Zij trekken de Rode Lijn voor Gaza: “Het is onze plicht om onze stem te laten horen”

Vandaag trekt een mars door de straten van onze hoofdstad. De wellicht tienduizenden deelnemers hebben één grote eis: dat er eindelijk een rode lijn voor Gaza wordt getrokken en er eeneind komt aan de gruwel. Wij geven drie manifestanten een stem.

Leerkracht Anneleen Laeremans (29): “We mógen niet wegkijken van deze oorlogsmisdaden”

“Waarom ik vandaag mijn stem laat horen? Omdat de situatie in Gaza ronduit verschrikkelijk is.” Voor Anneleen Laeremans uit Kessel-Lo is het duidelijk: er moet dringend actie ondernomen worden. “Alleen lijken onze beleidsmakers en politici collectief blind voor wat er aan het gebeuren is. Dan is het aan ons, gewone burgers, om hen wakker te schudden.”

“Je kán toch niet ongevoelig blijven voor die schrijnende beelden? Bij mij komen ze zeer hard binnen. Israël pleegt in Gaza momenteel de ene oorlogsmisdaad na de andere. En blijft die ook begaan. Alsof ze van de internationale politiek carte blanche hebben gekregen. Daar lijkt de wereld de ogen voor te sluiten. Blijkbaar hebben we niet geleerd uit de fouten van het verleden.”

Anneleen, die als leerkracht Nederlands en Engels aan de slag is in het Heilig Hartinstituut in Heverlee, kan het onderwerp ook in haar lessen niet vermijden. “Het valt me keer op keer op hoe hard mijn leerlingen meeleven. En hoeveel vragen ze hebben. Alleen: ik kan hen geen antwoorden bieden. Dat wringt enorm.”

“Ik kan me voorstellen dat geopolitiek een erg complex verhaal is, maar het menselijk leed in Gaza overstijgt alles. Ik hoop dat we vandaag een oorverdovend signaal de wereld kunnen insturen, want niemand kan dit toch goedkeuren? Het is onze verdomde morele plicht om van ons te laten horen.”

Student Samier Khaled (26) : “Ik bid elke dag voor mijn familie in Palestina”

Samier Khaled studeert geneeskunde aan de KU Leuven en woonde tot zijn zesde op de Westelijke Jordaanoever. “Mijn papa is Palestijn, mijn mama Belgische. Ik combineer het beste van twee werelden”, glimlacht hij.

Hij zag het levenslicht in Jeruzalem en samen met zijn ouders en zus bracht hij zijn eerste jeugdjaren door in Ramallah. “Op het einde van de Tweede Intifada, twintig jaar geleden, zijn we naar België getrokken. Het Israëlische bezettingsleger maakte het leven op alle gebieden onmogelijk. Ik heb als kleine jongen nog momenten meegemaakt waarop we amper te eten hadden. En de Israëli’s hebben nog mijn voltallige school gegijzeld toen ze de gebouwen als outpost wilden gebruiken.”

Samier stapt vandaag mee omdat hij het, net zoals zoveel anderen, kotsbeu is hoe Israël een genocide aan het voltrekken is, zegt hij. “Het is een beladen woord, maar de realiteit. Israël is onder het oog van de hele wereld een apartheidsstaat aan het oprichten. Wij gebruiken het Arabische woord Nakba om de situatie te omschrijven. Perfect te vertalen als catastrofe. Want dat is het. In 1948, toen Israël opgericht werd, zijn meer dan 750.000 Palestijnen verdreven uit hun land. Sindsdien kunnen we spreken van generationele vluchtelingen: families die al decennia op de vlucht zijn.”

De rode lijn is al volledig weggevaagd, vindt Samier. “De Europese Unie geeft al sinds november 2024 achter de schermen toe dat Israël de mensenrechten met de voeten treedt en hongersnood als oorlogswapen inzet. Het blijft haar rode lijn verleggen om de bezetting van Palestina te normaliseren. Europa én België moeten dringend het geweer van schouder veranderen en daadkrachtige maatregelen nemen. Enerzijds moeten we Israëlische instellingen, bedrijven en universiteiten boycotten, anderzijds moeten we échte hulpmiddelen ter plaatse zien te krijgen. Alleen zo kan het verraad van het Palestijnse volk van antwoord gediend worden.”

De Rode lijn voor Gaza moet een katalysator vormen, vindt Samier. “Hoog tijd dat de stilzwijgende meerderheid zich luidkeels laat horen. Voor alle Palestijnen. Zelf bid ik elke dag voor mijn familie ter plaatse. We horen elkaar heel vaak. Ik hoop dat ze opnieuw vrijheid krijgen, net als rust voor onze martelaren. Want dat verdienen ze. Stuk voor stuk.”

Actrice Katrien De Ruysscher (46) : “Het is stilaan vijf ná twaalf”

Ook Katrien De Ruysscher, de actrice die als dokter Judith in de VRT1-soap Thuis dagelijks in zo’n één miljoen huiskamers een vertrouwd gezicht is, neemt vandaag deel aan de Rode Lijn voor Gaza.

“Omdat we vandaag helaas geen andere optie meer hebben dan onze stem zo luid mogelijk te laten weerklinken”, zegt ze. “Via burgerprotest moeten we de druk op onze politici opvoeren om een duidelijk standpunt in te nemen. Want de huidige resolutie is erg halfslachtig. Daarom heb ik ook mee mijn schouders gezet onder SOS Gaza, de organisatie waarmee we onder meer een open brief aan de federale regering hebben overhandigd. Helaas vonden zowel premier De Wever als minister van Buitenlandse Zaken Maxime Prévot de tijd niet om ons te ontvangen. Veelzeggend over de hoogdringendheid waarmee de politiek deze vreselijke oorlog behandelt. Je kan er nochtans niet naast kijken.”

Dat dergelijke gruwel anno 2025 nog mogelijk is, is volgens Katrien onbegrijpelijk. “In vroegere tijden konden we nog zeggen dat we het gewoon niet wisten. Maar nu zijn de beelden overal: op televisie, in kranten, op sociale media… Maar toch lijkt de wereld weg te kijken. Ik heb er geen woorden voor. De Gazanen worden nu al negentien maanden aangevallen. Negentien! Als mens moeten we verschrikkelijk beschaamd zijn.”

Net daarom moet de mars voor een seismische schok zorgen. “De boodschap zál overkomen. Er moeten stevige sancties komen. Het uitwijzen van de Israëlische ambassadeur, een embargo op wapenleveringen en het doorknippen van alle diplomatieke banden. Alleen zo kunnen we een einde helpen maken aan dit bloedbad. Want het is stilaan vijf ná twaalf.”

(Philippe Verhaest)