Danny O’Donoghue van The Script over ‘Sattelites’: “Deze plaat heeft mijn leven gered”

Het noodlot spaart niemand, ook The Script niet. Toen gitarist en vaste schrijfpartner Mark Sheehan in 2023 na een korte ziekte onverwacht overleed, moest Danny O’Donoghue zichzelf opnieuw bij elkaar rapen. Het nieuwe ‘Satellites’ klinkt niettemin verrassend vrolijk, en dat moest ook, zegt de frontman. “Je kunt iemand betreuren, maar je kunt ook iemands leven viéren.”

Danny, met de dood van Mark was je jouw vaste schrijfpartner kwijt. Hoe kon je daarna verder? Deed je het alleen, of ging je op zoek naar nieuwe samenwerkingen?

“Wel, ik had natuurlijk in het verleden, vóór The Script, al met verschillende songschrijvers gewerkt toen ik voor anderen schreef en productie deed. Ik heb voor Satellites een lijstje gemaakt van mensen met wie ik over de jaren heen graag heb samengewerkt en voegde ook nieuwe namen toe. Het bleek een geweldig partnerschap te worden.”

Is een schrijfpartner iets wat je nodig hebt?

“Ik zou graag songs alleen schrijven, maar om eerlijk te zijn is dat gewoon niet zo fijn. Ik zie mezelf dus eerder als een co-writer, want ik hou er net van om te sparren over ideetjes. Ik heb wel nummers op mezelf geschreven – I’m Yours van op ons debuut bijvoorbeeld – maar dat kan ik alleen maar als het over emoties gaat waarvan ik voel dat ik het alleen moet doen. Ik doe het veel liever samen met iemand anders. Want wat het ook is: er zijn dingen die ik in de studio doe, die songs heel erg The Script maken. Met anderen schrijven zorgt er voor dat het geluid breder wordt, en dat is soms belangrijk. Je zult songs horen op Satellites die heel erg als The Script klinken, omdat ik daar zwaarder op heb gewogen, maar ook andere, waar ik de teugels wat heb losgelaten en het experiment toeliet.”

Bij het schrijven van je plaat was je prioriteit dat die upbeat zou klinken, niet neerslachtig.

“Ik wilde niet dat het een rouwalbum zou worden. Je kunt zo’n plaat schrijven, waar het alleen maar draait om verdriet. Maar in plaats van iemands heengaan te betreuren, kun je er ook voor kiezen een leven te vieren. En dat is wat ik wilde doen. Hoe dan ook zou het niet alleen over Mark gaan, maar over mensen die zijn achtergebleven, en hoe ze zich daar doorheen spartelen. Daarom moest het uptempo zijn. Unsaid en Feeling Goes zijn ook gewoon lichte popsongs. Die moesten gewoon leuk zijn. En Gone gaat inderdaad over Mark, maar ook daar wilde ik niet dat het triest werd. Want zelfs al was hij een geweldige balladschrijver, hij haatte ze. Dus het voelde fout om hem net in trage songs te willen vatten.”

Heb je getwijfeld of The Script nog verder kon?

“Natuurlijk. En dat is nog altijd een open vraag. Ik denk dat het nu gewoon belangrijk was om gezamenlijk iets in het dagboek te schrijven, om iedereen uit dat jaar van rouw te halen. Maar dat wil niet zeggen dat alles nu voorbij is, en we vrolijk en hersteld verder gaan. We dolen allemaal maar wat rond, sommigen grijpen naar de drank, en glijden een zwart gat binnen. We hebben iets nodig om de boel weer in beweging te krijgen, en door de ellende te raken. Het kan me dus niet zoveel schelen als het publiek Satellites niets vindt, ik weet dat die plaat mijn leven gered heeft. Elk moment dat ik in de studio probeerde te creëren was immers een moment minder dat ik zat te piekeren.”

‘Satellites’ is nu uit. The Script staat op 4 december in Vorst Nationaal.