Wat als jij over exact één jaar de hele dag deze krant wil lezen? Een uur of twaalf aan één stuk, vastgeketend aan de keukentafel met croissants, rijsttaartjes en pistolets? Het kan en het mag… en je zal er dan géén boete voor krijgen.
Over exact één jaar beleven we een historische zondag. Elke grote mens mág dan naar het stemhokje. En mogen is het goeie werkwoord, want het is niet meer van moeten. (En niet meer met boeten.)
De gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 gaan nu al de geschiedenisboeken in: er is geen opkomstplicht meer, maar stemrecht. Je kunt dus bolletjes gaan kleuren, maar je hebt ook het recht om de hele dag in je kot te blijven… en om meer dan tien uren aan De Zondag te spenderen, waarom ook niet. Elke burger kiest of hij wel of niet gaat kiezen.
Voor alle duidelijkheid en om boetes te vermijden: in mei volgend jaar moet je wél stemmen. Voor de premier en de minister-president is opstaan nog verplicht, voor de burgemeester mag je in bed blijven liggen.
En eerlijk? Ik vind dat eigenlijk jammer. Want de lokale politiek is de meest bijzondere politiek, toch? Het gaat letterlijk over de buurt waar jij woont, over de plek waar jij leeft en over de mensen die jij kent. Het gaat niet over die verre Wetstraat, maar over de nabijgelegen dorpsstraat.
Leve de vrijheid, zo klinkt het bij de afschaffers. Maar was het dan zo erg? Om de zes jaar je gedacht moéten geven over de gang van zaken in je dorp of stad? En we waren ondertussen zeker dat ieders stem van tel was… Maar goed. Volgend jaar neem ik alvast de vrijheid om voor de vijfde keer mijn stem te laten tellen in mijn parochie.
Ondertussen hopen we dat de kieskoorts nu wat gaat zakken. Er is nog een jaar om onze steden en gemeenten te besturen. Peilingen hoeven niet elke week, eens om de zes jaar is eigenlijk ruim voldoende.
Tot slot kies ik vandaag voor croissants, rijsttaartjes en pistolets. Maak er een fijne zondag van!