Het aftellen richting het langste WK ooit is officieel begonnen. Het seedingsysteem, waarin Spanje, Argentinië, Frankrijk en Engeland elkaar niet kunnen treffen in de weg richting de halve finales, benadrukt de commerciële logica. We laten meer landen toe, maar we willen de kans op een aantrekkelijke affiche voor de finale reëel houden. Alleszins: de Rode Duivels trekken naar het WK om zich te settelen ergens in de buurt van Vancouver, Seattle of Los Angeles. Geen verkeerde locaties, ook al hebben wij thuisblijvers te maken met nachtelijke wedstrijden. Vancouver biedt straks een uniek uitschuifbaar dak, de zitjes in vak 311 tot en met 321 in het Lumen Field garanderen volgens mij zicht op de Space Needle en er zijn al geweldige drama’s geschreven en opgenomen in Los Angeles. Exact in die omgeving leerde ik dat onvoorspelbaarheid, verkeerde inschattingen en avontuur elkaar nodig hebben — een setting die misschien perfect past bij hoe wij als underdog naar dit WK trekken.
Ik keer even terug, naar het moment dat mijn vliegtuig met tien uur vertraging opsteeg in New York richting Oregon, om een voormalig ploeggenoot te bezoeken. We beleefden het echte Amerika, weg van de grootsteden, vol met suiker als ontbijt en huizen zonder bakstenen. We werden getrakteerd op een soort vol-au-vent, niet lang na het landen, waar het prikken van de vlag I surrender het einde van je maaltijd aangaf. Wist ik veel dat deze voor mij gekozen maaltijd — zo gaat dat met fiere Amerikanen — de naam ‘heart attack’ op de menukaart droeg. Niet veel later stonden we op een soort kermis, waar ik mezelf op een eeuwig draaiende attractie heb beloofd om een leeg bord niet als een vorm van respect te beschouwen. In diezelfde week reden we naar Seattle, waar ik stiekem hoopte om McDreamy uit Grey’s Anatomy tegen het lijf te lopen. Niet gebeurd, wel vliegende vissen op Pike Place Market en een duizelingwekkend zicht vanuit de Space Needle. Korter bij Grey’s Anatomy ging ik niet geraken; korter bij elkaar daarentegen wel. Onze tijdelijke Amerikaanse familie besloot als een soort verrassing te stoppen aan een Hilton-hotel. Denken dat kamers voor vijf volwassenen en twee kinderen niet-standaard zijn, was een foute inschatting. De met suiker geactiveerde kinderen sprongen niet veel later van bed tot bed. Kortom, als u straks van plan bent om mee te reizen, kan u alvast een bericht mijn richting uitsturen. Ik begeleid u met plezier doorheen de do’s and don’ts in die regio.
Oh ja, sportief gezien komen we met Mo Salah (Egypte), Chris Wood (Nieuw-Zeeland) en Mehdi Taremi (Iran) uit tegen sterren in de herfst van hun carrière. En toch, het geeft een burger niet veel moed, want ook onze grootste sterren kijken de herfst recht in de ogen. Bovendien zullen het collectief van Iran, het zonder druk spelen van de vrolijke Kiwi’s en de mogelijke wederopstanding van Mohamed Salah mijn grootspraak het komende half jaar ongetwijfeld temperen. Voor nu: we gaan naar Amerika, niet om de wereld te veroveren, maar wél voor avontuur. Misschien kleiner dan 2018, maar daarom niet minder mooi. Daar geloof ik in.