Radiomaker Sven Ornelis staat elke week stil bij het kleine of het grote nieuws.
We werden er allemaal stil van. Freek, de 32-jarige helft van het sympathieke en erg succesvolle muzikale duo Suzan & Freek, heeft kanker. De lieve, getalenteerde, sportieve jongeman die net had vernomen dat hij samen met de liefde van zijn leven een eerste kindje zou krijgen, kreeg tegelijk de keiharde diagnose: uitgezaaide longkanker. Ongeneeslijk. Waarom hij? Waarom zo jong? Waarom zo uitzichtloos? En hoe kapot moet Suzan zich voelen? Zwanger, binnenkort mama, maar met een papa wiens levensverwachting plots zo beperkt is. Hun leven was een sprookje, nu is het een puinhoop.
Het zijn verhalen die elke dag zoveel mensen overkomen. Gezinnen worden stilgezet. Levens overhoop gehaald. Door ziekte, door ongevallen. Mensen die net als Suzan & Freek vol levenslust zaten, gezond leken, sportief waren en optimistisch – ook zij worden getroffen. Door de Russische roulette die het leven is. Plots zijn alle vooruitzichten weg. Alle hoop. Al het leven dat ze nog wilden leven.
Een goede vriend van ons, bijna even jong, kreeg onlangs dezelfde diagnose. Out of the blue. Ook hij heeft nu longkanker. Ongeneeslijk. Hij ondergaat elke mogelijke behandeling, werkt door als een beer, vecht als een leeuw – tot z’n laatste snik. Want hij heeft het leven zo lief. Maar hij is ook realistisch. Hij moet wel. Kanker is verwoestend. En ongeneeslijk ziek zijn terwijl je nog midden in het leven staat, is zo verdomd onrechtvaardig.
Op Instagram plaatsten we met z’n allen gebroken hartjes onder de aankondiging van Suzan & Freek. We wensten hen massaal sterkte. En tegelijk klonk op álle Vlaamse en Nederlandse radio’s een van hun mooiste nummers. Een klein eerbetoon. Maar intussen moeten zij dus die onmogelijke strijd strijden. Met hun twee. En binnenkort met hun drietjes.
Hun verhaal – en dat van duizenden anderen – raakt ons diep in het hart. En het doet ons opnieuw beseffen: leef. Leef het mooie leven met volle teugen. Want de meest gruwelijke kant van datzelfde leven ligt bij ieder van ons altijd op de loer. Ons leven lang. Verdomme toch. Waarom?