Plots kwam er deze week een nieuwe prins tevoorschijn. Niet op een wit paard, maar in een Belga-bericht. Zijn vader wist dat de nieuwe prins een uitgebreid tv-interview zou geven samen met zijn moeder, een – hoe heet dat – burgermeisje. En de oude prins wilde als eerste communiceren. We schrokken een beetje, maar toch ook niet echt. Want de mama had al vijfentwintig jaar lang, in liedjes, mopjes en interviews, dubbelzinnig gesproken over wie de vader van haar prinsje was. Dat mysterie is nu weg. De hele wereld mag het weten.
Voor wie geen tijd heeft voor sprookjes of geen tv heeft, een korte samenvatting: twee jonge mensen, op dat moment single en niet gebonden aan anderen, hebben een kwarteeuw geleden een spannend liefdesverhaal beleefd dat zeven jaar duurde. Om persoonlijke redenen (carrières, de tijdsgeest, andere toekomstplannen) vonden ze dat een privéverhaal. Maar daar kwam een liefdesbaby van, en om die jongen zonder al te veel druk te laten opgroeien, en ook omdat beide ouders beseften dat samen verdergaan geen optie was, besloten ze toen om niet aan de grote klok te hangen wie de vader was. Et alors? Want eigenlijk gaat dat niemand iets aan. Iedereen heeft recht op een privéleven. Ook zangeressen en prinsen, en al zeker kinderen.
Dat die jongen, de zogenaamde nieuwe prins, nu op zijn 25ste zegt: ‘allemaal goed en wel, maar ik wil toch niet langer leven met al die speculaties, de waarheid heeft zijn rechten en mijn afkomst is mijn afkomst, dus papa en mama, we gaan het nu toch maar eens aan iedereen vertellen, en liefst in één keer, dan ben ik daar ook vanaf’, daar is niks verkeerd mee.
Clément, kerel, maak iets moois van je leven. Zie je mama graag, drink eens een pint met je papa, laat je kop niet te zot maken met titels, interviewaanvragen of het pluche van paleizen. Ge zijt een fijne gast die zijn eigen waarheid en eigen leven verdient. En voor de rest gaan we weer allemaal lekker verder met onze eigen levens, die zijn al mooi en ingewikkeld genoeg, met hier en daar ook een paar (kleine) geheimen …