Vandaag is de Dag van de Onthaalouder. Vlaanderen en Brussel tellen niet minder dan 5.500 opvanglocaties waar onthaalouders de zorg voor jonge kinderen op zich nemen. “Voor mij is dit geen beroep, het is een passie. Anders hou je dit geen 22 jaar vol”, getuigt Cindy Peirlinck van Bollebuik in het Oost-Vlaamse Brakel.
door Stefan Vankerkhoven
Elf peuters tussen 18 en 24 maanden heten ons welkom met de Bumbadans op de speelplaats van kinderdagverblijf Bollebuik. Een baby van acht maanden en twee peuters van een jaar liggen ondertussen binnen te slapen. Twee schoolplichtige kinderen, die de nacht doorbrachten in Bollebuik, zijn net in de schoolbus gestapt. Het herfstzonnetje piept tussen de wolken. Onthaalouder Cindy Peirlinck (52) laat de peuters buiten spelen, onder toezicht van haar halftijdse medewerkster Liesbeth Ide, die haar sinds vorig jaar bijstaat.
De sympathieke spraakwaterval Cindy is een kokette verschijning. “Denk niet dat ik mijn minirok en naaldhakken voor uw fotograaf heb aangetrokken. Ik draag niet graag een broek en platte sportschoenen. Tot verbazing van de brandweermannen daagde ik onlangs op hoge hakken op voor een cursus brandveiligheid.” (lacht)
Al van in haar tienerjaren droomde Cindy van een job met kinderen. “Ik wou kleuteronderwijzeres worden, maar door de echtscheiding van mijn ouders waren de financiële middelen beperkt en mocht ik niet verder studeren. Ik heb jaren in de beenhouwerij van mijn eerste man geholpen. Toen ik mijn tweede man, onderwijzer Luc Provez, leerde kennen, moedigde hij mij aan om mijn diploma te behalen en cursussen rond kinderopvang te volgen. Op mijn dertigste ben ik heel klein, in mijn living, als onthaalmama begonnen, met de opvang van acht kinderen.”
Vijftig kilo luiers
Stapsgewijs heeft Cindy de voorbije twintig jaar geïnvesteerd in Bollebuik, een voormalige paardenstal doet nu dienst als speelruimte voor de kinderen. “Ik ben aangesloten bij zorgorganisatie i-mens en heb een vergunning voor 16 kinderen, verspreid over de week gaat het om zestig kinderen. Bollebuik is een groepsopvang, per begeleider mag je acht kinderen onder je hoede nemen. Naast verpleegkundige Liesbeth helpen mijn man, die nog deeltijds werkt als onderwijzer, en mijn metekind Amy mee. Voordien kreeg ik medewerking van mijn zoon Nick.”
Huilende peuters, vaatwerk voor zestien kleine kinderen, twee wasmachines per dag, vijftig kilo aan luiers per week, die gratis in het containerpark van Brakel mogen gedumpt worden. Wordt het haar nooit te veel? “Neen, als onthaalouder weet je waaraan je begint”, zegt Cindy, die haar wekker elke dag op 4.30 uur instelt. “Op maandag en woensdag zit ik al om 5 uur samen met een vriendin in de fitness. Ik zorg ervoor dat ik om 6.20 uur terug thuis ben om het ontbijt te serveren aan de kinderen die blijven slapen. Vannacht waren het twee schoolgaande zusjes. Die heb ik om 7 uur gewekt, zodat ze tijdig klaar waren voor de schoolbus.”
Opvang cijfers
-Bijna 30% van de kinderen gaat naar een gezinsopvang, 70% naar een kinderdagverblijf.
-Er zijn meer dan 20.000 plaatsen in de gezinsopvang in Vlaanderen en Brussel.
-Het aantal onthaalouders daalt: 477 stoppers tegenover 286starters.
-27 opvanglocaties werden geschorst in 2024.
-Er zijn 45,7 plaatsen per honderd kinderen tussen 0 en 3 jaar.
-Kinderen gaan gemiddeld 292dagen naar de opvang tijdens hun eerste drie levensjaren.
-In West-Vlaanderen maakt 81% van de peuters gebruik van opvang, in Vlaams-Brabant 68%.
-Slechts 37% van de kinderen in kansarmoede maakt gebruik van opvang.
-In 2025 betaal je tussen 6,47euro en 35,89 euro per dag voor opvang.
-Op 85% van de plaatsen hangt het tarief af van je inkomen, maar er is ook opvang met een vaste dag- of maandprijs.
Kindersiësta
Om 7.10 uur arriveren de eerste peuters. “Vóór 7 uur laat ik niemand toe. De kinderen druppelen hier vervolgens binnen, de laatste kindjes arriveren rond 9 uur. Luc helpt mij tot 8 uur, wanneer de shift van Liesbeth begint.”
Als het weer het toelaat, maken Cindy en Liesbeth, met de peuters in twee reusachtige buggy’s, een wandeling naar de plaatselijke bakker. “Bij regenweer maken we in onze speelruimte een tentenkamp en kruip ik als een krokodil over de vloer, tot hilariteit van de peuters.”
Woensdagochtend speelt Liesbeth met de peuters een muzikaal spel met ballen. Nadien moeten de kinderen zelf hun speelgoed opruimen en worden ze ververst voor het middagmaal. “Deze middag is het een papje van bloemkool met kip”, zegt Cindy, terwijl ze de bereide maaltijd in de oven opwarmt. Acht peuters zitten braafjes naast elkaar aan een tafeltje op mini-stoeltjes. Drie anderen werden in een kinderstoel geplaatst. Enthousiast eten ze hun papje op. Daarna volgt de kindersiësta. Cindy maakt van dit rustig momentje gebruik om de vuile slabbetjes in de wasmachine te gooien, de vaat en wat administratie te doen.
“Verspreid over de hele week zorgen wij voor zestig kinderen”
Veiligheid
Af en toe wordt een peuter kort wakker, maar het namiddagslaapje verloopt zonder incidenten. “Zieke kindjes laat ik niet toe. Als een kind bij mij koorts maakt, vraag ik de ouders of ik een koortswerend middel mag geven.” Bollebuik heeft zwaar geïnvesteerd in veilige, maar dure houten kinderbedjes. Veiligheid is geen ijdel woord voor Cindy. Ze gebruikt haar telefoon niet alleen om honderd foto’s per dag te nemen, het toestel is ook verbonden met vier camera’s op cruciale plaatsen.
In de namiddag volgt een strikte routine: pipi op het potje, een fruitpapje en vrij spel. “Onder begeleiding spelen de peuters in ons tuinhuisje en mogen ze de kippen brood voederen.” Om 16.15 uur houdt de schoolbus halt voor de deur en stappen twee schoolgaande kinderen, die Bollebuik naschools opvangt, uit. Tussen 16.30 uur en 18 uur pikken de ouders hun kroost weer op.
Zijn die veeleisender geworden? “Neen, ik heb superouders. Ik hecht groot belang aan ouderparticipatie. Dat houdt meer in dan de heen-en-weerschriftjes. Ouders komen voorlezen, ze organiseren hier jaarlijks een rommelmarkt met kindergerief. En dan zijn er nog Sinterklaas, het grootouderfeest en de culturele avond.”
“De mentaliteit van de kinderen, zelfs op jonge leeftijd, is wel veranderd. Ze hebben een eigen willetje gekregen. Vroeger was een neen een neen, nu ga ik veel meer in verbinding en leg goed uit waarom iets niet kan of mag.”
weekend aan zee
Na het vertrek van de kinderen ruimt Cindy op en bereidt ze het eigen avondeten. “Eén avond per week volg ik salsalessen, de andere avonden kijk ik naar Familie. Vaak val ik in de zetel in slaap.” Uitslapen op zaterdagmorgen lukt niet, want Bollebuik organiseert ook op vrijdag nachtopvang. “De rest van het weekend spenderen Luc en ik aan zee, in onze studio in Blankenberge. Maar ook daar verricht ik wat administratief werk.” Deze zomer nam ze voor het eerst in 22 jaar drie weken vakantie. “Zelfs vanuit Armenië stond ik dagelijks in contact met mijn medewerkers aan het thuisfront.”