“Doe die maar”, zei ik tegen de dame aan het bloemenkraam. “Dahlia’s”, zei ze, “die zijn prachtig, hè.” En dat waren ze ook. Mooi, groot, in de zachtste kleuren, met heel veel blaadjes, en een naam waar ik, als niet slimste mens ter wereld, dus niet meteen op kon komen. Ik ken rozen, tulpen, chrysanten en nog wel wat soorten bloemen, maar dahlia’s, dat was ik dus even kwijt. De dame van het kraam kent waarschijnlijk honderd verschillende bloemen, dat is haar job, maar ik niet.
Ik heb het ook wanneer mijn advocaat begint te praten, en nog meer wanneer hij dingen begint neer te schrijven. Hij gebruikt woorden waarvan ik denk: bestaan die wel echt? Maar dat zal wel, want hij giet ze in contracten, en ik teken die. Blindelings. Mijn garagist weet soms ook vijzen, slangetjes en verborgen gebreken onder mijn motorkap te benoemen waarvan ik nog nooit gehoord had, net als mijn dokter. Er zit heel wat in je lichaam waarvan je het bestaan, laat staan de naam, nooit vermoed had. En dat is misschien maar beter ook. De slager weet die spieren en pezen zelfs te benoemen bij koeien, kippen en varkens, en geeft ze namen die ik ook niet zomaar uit mijn blote hoofd zou kunnen bezigen: spiering, ossenhaas, T-bone, soit-l’y-laisse. Ik vind het lekker, maar ik ben ook wat vlees betreft geen wandelende encyclopedie.
En eigenlijk vind ik dat geruststellend, dat er in de wereld kaasboeren, chirurgen, astrologen, ingenieurs en psychologen zijn die zich specialiseren, die miljoenen insecten, sterren, virussen, vissen, groenten en ziektes herkennen, bij naam noemen, ze mij verkopen of weghalen wanneer ze haperen of ontsteken. Ik heb een eindeloos respect voor ieders talent, specialisatie en kennis. Ik schrijf enkel stukjes voor De Zondag die je hopelijk een beetje doen glimlachen, en ik draai plaatjes op de radio. Meer niet. En ik ben heel goed in blij zijn, omdat de dahlia’s op de tafel bij ons thuis de mooiste kleuren hebben die de herfst in petto heeft. Er is veel dat ik niet weet, maar ik ben heel goed in schoonheid herkennen.