Goeiemorgen
Zaterdagmorgen 1 november. De regen speelt een drumsolo tegen mijn slaapkamerraam. Geen stemmig lied dat bij deze dag past, maar pure heavy metal. Ik kijk naar buiten en zucht. Moet de herfst niet gezellig zijn, met dekentjes, kaarsjes en pompoensoep? Met een zalig herfstzonnetje dat uitnodigt om in het bos te gaan wandelen, waar de herfstbladeren heerlijk onder je schoenen knisperen, de kinderen op paddenstoel- én kabouterjacht gaan en je achteraf samen geniet van een heerlijke kop warme chocolademelk? Inclusief marshmallows voor de kleinsten, en misschien iets sterkers voor die volwassenen die een extra hartverwarmertje kunnen gebruiken? Van die herfstromantiek is momenteel echter weinig te bespeuren. Het is koud, nat en donker. Tot het enkel nog koud en nat is. En grijs. Heel erg grijs.
Ik besluit mijn 1 november-blues te lijf te gaan met een tripje naar de bakker. Voor het eerst in maanden met de auto, want het is echt geen weer om een hond door te jagen. Ik heb geluk, er is een parkeerplekje vrij pal voor de bakkerij. En ik heb nog meer geluk, want ik hoef niet te wachten. Terwijl bakkersvrouw Miet mijn bestelling gaat halen, loopt de winkel in een mum van tijd vol. Ik was er net op het juiste moment. Een kleine gelukske, noemen ze dat. Mijn herfstblues krijgt een eerste deuk, meteen gevolgd door een tweede wanneer Miet me een doos vol taartjes overhandigt. Een leuke en smakelijke verrassing voor het team waarmee ik straks deze krant zal maken. Ook voor hen is het een feestdag tenslotte.
Terug thuis besluit ik, ook al heb ik niet gewandeld, toch voor die warme chocolademelk te gaan. En terwijl ik voorzichtig nip van de hete lekkernij, kijk ik toe naar hoe de wind door mijn tuin raast en mijn herfstblues nog een mokerslag toedient in de vorm van een grote roze wolk. Vlakbij het venster staat immers een enorme bos cosmos, met bloemen in wel vijftig tinten roze, die nu gejaagd door de wind een fascinerende dans opvoeren. “Prachtig hé”, fluistert mijn pas thuisgekomen oudste, terwijl hij me een knuffel geeft. Een groot klein gelukske dat mijn blues de fatale genadeslag toedient…
Geniet van deze zondag, en van de kleine en grote gelukskes die het leven kleur geven en die hatelijke herfstblues kunnen verjagen.
Reageren? sandra.rosseel@roularta.be