Vandaag wil ik een warm pleidooi houden voor vandaag. Ik wil mijn liefde voor het ‘nu’ met u delen. Niet voor morgen of gisteren, maar echt voor dit ene bijzondere moment waarop u deze column leest. Het is zondag. U hebt net kraakvers brood of koffiekoeken gehaald bij de bakker, en in De Zondag leest u deze gedrukte woorden en denkt: ‘wat gaat Ornelis mij nu proberen aan te smeren terwijl ik zelf goede boter smeer op mijn croissantje?’ Ik zeg het u: nu.
Veel mensen hebben dezelfde afwijking: ze kijken voortdurend uit naar iets, of ze mijmeren nostalgisch terug. Op woensdag zeggen we op de radio soms al: ‘yes, nog twee keer slapen en het is alweer weekend’. Joepie! Half mei kijken mensen al reikhalzend uit naar begin juli: ‘nog anderhalve maand en dan is het zomervakantie’. En als we de vijftig gepasseerd zijn, zeggen we: ‘nog een goede vijftien jaar werken en dan mogen we met pensioen.’ Het gras is altijd groener aan de overkant. De toekomst zien we door een roze bril. Met het verleden doen we dat vaak ook. Toen we kind waren, was alles mooier. Er was geen oorlog, we hoefden ons boeiende leven niet te delen op sociale media, we hadden geen financiële zorgen, en er was ‘Kinderen voor Kinderen’ en ‘Merlina’ op tv. Het verleden is een kacheltje waar we ons aan warmen, en een vergeetput voor nare herinneringen. Mooi is dat. En geruststellend. En toch wil ik u vooral het nú aanbevelen. Dat was ooit namelijk morgen, en wordt straks alweer verleden tijd.
Het leven vliegt. Aan een tempo waar Max Verstappen hijgend naar staat te kijken. Zo snel. Je bent net uit de pampers, en misschien komen ze er alweer aan. Maar tussen de start en de finish zitten miljoenen nu-tjes die je echt met beide handen moet grijpen. Leg straks deze column maar lekker opzij en verzin heerlijke manieren om van nú het mooiste en belangrijkste moment van je leven te maken. Doe nú iets met de kinderen, ga nú de natuur in, lees nú een mooi boek, rij nú naar zee of naar de Ardennen en leef. Want als het nu niet kan, wanneer dan wel?