“De paus was voor mij groter dan Bassie en Adriaan samen”

Radiomaker Sven Ornelis staat elke week stil bij het kleine of het grote nieuws.

Ook al ben ik al een paar decennia stevig van de wolk van mijn absolute geloof getuimeld, diep in mij blijf ik toch een beetje de vrome misdienaar van toen. Goede Vrijdag was een dramatische dag: Jezus was dood. We deden de kruisweg in de kerk van Knesselare, en nadien reed ik onder een donkere donderlucht op mijn fietsje naar huis. Intriest.

Twee dagen later was dat gevoel helemaal gekanteld. Het was Pasen en feest in de kerk. Jezus leefde weer. De muziek was uitbundig, net als de lentezon. Alle kaarsen brandden, er was wijwater en wierook, en iedereen was op zijn paasbest gekleed. En in Rome sprak de paus de zegen uit voor de stad en de wereld: Urbi et Orbi. En hij bedankte “voor die bloemen”.

Toen de paus in 1985 naar België kwam, stond ik letterlijk op de eerste rij om uitgebreid te supporteren. Ik was echt een immense fan. De paus was voor mij nog groter dan Bassie en Adriaan samen – en beschouw dat maar als een stevig compliment, want van die clown en acrobaat was ik ook stapelgek.

Dat was toen. Vandaag ben ik al lang geen kind meer, en veel kritischer, zoals dat hoort. Ik sta niet meer als een groupie op de eerste rij bij een pausbezoek. Toch raakte het overlijden van de paus, op de dag na Pasen, mij dieper dan verwacht. Ik had behoorlijk veel sympathie voor deze eenvoudige koppigaard, die toch probeerde grote kuis te houden in het Vaticaan, en die altijd opkwam voor de zwaksten, de zieken, de vluchtelingen en de verstotenen. Zo’n baldadig gedrag had je ook van Jezus zelf kunnen verwachten – en dat is toch een goed teken.

De paus is dood, leve de paus. Het is afwachten wie de kardinalen nu zullen kiezen. De magie van het ambt blijft fascineren: zo’n paus blijft immers de CEO van een immense kerk. En zelfs agnostici of ongelovigen kunnen maar beter hopen op een kritische, maar ook verzoenende, wijze, warme leider. Want naar een paus wordt altijd geluisterd – door wereldleiders en gewone stervelingen. Door de leden van zijn club uiteraard, maar geloof me: ook door twijfelaars als ikzelf.