Goeiemorgen,
En, hoe was uw avond? De mijne was nogal ongewoon te noemen, met een paaldanspaal en een kale man in de hoofdrol. Een man die transformeerde van de ene excentrieke figuur in de andere, en de paal niet alleen gebruikte om indrukwekkende poses mee uit te voeren, maar die ook omtoverde tot een douche of tot zo’n paal waar je in een rijdende bus steun bij zoekt. Ongewoon, ik zei het al. Maar ook intrigerend. Nu eens breekbaar, dan weer krachtig en grappig en soms ook ronduit ongemakkelijk. En met een boodschap om nog lang over na te denken en na te praten.
Een boodschap jawel, want nee, ik heb geen fetisj voor kale paaldansende mannen. Ik bevond me gisteren gewoon in Oostende, op Theater aan Zee. Het onvolprezen theaterfestival dat jaarlijks mee mijn zomer kleurt, ook al omdat het erin slaagt om me een vakantiegevoel te bezorgen in een periode waarin veel mensen vakantie hebben, maar ik traditiegetrouw wel moet (of beter: mag) werken. Voor mij is het de uitgelezen manier om me na een drukke werkdag even voor een of twee uur mee te laten voeren naar onbekende werelden.
En dat mag u ook letterlijk nemen, want ik moet bekennen dat ik meestal geen flauw idee heb naar welke voorstelling ik eigenlijk ga. Het zit zo: ooit was er een tijd dat ik het programma van Theater aan Zee van a tot z uitploos van zodra het bekend was, en dan mooi mijn tickets bestelde van zodra de ticketverkoop geopend was. Maar toen was er een jaar dat ik net in die periode op reis was, en alle voorstellingen die op mijn verlanglijstje stonden al uitverkocht waren tegen dat ik terug in het land was. Omdat ik de TAZ-sfeer niet wou missen, trok ik dat jaar naar een paar van de voorstellingen die nog niet uitverkocht waren. Opvoeringen die ik op basis van de beschrijving nooit zelf gekozen zou hebben, maar die er dat jaar wel in slaagden om me weg te blazen.
Een ervaring die me zo bevallen is, dat ik nu elk jaar ook naar een paar voorstellingen probeer te gaan waar ik normaal gezien niet voor zou kiezen. En ja, dat kan tegenvallen, maar dat neem ik er met plezier bij. Die paar tegenvallers wegen niet op tegen de vele pareltjes die ik zo al ontdekt heb. En vooral: in een wereld waarin algoritmes er meer en meer voor zorgen dat we enkel te zien krijgen wat ons aanspreekt, is het echt verrijkend om eens buiten de begane paadjes te treden. Om de wereld te zien door de ogen van iemand helemaal anders. Zoals die van een kale man aan een paaldanspaal, die beter op torenhoge hakken kan paraderen dan ikzelf.
Geniet van uw zondag!
Reageren? sandra.rosseel@roularta.be