D-day voor rode trui Remco Evenepoel op het dak van de Vuelta

LA PANDERA – We hebben met zijn allen twee weken gehoopt dat het er niet van zou komen: die slechte dag. Maar gisteren op de kale en ruige Sierra de la Pandera, waar Richard Carapaz zijn tweede ritzege boekte, toonde Remco Evenepoel (22) dan toch een eerste teken van zwakte. Het is met een bang hartje afwachten wat de koninginnenrit vandaag op de 2.512 meter hoge Alto Hoya de la Mora in de Sierra Nevada zal brengen.

“Inarrestabile Yates”, kopte de Italiaanse sportkrant La Gazzetta dello Sport. Vrij vertaald: onverwoestbare Yates. Het was zondag 20 mei 2018 en de 101ste Ronde van Italië leek na een heuse veldslag door de altijd loodzware Dolomieten al in een beslissende plooi te liggen. Simon Yates, een 25-jarige Brit uit Bury, had in het pittoreske bergdorp Sappada andermaal fors uitgehaald en zijn derde ritzege in een week behaald. Twee schijnbaar moeiteloze versnellingen op de amper drie kilometer lange Bosco dei Giavi, een monstertje van tweede categorie, volstonden om de tegenstand ver terug te slaan. Tom Dumoulin, tweede in de stand, stond na 15 ritten en 66 uur koers al 2 minuten en 11 seconden in het krijt. Miguel Angel López, Richard Carapaz en Chris Froome volgden nog een stuk verderop. Op 898,2 kilometer en 14.944 hoogtemeters van Rome was er één zekerheid: niet viervoudig Tourlaureaat Froome, maar Girodebutant Simon Yates zou de eerste grote ronde uit zijn carrière winnen.

***

“De koning glijdt tegen bergen op”, kopte de Nederlandse krant Het Algemeen Dagblad. Het was donderdag 25 augustus 2022 en de 77ste Vuelta leek na één bergrit al in een beslissende plooi te liggen. Remco Evenepoel, een 22-jarige Belg uit Schepdaal, had op de onbekende Pico Jano in het immer groene Cantabrië fors uitgehaald en de tegenstand ver teruggeslagen. Drie bergetappes en een tijdrit later was de schade zowaar nog groter. Primoz Roglic, tweede in de stand, stond na 13 ritten en 48 uur koers al 2 minuten en 41 seconden in het krijt. Enric Mas, Carlos Rodríguez en de piepjonge Juan Ayuso volgden nog een stuk verderop. Op 1.272,6 kilometer en 21.869 hoogtemeters van Madrid was er één zekerheid: niet drievoudig eindlaureaat Primoz Roglic, maar Vueltadebutant Remco Evenepoel zou de eerste grote ronde uit zijn carrière winnen. De eerste Belg sinds Johan De Muynck in 1978 die daarin zou slagen. “En dan te bedenken dat hij nog niet eens heeft ge-ademd”, schreef AD-columnist Thijs Zonneveld veelzeggend. “Zonder ziektes, valpartijen of inslaande meteorieten is deze Vuelta al beslist.”

***

Het moet gezegd: Remco Evenepoel had de voorbije twee weken schijnbaar nog niet al te veel inspanningen moeten leveren. “Mijn beste dag ooit op de fiets”, noemde hij zijn nummertje in week één op de Pico Jano. “Ik had vroeger kunnen aanvallen, maar je weet nooit hoe de benen op zo’n ruwe slotklim zullen zijn”, vertelde hij vorig weekend op Les Praeres.

“Ik kan geen verstoppertje meer spelen en moet nu gewoon proberen de Vuelta te winnen”, sprak hij dinsdag na zijn indrukwekkende tijdritzege in Alicante. “Ik had nog goeie benen, dus heb ik op het einde even doorgetrokken”, gaf hij donderdag na zijn slotsprintje op de Penas Blancas aan. Kortom, Remco Evenepoel was de allesoverheersende heerser van deze Ronde van Spanje.

De Koning Die Niet Ademt.

Tot gisteren. Deel één van een Zuid-Spaans weekend voor berggeiten, met aankomst op de top van de 1.815 meter hoge Sierra de la Pandera, de kale berg van engels en duivels. Engels vanwege het prachtige, overweldigende landschap. Duivels vanwege de ruwe stijgingspercentages tot 12 procent. Op de Mont Ventoux van Andalusië deed Evenepoel het, perfect gepiloteerd door zijn ploegmaats, in eerste instantie andermaal voortreffelijk. Tot Primoz Roglic aan kilometerpaal 3,6 zijn moment gekomen voelde en op kousenvoeten versnelde. Evenepoel keek op zijn vermogensmetertje en bleef veelzeggend zitten. Onze landgenoot zag even verder ook Enric Mas en Miguel Angel López van zich wegrijden en keek al snel tegen een achterstand van een minuut aan. Gelukkig hervond Evenepoel, zoals wel vaker, zijn tweede adem en beperkte hij finaal de schade op de Sloveen tot 48 seconden. “Ik had duidelijk niet mijn beste dag en kon niet reageren toen Roglic aanviel”, reageerde Evenepoel na afloop volwassen. “Hopelijk was dit meteen ook mijn slechtste dag in deze Vuelta. Het is niet eens onlogisch, want donderdag lag ik nog op de grond en vaak is de tweede dag na zo’n valpartij de moeilijkste.”

***

Vandaag wacht een nieuw Remco Evenepoel-examen. Meer dan waarschijnlijk het belangrijkste van deze Vuelta. In de ijle lucht van de Sierra Nevada, na een slopende tocht door de Andalusische hitte, wacht immers de 30 kilometer lange slotklim naar de Alto Hoya de la Mora, 2.512 meter boven zeeniveau. De hoogte en de hitte, het waren de voorbije maanden, weken en dagen almaar terugkomende gespreksonderwerpen als het over Evenepoel ging. In juni kwam hij in de Ronde van Zwitserland nog duidelijk tekort op de 2.042 meter hoge Moosalp. In juli trainde hij in Livigno (2.200m) specifiek op hoogte. In augustus volgde een nieuwe hoogteprikkel in het Syncrosfera-hotel van Aleksandr Kolobnev in Denia, waar hij in een zuurstofarme Spaanse kamer een verblijf op hoogte simuleerde. Op de Sierra Nevada, waar Evenepoel al twee keer (februari 2021 en april 2021) op hoogtestage vertoefde, zakten in het verleden heel wat tenoren door het ijs. De bekendste voorbeelden zijn Laurent Jalabert in 1997 en Cadel Evans, weliswaar na een lekke band, in 2009. Wat wordt het vandaag op het dak van deze Vuelta? “Ik ben op deze omstandigheden voorbereid, maar het blijft een loterij”, sprak Evenepoel eerder deze week.

***

Flashback naar zondag 27 mei 2018. Niet Simon Yates, maar Chris Froome wint zijn eerste Giro. Twee dagen na zijn triomf in Sappada vertoont Yates in de tijdrit een eerste teken van zwakte, twee dagen later gevolgd door een nieuw tikje op Pratonevoso. Het is echter in de koninginnenrit naar de Monte Jafferau, met onderweg de gevreesde Colle delle Finestre, dat Yates de Giro verliest. Hij finisht op 38 minuten. “Of ik deze klop voelde aankomen? Ja, al sinds de tijdrit ben ik uitgeput”, buigt hij het hoofd. In Rome finisht Yates als 21ste op ruim een uur van Froome. Jawel, de Froome die een week eerder nog vijf minuten achterstand telde.

Remco Evenepoel hoeft absoluut geen voorbeeld aan Simon Yates te nemen, al mag het wel. De Brit won amper drie maanden na die dramatische Giro de Ronde van Spanje, nadat hij veel spaarzamer met zijn krachten was omgegaan. Maar terug naar deze Vuelta. De realiteit is dat Evenepoel gisteren dan toch een eerste teken van zwakte heeft getoond. Een glazen bol hebben we niet, maar één geheim kunnen we wel al prijsgeven: Chris Froome – 119de op 2 uur, 35 minuten en 21 seconden – zal in deze Vuelta niet degene zijn die Remco Evenepoel van zijn troon stoot.

***

Inarrestabile. Onverwoestbaar. Unstoppable. Het was ooit de titel van de biografie van tenniskoningin Maria Sharapova en misschien wordt het ooit ook de titel van de biografie van Remco Evenepoel. De Koning Die Niet Ademt. Tot gisteren. We trekken met een bang hartje naar de Sierra Nevada.