Greet De Keyser bracht in 2001 verslag uit vanop Ground Zero: “De stilte. De geur.Dat vergeet ik nooit”

De aanslagen op de Twin Towers in New York op 11 september waarbij bijna 3.000 doden vielen, waren zonder twijfel hét nieuwsfeit van 2001. Amerikacorrespondente Greet De Keyser maakte het van op de eerste rij mee en blikt terug.

“Die dinsdagochtend wou ik net mijn appartement bij Capitol Hill in Washington verlaten toen ik telefoon kreeg van de redactie. Ik werkte toen nog voor VRT. Er was iets gaande in New York. We beseften toen nog niet dat dit iets heel groots was. Mijn eerste idee was dat een van de toeristenvliegtuigjes die vaak boven Manhattan vliegen het WTC geraakt had. Ik had ze al vaker rakelings langs de gebouwen zien vliegen en gedacht: ooit komt hier een ongeval van. Toen een ander vliegtuig zich in de tweede toren boorde, wisten we dat het terreur was. Er waren eerder al terroristische acties van Al Qaida geweest tegen Amerikaanse militaire schepen in Jemen, toen nog onder president Clinton. Bij de machtsoverdracht aan George W. Bush had Clinton gewaarschuwd voor de gevaren van terreur. Maar men had nooit gedacht dat er zich aanslagen in eigen land zouden voordoen. Daardoor heeft het op 11 september bijna twee uur geduurd voor het eerste gevechtsvliegtuig opsteeg in Washington om het luchtruim te beschermen”, herinnert Greet zich.

Op adrenaline

Greet was bij de eerste groep journalisten die na 9/11 op Ground Zero werd toegelaten. “In die dagen heeft mijn ‘professionele ik’ het helemaal overgenomen. Ik draaide volledig op adrenaline.” (foto David Handschuh/NY Daily News Archive via Getty Images)©New York Daily News Archive NY Daily News via Getty Images
Greet was bij de eerste groep journalisten die na 9/11 op Ground Zero werd toegelaten. “In die dagen heeft mijn ‘professionele ik’ het helemaal overgenomen. Ik draaide volledig op adrenaline.” (foto David Handschuh/NY Daily News Archive via Getty Images)©New York Daily News Archive NY Daily News via Getty Images

“Ik wilde die dag meteen naar New York reizen, maar dat was onmogelijk. Het luchtruim was dicht, er reden geen treinen en bruggen waren afgesloten. Ik heb twee dagen later de eerste trein uit Washington genomen, samen met mijn cameraman Thomas Hass. Nog eens twee dagen later, op zaterdagmiddag, werd een eerste groep journalisten toegelaten op Ground Zero. Ik was daarbij. In New York legden we de laatste kilometers te voet af, onder begeleiding van politie en leger. Het was zo onrealistisch om daar te staan. Het rokende puin, de stilte, de geur die daar hing, dat vergeet ik nooit… Er werden toen nog elke dag veel lijken of delen van menselijke resten vanonder het puin gehaald. Reddingswerkers konden maar een uur op het puin blijven omdat hun laarzen anders wegsmolten. Familieleden waren wanhopig op zoek naar overlevenden. In die dagen heeft mijn ‘professionele ik’ het helemaal overgenomen. Ik draaide volledig op adrenaline. Tijd om te slapen was er niet, want er waren voortdurend nieuwe elementen.”

Nooit meer hetzelfde

“9/11 heeft een grote impact gehad op de Amerikanen in het algemeen en de New Yorkers in het bijzonder. De stad werd voor maanden volledig onderuit gehaald. Net zoals de aanslagen van 22 maart 2016 in België veel hebben veranderd, is dat voor de Amerikanen na 11 september nog meer het geval. Wanneer ik vroeger op het vliegveld van Washington gasten ging afhalen die net geland waren, dan pikte ik hen op vlak aan de gate. Dat is sinds de aanslagen totaal ondenkbaar geworden. Ook de hele wereldpolitiek is sindsdien veranderd. De plaats waar de Twin Towers stonden, is nu een mooie memorial site met twee grote waterpartijen en een museum. Het is aandoenlijk en intriest, maar ook mooi en intens gevoelig. De namen van de slachtoffers staan rond de waterpartijen. Vaak laten familieleden of vrienden er berichtjes achter en op de geboortedag staat een witte roos bij de naam van het slachtoffer.”

Over 20 jaar

“Waar ik mezelf zie over 20 jaar? Ik heb in heel mijn leven dingen nooit ver vooruit gepland. Binnen 20 jaar ben ik er bijna 80. Ik hoop dat ik dan heel gelukkig zal zijn met wat ik doe, samen met mijn partner Bart. We zijn heel gelukkig in Washington, waar we nu wonen. Maar of ik over 20 jaar in de Verenigde Staten of Europa zal wonen, dat weet ik nog niet.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier