MELSBROEK – Stien Edlund, dat is #Instagram en #TikTok. Bijna zes miljoen (!) volgers heeft ze daar. Waanzin voor een – háár woorden – ‘gewoon meisje uit Melsbroek’. Maar wat deze dartele spring-in-’t-veld daarmee doet, is nóg mooier: jeugdig Vlaanderen aan het sporten krijgen. En dus trekken wij voor deze aflevering van onze zomerreeks onze loopsloefen aan voor een pittige toer langs Brabantse wegen.
Weetje voor de lezers. Als je een ster bent op sociale media, krijg je ontelbare aanvragen voor interviews. Wat maakt dat het antwoord meestal – helaas – neen is. Als ik dus Stien Edlund wil brengen in deze reeks – een absolute must volgens mijn dochter van bijna dertien –, dan moet ik creatief uit de hoek komen. We zijn eind april als ik haar een eerste mail stuur. Dat ik een primeur wil brengen in deze krant, schrijf ik. ‘Het allereerste loopinterview!’ Zou ze zo te overtuigen zijn? Benieuwd óf er een reactie volgt. Eerlijk: ik vrees ervoor …
Eén dag later. Mail terug van Stien. “Graag. Lijkt me heel leuk om een interview tijdens een loopje te doen. Als dat praktisch haalbaar is ;-).” Vrees onterecht dus – gejuich alom ten huize van ondertekende. “Zo heb je toch iemand interessant in je reeks”, glimlacht dochterlief.
Twee maanden later. Het is woensdagmiddag en een heerlijke 25 graden in Melsbroek, ideaal loopweer. De oprit van haar ouderlijke woonst is onze plek van afspraak. De fotograaf kan een fiets lenen van haar moeder die ons ook enkele waterflesjes toestopt. “Ik heb er zin in”, zegt Stien enthousiast. “Als dat goed is voor jou, gaan we hier een toer doen door de bossen en velden. Een kleine acht kilometer. Mijn vaste route als ik thuis ben.” We zetten Strava aan en hop, we zijn weg.
Niet de grote prater
First things first. Stien, vertel ons eens, wie is Stien Edlund? “Een gewoon meisje van 24 jaar uit Melsbroek dat tien jaar geleden video’s begon te maken. Deze hobby is een beetje uit de hand gelopen. (lacht) Vandaag is het mijn fulltime job. Sommigen noemen mij influencer, maar ik hoor liever content creator. Omdat ik vooral eigen content maak. Als kind was ik nochtans heel introvert. Ik verstopte mij achter de benen van mama en papa als iemand mij aansprak. (lacht) Het is dankzij sociale media dat ik ben opengebloeid. Al ben ik nog altijd niet de grote prater, hoor.”
Melsbroek is een dorp in het Dijleland, vlakbij de luchthaven. Haar vader is piloot, meteen de reden waarom het gezin hierheen verhuisde. Stien is de oudste van drie. “Een leuk en warm gezin. In het begin vonden mijn ouders het wel wat raar dat ik heel de tijd aan het filmen was. Vind jij jezelf zo mooi, zeiden ze. Het is pas toen VTM eens op de deur klopte voor een reportage, dat ze beseften: ‘Wow, dat is hier serieus’. Vandaag zijn ze mijn grootste fans. Soms doen ze mee in een video, maar helaas zijn ze heel awkward op camera. (lacht)”
Haar naam verraadt Scandinavische wortels. “Mijn opa is van Zweden. Toen hij 25 was, kwam hij naar België, waar hij mijn oma leerde kennen. Hij is hier nooit meer weggegaan. (stil) Vorige maand is hij overleden. Mijn eerste grootouder die sterft. Tachtig jaar was hij. Niet zo oud dus. Hij was ziek. Ik heb gelukkig op een mooie manier afscheid kunnen nemen. Familie is héél belangrijk voor mij.”
In het zweet ploeteren
We lopen het Floordambos in, een waardevol loofbos met heel wat loop- en wandelpaden. ‘Een gewoon meisje’, zo omschrijft Stien zichzelf, maar dan wel eentje met meer dan 5,6 miljoen volgers op TikTok. Dat zijn er zelfs meer dan wereldsterren zoals Thibaut Courtois en Angèle. Wat dat met haar doet, wil ik weten. “Dat is gewoon zot. Je beseft niet meer hoeveel mensen dat zijn. Ik vraag me dikwijls af: hoe heb ik dat klaargespeeld? Het is begonnen met dansvideo’s. Voor de fun – omdat ik als kind graag danste. Bekend worden, was nooit mijn ambitie. Wat mijn geheim is? (denkt na) Als je relevant wil blijven, moet je jezelf af en toe heruitvinden. Dat is waar de meeste content creators mee struggelen. Want populariteit kan snel keren. Als je blijft steken in oude content, gaan de mensen je beu geraken. Mij is dat gelukt: sinds enkele jaren leg ik mij toe op loopvideo’s. Hiermee heb ik een nieuw en breder publiek weten aan te spreken.”
“Ik ben geen bikini-girl en ik wil dat ook niet zijn. Toch raakt het als mensen iets negatief zeggen over je uiterlijk”
Wat Stien uitspookt op sociale media, is inderdaad straf. Terwijl andere meisjes van haar leeftijd volgers verzamelen door hun perfecte bikinilijf te showen op het strand, ploetert zij zich in het zweet om Vlaanderen aan het lopen te krijgen. Het is haar persoonlijk missie geworden, zegt ze. “Als je zo’n bereik hebt, moet je daar iets zinnig mee doen, vind ik. Ja, ik post ook dingen van mijn katje, maar het mag niet alléén dat zijn. Ik heb het lopen ontdekt tijdens corona – met dank aan mijn mama. Lopen geeft mij een fysieke én mentale boost. Ik vind het geweldig om nu ook andere mensen in beweging te krijgen.” Sunday Runday is trouwens de naam van de loopclub die ze overal wil uitrollen.
Verslaafd
Een straatbord geeft aan dat we op de witlofroute lopen, het witte goud van deze streek. Vroeger werd hier in elke straat witlof geteeld, zo wordt gezegd. “Er zijn nog altijd veel boeren, maar wat ze juist doen, weet ik niet”, lacht Stien. Of het tempo goed zit, vraag ik haar. Ze knikt enthousiast. Het valt mij op dat deze amper 24-jarige meid even dartel en gedreven praat als loopt. Wat ook opvalt, is de smartphone die aan haar rechterhand gekleefd lijkt. “Ik heb mijn gsm altijd bij. Je weet nooit wat er onderweg gebeurt. Soms film ik iets en besef ik niet eens dat ik aan het filmen ben. Dus ja, zo verslavend is het. (lacht) Dat hoort erbij, zeker? Gelukkig is mijn vriend Simon daar oké mee. Hij is ook zelfstandige, dus hij weet hoe het werkt. (stil) Mijn mama is bezorgder. Zij is bang dat het op een dag te veel zal worden.”
Haar leven leest misschien als een sprookje, maar het is niet alleen blingbling, besef ik als ik Stien hoor praten. Het is ook, en vooral, een intensief leven met weinig mentale rust. “Je wil altijd weten hoeveel likes een video krijgt, hoeveel volgers je hebt, enzovoort. Je vergelijkt jezelf ook met anderen. Waarom haalt die of die zoveel likes? Anderzijds mag je dat ook niet te veel doen, of je wordt zot. Soms moet je jezelf echt dwingen te stoppen met scrollen. Ook daarom ga ik zo graag lopen, om het hoofd leeg te maken.”
Of ze haar gsm nooit tegen de muur wil kwakken, wil ik weten. Ze schatert het uit. “Ben je gek? Nooit! (plots serieus) Ik besef wel dat ik soms te veel wil doen. Dat is mijn grootste valkuil. Sociale media, studeren (communicatiewetenschappen, red.), meedoen in een film (Bittersweet Sixteen, red.), een eigen kledijlijn (Avo&Cado, red.): vanalles en nog wat dus. Ik ben heel impulsief en kan moeilijk neen zeggen tegen leuke dingen. Zeker toen ik nog studeerde, werd het mij soms te veel. Als mijn ouders mij niet hadden tegengehouden, was ik mijn studies gestopt. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Nu heb ik een diploma achter de hand.”
Jaloerse reacties
Drie fietsende kinderen kruisen ons pad. ‘Stien Edlund, Stien Edlund’, roepen ze luid. Stien zwaait vrolijk terug. Dagelijkse kost, zo blijkt. “Al zijn de mensen in Melsbroek altijd lief en chill, hoor. Ze weten hier wie ik ben en vanwaar ik kom. In grote steden zoals Gent en Antwerpen is het anders. Daar word je heel de tijd aangesproken. Ik heb in Gent gestudeerd. Echt waar, ik durfde daar soms met moeite buiten komen. Als ik de tram nam, werd mijn naam over alle wagons geroepen. Dat was heel intens en niet altijd zo leuk.”
Een duik in de tijd
• Wat was je mooiste reisbestemming ooit? “Lapland. We hebben daar Nieuwjaar gevierd met de familie. Het noorderlicht was magisch. Ik hou van koude vakantiebestemmingen. Voor zon, zee en strand ben ik veel te actief.”
• Wat was je meest memorabele festival ooit? “Mijn eerste Tomorrowland, ik was achttien. Ik werd op het podium geroepen door Dimitri Vegas en Like Mike, die mij kenden van TikTok. Plots stond ik daar te dansen voor tienduizenden mensen. Dat was kippenvel, maar diep vanbinnen ging ik dood van de zenuwen.”
• Wat was je meest gênante vakantiemoment? “Een reis in Turkije met de familie. Ik was zeventien en had één doel: bruin worden. Vraag me niet waarom. (lacht) Dat was trending, zeker? Terwijl iedereen waarschuwde dat ik een zonneslag zou oplopen, bleef ik maar zonnen. Twee dagen later lag ik te kotsen. Ik heb drie dagen in bed moeten blijven. Nooit meer!”
Het zijn niet alleen positieve reacties die je krijgt, geeft ze toe. Ook jaloerse reacties horen erbij. “Op school krijg je te horen dat je kinderachtig bent. Of dat je je beter voelt dan de rest. Of dat je je volgers gekocht hebt – terwijl ik niet eens weet hoe dat zou moeten. Als je dat als zestienjarige te horen krijgt, doet dat pijn. Vandaag kan ik dat beter relativeren. Je kan niet door iedereen leuk gevonden worden, besef ik. (aarzelend) Wat wél pijn blijft doen, zijn opmerkingen over je uiterlijk. Ik ben nochtans niet zo onzeker over mezelf. Ik ben geen bikini-girl en ik wil dat ook niet zijn. De meeste mensen volgen mij voor wat ik doe, en niet voor mijn looks. Maar toch … het ráákt als mensen iets negatief zeggen over je uiterlijk.”
Fake news
De fotograaf wenkt. Hij wil wat foto’s schieten aan een bankje op de grens met de gemeente Vilvoorde. We zetten Strava even op stil. Stien doet gedwee wat de fotograaf haar vraagt. Ze doet dat met een natuurlijke flair en een frivole blik in de ogen – geen divagedrag. Ook deze dingen maken haar succes op sociale media, bedenk ik. Stien Edlund zou zomaar je buurmeisje kunnen zijn.
“Soms film ik iets en besef ik niet eens dat ik aan het filmen ben. Dus ja, zo verslavend is het”
Terwijl we uitblazen, werp ik een gevoelig debat op. Meer en meer experten willen de leeftijdsgrens voor sociale media verhogen naar zestien jaar. Wat vindt zij daarvan? Ze wikt haar woorden. “Is zestien niet heel oud? Ik begrijp wel dat daarover nagedacht wordt. Fake news bijvoorbeeld is écht een probleem geworden. Ik heb daar mijn thesis over geschreven. De leugens die je soms ziet op TikTok, dat is ook voor mij schrikken. Zelfs over lopen. Mensen die zeggen dat je daar een runnersface van krijgt, rimpels dus: onzin natuurlijk! Of dat dat slecht is voor je hart. Ook over eetstoornissen verschijnen gevaarlijke dingen. Maar zou veertien jaar geen betere leeftijd zijn?” Stien doet trouwens mee aan VRT In Form, een kanaal van de openbare omroep waar fake news over sport en voeding rechtgezet wordt.
Macht van TikTok
We duiken de bossen terug in. “Mag ik een fotootje nemen van ons voor Strava”, vraagt ze. Natuurlijk, zeg ik. Ik verbaas me opnieuw over hoe bescheiden ze klinkt. Ik zie het Thibaut Courtois niet vragen. Terwijl ze wat beelden neemt, rakelt ze een oude anekdote op. “Enkele jaren geleden werd mijn TikTok-account geblokkeerd. Zomaar. Ik wist niet waarom. Ik kon niet meer inloggen. Heel raar. Ik was helemaal in paniek. Ik dacht dat het voorbij was: weg volgers, weg leuk leven. Maar na een week was mijn account plots terug. Ik heb nooit geweten wat er aan de hand was. Dat was heel scary. Het doet je ook nadenken. ‘Amai, eigenlijk hangt heel mijn leven af van dat platform’. Als TikTok mij niet meer wil, gooien ze mij eraf.”
Het doet me de vraag opwerpen wat Stien Edlund zou geworden zijn in een wereld zonder sociale media. Ze fronst even de wenkbrauwen. “Goede vraag, ik denk daar ook vaak aan. Vroeger wou ik architect worden, omdat ik graag creatief bezig was. Maar nu kan ik die creativiteit kwijt op sociale media, wat veel leuker is. (denkt na) Ik weet het eigenlijk niet. Misschien televisiewerk? (mijmerend) Ik mag dankbaar zijn met het leven dat ik heb. Ik hoop dat ik dit nog lang kan doen, maar ik besef dat populariteit snel kan keren.” Dat ze ook goed de kost verdient, ontkent ze niet. Content creators worden vooral betaald door de sociale mediaplatformen zelf – op basis van aantal volgers – en door bedrijven die deals willen sluiten.
Lopen in Lapland
We naderen de Brabantse Golf. Bijna terug thuis, wil dat zeggen. “Golfen doe ik niet, maar ze serveren hier lekker eten”, weet Stien. Het is meteen onze finish, want de fotograaf wil hier nog enkele portretten maken. We stoppen en drukken onze Strava uit. Beweegtijd: bijna 50 minuten. Afstand: een kleine 8 kilometer. Goed gedaan, kloppen we elkaar op de schouders. Ons eerste loopinterview verliep verrassend vlot. Rode wangen, dat wel, maar geen tongen die op de grond hangen.
Wat haar volgende doel is, wil ik tot slot weten. “De halve marathon van Stockholm eind augustus. Dat wordt een beetje thuiskomen voor mij. En volgend jaar hoop ik de Polar Circle Marathon in Groenland te lopen. Daar kijk ik echt naar uit! (met fonkelende ogen) Weet je wat mijn ultieme droom is? De marathon van Antarctica. Dat moet zó uniek zijn. Begin dit jaar heb ik al eens in de vrieskou van Lapland gelopen. Zot, maar echt de max! Het was min dertig graden! Ik was wel goed voorbereid, hoor. Om niet uit te glijden, had ik zelfs sneeuwkettingen aan mijn loopschoenen gebonden. (lacht) Laat de Noordpool en Antarctica dus maar komen!”
