Deze week kreeg Fred Ramsdell het telefoontje van zijn leven, of beter gezegd: hij kreeg het pas twintig uur later. Ramsdell, die de Nobelprijs voor Geneeskunde 2025 had gewonnen voor baanbrekend onderzoek naar perifere immuuntolerantie (zeg maar: hoe ons afweersysteem gezonde cellen leert met rust te laten), was op dat moment op trektocht met zijn vrouw in de bergen van Wyoming. Zonder bereik. Geen gsm, geen wifi, niets. De Nobelprijscommissie probeerde hem urenlang te pakken te krijgen, maar het signaal bleef stil. De man die de geheimen van ons immuunsysteem had ontrafeld, bleek zelf immuun voor notificaties. Zalig.
Vorige zondag trok Tom Waes op VRT1 door de Appalachen, een afgelegen bergketen in Amerika, waar zich de beroemde National Radio Quiet Zone bevindt. In het hart van die stilte staat de Green Bank Telescope, de grootste radiotelescoop ter wereld. Om die telescoop niet te storen, is in een straal van driehonderd kilometer alle straling verboden. Geen radio, geen gsm, geen wifi, geen WhatsApp. Niets. Mensen die daar wonen zitten dus in geen enkele groepschat, krijgen nooit pushberichten of memes om half twaalf ’s avonds. Je kunt er de Nobelprijs winnen of de Lotto, grootmoeder worden of weduwe, zonder dat iemand je een bericht kan sturen. Je krijgt het wel te horen, maar later. Het leven daar is eigenlijk zoals vroeger: nieuws, ook persoonlijk nieuws, heeft tijd nodig om tot bij je te geraken. De mensen leven er niet per se ongelukkiger.
Wat een contrast toch met onze samenleving, waarin we werkelijk altijd bereikbaar moeten zijn. Niet enkel voor écht belangrijk nieuws, of een berichtje van een geliefde, klant of baas, maar ook voor een eindeloze stroom flauwekul. Het is allemaal veel. Te veel. Misschien moet Fred Ramsdell daar eens onderzoek naar doen: hoe ons afweersysteem ervoor kan zorgen dat informatie onze gezonde hersencellen minder teistert. Hij zou er meteen een tweede Nobelprijs voor krijgen, want onze wereld kan die wijsheid, de rust van de onbereikbaarheid, vandaag echt wel gebruiken.