Radiomaker Sven Ornelis staat elke week stil bij het kleine of het grote nieuws
Mijn gemoed hinkt vandaag op vele benen. Optimisme en cynisme dansen een vreemde wals met elkaar. Ik ben van nature het zonnetje in huis en wil elke dag het leven vieren, en meestal lukt dat wel. De echte zon werkt ook mee, de vakantie loert al om de hoek, ik heb geen kinderen met examens, dus die stress hoef ik ook niet te ondergaan, en er staan flesjes wijn in de ijskast. Ik zou dus als een vlinder kunnen fladderen door de langste dagen van het jaar. Maar daarvoor moet ik wel het doorzettingsvermogen hebben van een blinde vink met oordoppen, want de wereld rondom ons is een rampgebied.
Dat soort ellende is natuurlijk van alle tijden. Altijd is er wel ergens oorlog, als het al geen pandemie is, een natuurramp of extreme hongersnood. Ik heb nooit anders geweten. Vandaag voelen die oorlog en die gruwel echter wel heel dichtbij en constant. Rusland en Oekraïne, Israël en de Gazastrook, en sinds kort ook Iran. Overal vallen slachtoffers, het gros daarvan onschuldige mensen, zoals dat in oorlogen helaas vaak het geval is. En we kunnen het allemaal in real time volgen, op sociale media en in het nieuws. Als je niet oplet, word je er moedeloos van. Je optimisme, en als je niet uitkijkt ook je levenslust, wordt mee platgebombardeerd. Daarom sluiten steeds meer mensen zich af van het nieuws, ook omdat politici en wereldleiders tegenwoordig zo makkelijk een loopje nemen met de waarheid en de mensenrechten. Als je duizend keer roept dat de waarheid fake news is, wordt het verleidelijk om gewoon niks meer te geloven.
Intussen staat de wereld in brand, en onze barbecues ook. Het ene is om bij te huilen, het andere om vrolijk van te worden. Terwijl kinderen sterven onder een regen van bommen aan de andere kant van de Middellandse Zee, zal ik de komende weken mooie verhalen lezen en vertellen aan vrienden, rond een dampende paella in Barcelona. Ik wil het mezelf niet kwalijk nemen, want een mens moet vooral geen oorlog voeren met zijn eigen levensvreugde. Maar de aanvallen zijn wel reëel en onophoudelijk.