dat was. Ik dacht niet aan een professionele carrière. Maar Evi bezig zien, heeft in mij iets wakker gemaakt. Hé, dit wil ik ook. Zij heeft mij gestimuleerd om alles te geven voor het zeilen.” De eerste jaren bleef Plasschaert vooral in de schaduw werken. België mag namelijk maar één zeilster afvaardigen in de Laser Radial-klasse op de Olympische Spelen. Na het afscheid van Van Acker in 2017 stond Plasschaert op. En hoe. Het voorbije jaar pakte ze brons op het EK, goud op de Wereldbekerfinale én goud op het WK in het Deense Aarhus.

Heb je jezelf verrast?

Ja, toch wel. Vooral dat goud op het WK maakt het seizoen áf. Ik denk dat ik op mentaal vlak grote stappen vooruit heb gezet. Stress was voordien een struikelblok voor mij. Eens op medaillekoers, begon ik te piekeren over wat fout kon gaan. Je moet anders leren denken. Ik heb daarop gewerkt met onder anderen psycholoog Jef Brouwers. Op het WK heb ik daarvan de vruchten geplukt. Ik ben rustig gebleven tot en met de laatste race.

Ben jij nu de beste van de wereld?

(resoluut) Neen. Het WK is een momentopname. Die week, in die omstandigheden, was ik de beste. Ik kan goed spelen met de wind, en dat was nodig in Aarhus. Maar voor mij blijft Marit Bouwmeester voorlopig de beste van de wereld. Als we tien keer tegen elkaar varen, zal zij acht keer winnen. Ik ben daar nuchter in.

“Ik zie rondom mij mensen die écht tegenslag hebben. Dan denk ik: wat is mijn leven toch een walk in the park.”

Zullen jouw prestaties volstaan om Sportvrouw van het Jaar te worden, denk je?

(lacht) Dat denk ik niet. Wat Nafi Thiam en Nina Derwael jaar na jaar presteren, is nog wat anders. Hun prestaties zijn wereldklasse, heel knap. Het zou natuurlijk fantastisch zijn om die titel te winnen. Als men nog eens een zeilster wil, is nú het moment. (lacht) Maar ik maak me geen illusies. Atletiek en gymnastiek zijn populairder dan zeilen. Dat speelt mee in het stemgedrag.

Wat zou jij zonder het zeilen geworden zijn?

Wellicht landmeter. Ik heb een bachelor op zak en zou gegaan zijn voor een master. Gelukkig is het anders gelopen. Landmeter is niets voor mij. Ik was echter op mijn achttiende niet rijp om een goede studiekeuze te maken. Het zeilen heeft mij ruimte gegeven om daarover na te denken. Daarom ben ik nu aan een schakelprogramma bezig voor industrieel ingenieur bouwkunde. Dat boeit mij wél. Ik zie mezelf zeker op een werf staan en leiding geven over bouwprojecten.

Zou je leven saai zijn zonder zeilen?

Neen. Ik ben daarvoor te avontuurlijk ingesteld. Ik zou sowieso sporten en reizen. Maar mijn leven zou wel minder opwindend zijn dan nu.

Ben je soms bang op je boot?

Neen. Of toch: één keer. We waren op training in Cadiz. Veel wind, hoge golven. Ik kapseisde. Maar ik zat zó kapot. Ik had geen kracht meer in mijn armen en geraakte niet in mijn boot. De coach is mij uit het water komen halen. Dat was een bangelijk gevoel. Je kan even niets doen tegen de natuurelementen. Let op: doorgaans hou ik wel van die strijd. Ik vind dat iets episch hebben, dat gevecht met de wind en de hoge golven. Een ideaal klimaat voor mij is drie Beaufort, waarbij het fysieke aspect belangrijk wordt, en een mooie golf, waardoor je sneller kan gaan.

“Het zou fantastisch zijn om Sportvrouw van het Jaar te worden. Maar ik maak me geen illusies.”

Zou de politiek iets zijn voor jou, zoals je vader?

Neen. (lacht) Ik ben veel te uitgesproken. Ik kan mijn mond niet houden. Als ik niet akkoord ben met iemand, zal ik dat ook zeggen.

Je bent wel maatschappelijk geëngageerd. Waarom wou je ambassadeur zijn van Ocean Cleanup?

Dat níet doen, zou pas fout zijn. Een zeilster moet zich engageren voor proper water, vind ik. Anders ben je niet ernstig bezig. Ik ben bekommerd om ons milieu. Ik snap niet dat mensen afval op straat of op zee gooien. (feller) Dat is toch not done. We zijn toch beschaafde mensen?

Dat maakt je kwaad, voel ik.

Absoluut. En dat is niet het enige. Een Trump bijvoorbeeld die de opwarming van de aarde ontkent: die kan mij ook kwaad krijgen. (lacht)

Veel sporters leven in een cocon.

Ik niet. Ik wil meer in mijn leven dan water. Anders zou ik gek worden. Die brede kijk heb ik van mijn ouders. Op reis gaan, was nooit vrijblijvend. We moesten iets bijleren. Dat was ook thuis zo, aan tafel. Als we vragen stelden, kregen we een uitgebreide uitleg. (lacht) Ik blijf daarom ook studeren. Die afwisseling werkt stimulerend. Ik heb af en toe een andere omgeving en andere mensen nodig. Op school ben ik niet de zeilster. Ik denk zelfs niet dat iemand weet dat ik wereldkampioen ben. (lacht) Anderzijds maak ik het mezelf niet makkelijk. Na een zware stage heb ik soms écht geen zin om te studeren.

Ga je met het oog op Tokio 2020 geen keuze moeten maken?

Jawel. Volgend jaar ga ik mij volledig focussen op die Spelen. Dan ga ik mijn studies even stopzetten.

Je vriend Matthew Wearn is ook zeiler. Is dat geen nadeel?

Neen, helemaal niet. We hebben elkaar leren kennen in het zeilen en dankzij het zeilen zien we elkaar ook regelmatig. Hij is namelijk van Australië. Maar wij kunnen makkelijk over andere onderwerpen praten.

Ga je ooit moeten kiezen tussen Australië en België?

Dat denk ik wel. Ik blijf sowieso in Gent wonen tot na mijn studies. Daarna zien we wel. (even stil) Ik zou dat wel zien zitten. Ik hou van Australië. De mensen zijn daar chill, minder opgejaagd. Die mentaliteit brengt de betere Emma naar boven. Ik leef te gehaast als ik in België ben. Ik zit natuurlijk zowat 220 dagen per jaar in het buitenland. Als ik dan thuis ben, wil ik zó veel doen. Maar goed, die keuze hebben we nog niet gemaakt. Ik geniet heel erg van mijn leven zoals het nu is. Dat mag nog even duren.

Heb jij een carrièreplan?

Neen, niet echt. Mijn campagne richting Tokio is de grote uitdaging nu. Daar zal ik er 26 zijn. Dat is de ideale leeftijd. Maar dat hoeft het eindpunt niet te zijn. Evi heeft aangetoond dat iemand van dertig ook wereldtop kan zijn. Dus misschien doe ik wel verder tot Parijs 2024. We zien wel.

Wat is de grootste tegenslag in je leven geweest?

(zwijgt even) Ik zou niet weten wat te noemen. Ik zie rondom mij vaak mensen die écht tegenslag hebben. Dan denk ik: wat is mijn leven toch een walk in the park. Ik besef dat heel goed. Ik heb nog geen groot verlies meegemaakt. Ik heb op de juiste momenten ook het nodige geluk gehad. Ik heb bijvoorbeeld kunnen starten in een topteam rond Evi. Zij had dat geluk niet toen ze startte. Zij stond alleen. Ja, je kan Rio een tegenslag noemen. Maar dan nog.

Het sportrapport van Emma Plasschaert

Als kind was mijn idool …

Oei, ik kan niet echt iemand noemen. Op mijn kamer hingen de afgedankte posters van mijn zussen. (lacht) Eigenlijk waren zij mijn idolen.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …

Nafi Thiam. Wat zij in Rio presteerde, was héél indrukwekkend. Maar ik heb ook veel bewondering voor mensen die minder in het nieuws komen, zoals onze roeiers.

Mijn mooiste sportmoment?

Goud pakken op het WK deze zomer.

Mijn grootste ontgoocheling?

De Spelen van Rio moeten missen. Evi was beter, absoluut. Maar ik was ook goed genoeg om daar een rol te spelen.