Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.
Hij bezat de gave van het gesproken woord, ik kon wel overweg met pen en papier. Hij loodste ons land naar het WK in Japan en Korea, ik bracht daarover verslag uit in Gazet van Antwerpen. Ik stelde hem kritische vragen, hij vond dat nodeloze provocatie. Hij werd vaak boos, ik was het meer dan mij lief was. Hij noemde mij een slechte journalist, ik omschreef hem als een zwakke bondscoach. Robert Waseige was niet bepaald een vriend toen onze professionele wegen elkaar kruisten op het einde van de vorige en het begin van deze eeuw. Toch heeft het nieuws over zijn overlijden na een korte opname in het ziekenhuis ook mij geraakt. 79 is hij geworden en met zijn plotse dood verliest ons land alweer een kleurrijk figuur uit onze rijke voetbalgeschiedenis. Dat hij mag rusten in vrede.
Bij zijn aanstelling als bondscoach in 1998 heb ik Robert Waseige een opa van het Belgisch voetbal genoemd. Hij nam mij die woorden erg kwalijk en raakte die boosheid nooit meer echt kwijt. Vandaag kan ik daar alleen begrip voor opbrengen. Niet vanuit de klassieke gedachte dat over de doden niets dan goed te vertellen valt, maar simpelweg omdat ik intussen zelf opa ben. Drie jaar is ze, mijn kleindochter, en beter dan wie ook voel ik elke seconde dat een verwijzing naar die rol een compliment moet zijn. Geen enkele opa ter wereld heeft meer toekomst dan verleden, dat weet ik. Al die opa’s kunnen met de kennis van dat verleden wel betere keuzes maken en het tijdverlies tot een absoluut minimum beperken. Misschien ligt daar wel de ironie van ons lot dat nogal wat zaken pas echt duidelijk worden in de herfst van ons leven. Geen nood, als er spijt moet zijn, dan liever van iets dat ik met de beste bedoelingen gedaan heb dan van iets dat ik om tactische redenen niet gedaan heb. Het is dezer dagen overal schering en inslag: oordelen over gisteren met de kennis van vandaag. Te makkelijk en te goedkoop.
Straks neemt de Belgische voetbalwereld afscheid van Robert Waseige. Tijdens die dienst stellen gelovigen en niet-gelovigen zich dezelfde vraag: waarom zo plots? Een antwoord komt er niet, komt er nooit. Wél zeker is dit: als god bestaat en van voetbal houdt, mag hij zich in de hemel aan enkele pittige discussies verwachten.