Cath Luyten neemt het ‘laatste woord’: luxebeestje (column)

Het laatste woord geven we aan televisiepersoonlijkheid Cath Luyten. Met een schalkse knipoog op een actueel thema zorgt ze maandelijks voor de perfecte afsluiter.

Een bekende smoel hebben is op sommige momenten luxe. Ik geef het toe. Dat is het niet wanneer je socialemediakanalen bestookt worden met laag bij de grond geplaatste commentaren wanneer je per ongelijk zou gaan scheiden of als je op iets latere leeftijd nog een kind op de wereld zet. Maar wel als je het voorstel krijgt om gratis een paar dagen met een Tasmaans blauwe Defender 110 met daktent rond te hossen in ruil voor wat mooie woordjes en lekkermakende kiekjes op Instagram. Nu ja, gratis is een ruim begrip. Zo’n beest voltanken kost een aardige duit, het Kanaal oversteken in postcoronatijd dankzij de betalende Passenger Locator Form ook en de verplichte neuswisser ter plekke maakten dat we al 300 pound kwijt waren nog voor we voet op Britse bodem zetten. Maar dat we dat überhaupt kunnen betalen is ook luxe.

Cruisend langs de kliffen en stranden van de Zuid-Engelse kust, met stops in Durdle Door en Lulworth Cove waanden we ons een Engelse lord en zijn gemalin. Enkel een Barbour-oliejas maatje 68 voor onze baby op de achterbank mankeerde. Met een voorruit zo groot als een cinemascherm en fauteuils als zaten we in Chesterfields was het prettig rijden. Waar ik aanvankelijk vond dat de nieuwe Defender veel weg had van de legoversie van het legendarische origineel, viel ik per afgelegde 100 mijl alsmaar meer voor dit bakkie . We cruiseten een eind weg, aten lobster rolls en dronken pints en zagen de zon ondergaan vanop de kliffen van Broadchurch (van de tv-reeks). Geen van ons twee voelde ook maar enige drang de andere daar een zetje te geven.

Helaas kan ik die emotie niet betalen. Maar ik heb ze wel een lang weekend mogen proeven

De nacht boven in de daktent was weldra de onze en we verkneukelden ons al op het zoeken naar een idyllische plek. Bij een afgelegen en exclusief strandhotel waar enkel gasten mochten dineren, knepen ze een oogje toe omdat onze klassebak hen wel charmeerde. We kregen een tafel, een royale vermouth on the house én het voorstel de volgende ochtend bij hen te douchen. Nu ze ondanks de Brexit toch nog eens Belgen zagen, deelden ze hun steile kust graag. Met ons gat in de boter dus. De matras van de daktent bleek nog comfortabel te liggen ook. Zelfs in de wetenschap dat we clandestien aan het maffen waren. Vroeg gewekt worden door een jack russell en zijn mopperende baas: ‘ Those bloody tourists park anywhere’ kon ons niet deren. We maakten koffie in de vroege oktobermist en keken uit over de zilveren schittering van duizenden aangespoelde sardientjes. The good life . Pure luxe. Met pijn in het hart retourneerden we onze geliefde legoauto, vastberaden te sparen tot we zelf zo’n luxe avonturenslee in de carport konden parkeren. Groot was de ontgoocheling toen ze ons in een Land Rover-filiaal de prijs meedeelden, met fijntjes erachter aan: ‘ Dit is een emotie, dan mag je niet naar de prijs kijken’ . Helaas kan ik die emotie niet betalen. Maar ik heb ze wel een lang weekend mogen proeven. Dat is luxe. Het voordeel alle aard BV te zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier