Matej Mohoric verrast de favorieten en wint Milaan-Sanremo: Slovenië heeft niet twee maar drie absolute wereldtoppers

Vergeet Tadej Pogacar en Primoz Roglic maar even. Zaterdag lag de wielerwereld aan de voeten van een derde Sloveen. Zijn naam: Matej Mohoric (27) uit Monaco. Een kamikaze op de fiets en een encyclopedie ernaast, maar nog veel meer een absolute wereldtopper die zeker thuishoort op de erelijst van Milaan-Sanremo.

“Het wordt Van Aert wel heel makkelijk gemaakt. Je moet eens die startlijst bekijken.” Een collega merkte het vrijdag schamper op. Hij had natuurlijk een punt. Alaphilippe. Ballerini. Bennett. Colbrelli. Ewan. Naesen. Stuyven. Trentin. Allen ziek geveld. Bleven over: twee vijfsterrenfavorieten. Tadej Pogacar wilde in zijn vierde koers van 2022 voor de vierde keer winnen.

Wout van Aert kreeg dan weer zijn eerste van drie kansen om dit voorjaar een Monument op zijn naam te zetten. “Het wordt een rare Sanremo”, merkte Jan Bakelants woensdag in Extra Time Koers gevat op. Bakelants had gelijk. Daar was één team verantwoordelijk voor: UAE, de ploeg van Tadej Pogacar. Op de Cipressa, een 5,6 kilometer lange, 4,1 procent steile en 240 meter hoge puist in het Ligurische hinterland, zouden zij hun plannetje uitvoeren.

Davide Formolo

Het plannetje luisterde naar de naam Davide Formolo. De 29-jarige Italiaan eindigde al drie keer in de top tien van een grote ronde, stond op het podium van de Strade Bianche en Luik-Bastenaken-Luik en moest gisteren zo hard als hij kon de Cipressa bestormen. Het resultaat: 9’34”, een snelheid van 35,2 km per uur en nog een 25-tal renners in zijn wiel. Nooit eerder – in het Strava-tijdperk – werd de Cipressa zo snel omhooggereden. Milaan-Sanremo is niet meer wat het ooit geweest is.

Op de Poggio was het aan de kopman zelf. Drie keer versnelde Tadej Pogacar. Drie keer reageerde onze Wout van Aert. Vlotjes, zo leek het wel. Er kwam een vierde aanval: Søren Kragh Andersen. Onregelmatiger dan onregelmatig, maar gisteren was de Deen samen met Pogacar de sterkste op de Poggio. Van Aert moest een klein gaatje laten.

De beklimming van de Poggio zou de beslissing niet brengen. De afdaling deed dat wel. “Toen Mohoric voorbijstak, wist ik meteen dat het gevaarlijk was”, zou Wout van Aert na afloop toegeven. Hij had gelijk. Mohoric is een kamikaze op de fiets. “Hij is niet van slechte wil, maar de manier waarop hij in het peloton rijdt, lijkt soms op terroristische aanslagen”, verwoordde Oliver Naesen het in 2018 tijdens de door Mohoric gewonnen BinckBank Tour. “Onverantwoord rijgedrag”, bleef Jasper Stuyven toen ietwat beleefder.

Waaghals

Wat er ook van aan was, gisteren kwam er geen onverantwoord rijgedrag aan te pas. ’t Is te zeggen: Mohoric bracht alleen zichzelf in gevaar. Twee keer vloog hij bijna de kant in. Twee keer bracht hij het er heelhuids vanaf. Toen de Sloveen op 2,2 kilometer van de meet de Via Aurelia bereikte, had hij een mooie kloof en kon de hardrijder in hem zich volledig uitleven. Niet Pogacar of Roglic maar wel Matej Mohoric, die net als zijn twee landgenoten in Monaco woont, werd zo de eerste Sloveense winnaar van Milaan-Sanremo. “De hele winter heb ik aan deze koers gedacht. Ik wilde de best mogelijke afdaling rijden en dat is me, met dank aan een speciale fiets die mijn team (Bahrain-Victorious, red.) voor mij heeft klaargemaakt, gelukt. Ik ben zo blij.”

De wielercarrière van Matej Mohoric is een verhaal apart. In 2012 werd hij wereldkampioen op de weg bij de junioren. Een jaar later deed hij dat kunstje over als eerstejaarsbelofte. Met dank aan een verbluffende afdaling in de toen onbekende, maar later beruchte en intussen verboden Supertuck-positie. Maar zo snel Mohoric was opgekomen, zo snel was hij ook vergeten.

Matejpedia – zijn partner Ajda is dokter van opleiding – werd Mohoric als neoprof bij Cannondale genoemd. De jongen die te slim was om wielrenner te zijn. Mohoric maakte zelf ook fouten. Hij kende zijn lichaam nog niet goed genoeg en gaf zichzelf de tijd om zich op vlak van voeding en training bij te scholen. Na drie moeilijke jaren kwam hij tot een besluit: er waren bij de profs renners sterker dan hij en dus moest hij op een andere manier proberen te winnen. “Door efficiënt te rijden, op de juiste momenten energie te sparen en slim te zijn”, zei Mohoric ooit.

We zijn het niet helemaal met hem eens, dat bewees hij vorige zomer ook in de Tour. Deze Matej Mohoric is een absolute wereldtopper.

Eerste van drie kansen

Wat hebben we nog geleerd? Dat het gevaar dit voorjaar uit Denemarken zal komen – Kasper Asgreen staat er, Mads Pedersen maakt indruk en Søren Kragh Andersen deed dat gisteren ook. Dat Mathieu van der Poel in de Ronde voor de knikkers zal meedoen – nu hopen dat die rug het houdt, want die staat naar eigen zeggen nog niet 100 procent op punt.

En dat Wout van Aert op de Poggio niet kon volgen toen Kragh Andersen versnelde. “Ik heb te veel krachten verspild bij het reageren op de demarrages van Pogacar”, was zijn uitleg. Van Aert wil dit voorjaar een Monument winnen. Daarvoor liet hij het WK veldrijden, de Strade Bianche en een klassement in Parijs-Nice schieten. Gisteren was zijn eerste van drie kansen.

Op 3 of 17 april zal het er boenk op moeten zijn. Als we voor Remco Evenepoel heel streng zijn, mogen we dat ook voor Wout van Aert zijn.