“Als voetballer hoef je echt geen klootzak te zijn”, spits Tolu Arokodare heeft een boodschap voor de voetbalwereld

Tolu Arokodare, topscorer van competitieleider Genk, is een spits die zich ook onderscheidt in menslievendheid. “Voor elke wedstrijd bid ik voor de veiligheid van alle spelers en supporters van beide teams”, zegt hij. Een kerstboodschap voor de voetbalwereld.

Begin dit jaar vroeg Tolu Arokodare (24) de supporters van Genk om ook zijn concurrent, Andi Zeqiri, te steunen, en vorige maand stuurde hij voor de camera van Sporza een hartverwarmende boodschap de wereld in voor wie zich eenzaam en niet goed genoeg voelt. “Aan iedereen die dit moet horen: je bent geliefd”, sprak hij. “Je vrienden, familie en geliefden houden van je. Als je die niet hebt: ik houd van je. En het allerbelangrijkste: je bent meer dan genoeg.”

Het is ook een item in de hedendaagse voetbalwereld, waar de toenemende prestatiedruk en aandacht van media en publiek het geestelijk welzijn in het gedrang brengen. Onderzoek van de internationale spelersvakbond FIFPRO wees uit dat de geestelijke gezondheidsproblemen onder spelers een zorgwekkend niveau hebben bereikt: 38 procent van de profs kreeg te maken met gevoelens van depressie en werd daarbij onvoldoende geholpen.

“Dat is veel, 38 procent,” aldus Tolu Arokodare, “maar ik ben niet verrast. De meerderheid van de mensen geven daar niet om. Ze zeggen: Ze worden ervoor betaald, ze moeten hun job doen. Ze beseffen niet hoezeer wij van onze job houden, onze kinderdroom die we realiseerden, en dat wanneer het niet goed gaat niemand daar meer onder lijdt dan wijzelf. Bovendien zijn velen van ons hier ver van hun familie en moeten ze de moeilijke momenten alleen zien door te komen.”

Is het een onderbelichte kant van het profvoetbal, omdat spelers hun kwetsbaarheid niet durven te tonen uit vrees om er in een macho-omgeving op afgerekend te zullen worden?

“Stilaan komt er meer openheid en bewustzijn. Sommige spelers praten over hun problemen en worstelingen als ze denken dat ze je kunnen vertrouwen. Tegen zij die het niet doen, zeg ik: probeer je gedachten te controleren, één per één, rustig, zodat je gedachten jou niet controleren. Ik denk dat iedereen dat meemaakt in zijn leven. Het betekent niet noodzakelijk dat je fysiek eenzaam bent, het kan ook zijn omdat je je onbegrepen voelt.”

Wanneer heb jij je eenzaam en niet goed genoeg gevoeld?

“Tijdens mijn tijd in Duitsland vooral, maar ook vorig seizoen was het hard voor mij.”

“Mensen oordelen ook zo snel, meestal negatief, zonder moeite te doen om je echt te kennen”

Bedoel je door de kritiek van de supporters?

“Algemeen, door hoe de dingen toen gingen. Ik voelde mij erg misbegrepen, maar daar wil ik niet dieper op ingaan. Dat heb ik trouwens wel vaker in mijn leven, dat ik mij niet begrepen voel. Mensen oordelen ook zo snel, meestal negatief, zonder moeite te doen om je echt te kennen. Maar dat maakt allemaal deel uit van het groeiproces. Het helpt mij om als persoon sterker te worden.”

In welke mentaal-emotionele staat ben je destijds als jonge speler uit Nigeria in Europa aangekomen?

“In Nigeria zijn coaches en managers heel direct. Onrespectvol ga ik niet zeggen, want ze willen het beste voor je. Maar ze zijn niet zo emotioneel intelligent, omdat ze als kind ook zo behandeld werden. Dat is hoe het in Afrika doorgaans gaat: met harde liefde. Voor de meesten werkt dat, maar niet voor iedereen. Om mij te beschermen, heb ik een schild leren optrekken. Als je dan naar Europa komt, moet je alles achterlaten en weet je niet wat er je daar te wachten staat. Het is alsof je naar de oorlog gaat.”

Hoe ben je er als jonge, gevoelige Afrikaan in geslaagd om hier te overleven?

“Vooral door te gaan inzien dat ik van niemand afhankelijk ben, dat ik zelf verantwoordelijk ben voor hoe mijn leven verloopt. Ik heb het geluk in mezelf gevonden en van daaruit heb ik geprobeerd mij open te stellen voor anderen, ook voor wie schuw was omdat ik uit een ander land en een andere cultuur kwam. In het begin was dat met kleine dingen: andere voeding proeven, kijken hoe ze hier eten en een douche nemen bijvoorbeeld. Ik heb geprobeerd uit mijn comfortzone te komen zonder mezelf te verliezen. Maar in Duitsland ben ik niet trouw aan mezelf kunnen blijven. Ik was er niet klaar voor en bij Keulen trof ik een coach die geen ervaring had met jonge Afrikaanse spelers. De mental coach heeft mij toen voor een wit bord gezet en gevraagd om aan de ene kant mijn sterktes op te schrijven en aan de andere kant mijn zwaktes. Door te focussen op mijn sterktes heb ik mezelf teruggevonden en weer kunnen voelen wat het is om gelukkig en vrij te zijn. Ik heb ook geleerd dat de kracht van de woorden van anderen bepaald wordt door de waarde die je er zelf aan toekent.”

Hoe belangrijk is je geloof voor je mentale gezondheid?

“Zeer belangrijk. Bidden ontspant mij, inspireert mij, geeft mij vertrouwen en het gevoel dat ik beschermd ben. Ik doe het ’s ochtends, ’s avonds en voor elke wedstrijd. Ik ben uiteraard gefocust op goed spelen, scoren en winnen, maar ik vraag ook altijd bescherming voor alle spelers en alle supporters van beide teams. Ik bid voor hun veiligheid.”

Weerhoudt je dat niet om op het veld tot het uiterste te gaan?

“Wie denkt dat ik op het veld niet agressief genoeg ben, nodig ik uit om eens tegen mij te komen verdedigen. (lacht) Maar als ik iemand pijn doe, ga ik mij altijd verontschuldigen. Je speelt natuurlijk om te winnen. Maar: voetbal wordt vaak voorgesteld als oorlog, op leven en dood, do or die, weet je wel, maar dat is het niet. Toen ik de eerste keer groggy was, tegen AA Gent, hebben Kandouss en Orban mij van het veld gedragen. En de tweede keer, tegen Club Brugge, heeft Mechele mij ondersteund. In de oorlog gebeurt dat niet, dat tegenstanders je helpen wanneer je in nood bent. Stel: ik ga recht op doel af, ik zie dat de doelman in elkaar zakt en ik stop om hulp te bieden in plaats van te scoren. Dan zullen er wellicht wel supporters zijn die zeggen: What the fuck ben jij aan het doen, we hebben die goal nodig. Maar een mensenleven heeft toch voorrang op een voetbalwedstrijd? In tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt, hoef je als voetballer echt geen klootzak te zijn.”

“Een mensenleven heeft toch altijd voorrang op een voetbalwedstrijd?”

Op een van je vele tatoeages draagt iemand de wereld op zijn rug. Ben jij dat?

“Zo is het leven. Het is een persoonlijke reis door de wereld waarop je mensen tegenkomt die je helpen en mensen die je hinderen. De obstakels bieden je ervaringen die je leren nederig te zijn, die je tonen dat je humaan bent en dat alles mogelijk is. Ik omarm het allemaal, ik draag mijn overwinningen en mijn nederlagen.”

Voelde je je eenzaam toen je vorige zondag in de verloren topwedstrijd tegen Club Brugge in de 73ste minuut bij een 0-0-tussenstand een strafschop miste?

“Neen. Ik voelde ook meteen de steun van mijn ploegmaats en achteraf kreeg ik veel steunberichten van supporters. De beschuldigende, verwijtende, racistische berichten die ik ontving, kwamen van gokkers, die zogezegd door mij veel geld verloren hadden. Maar zoals ik zei: de bommetjes op mijn weg zullen mij niet stoppen. Ze helpen mij om klaar te zijn voor de grootsheid die er aankomt.” (door Christian Vandenabeele)