Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik deel de energiesteun die ook in mijn richting komt graag met zij die het wel nodig hebben en hoop dat alle gelukzakken dit doen”

Het leven is een koers, het zijn niet altijd de besten die winnen.

Lukte het Wout van Aert afgelopen nacht wel om wereldkampioen te worden, fietste Remco Evenepoel iedereen uit het wiel of botsten ook zij op een mannelijke versie van die dekselse Annemiek van Vleuten? 39 jaar, aan de start met een gebroken elleboog en op het einde toch net iets beter/slimmer/sluwer/sterker/sneller dan onze Lotte Kopecky. Zilver op een WK, het is mooi en lelijk, het doet deugd en pijn, zeker als op dat podium die vervelende vraag door je hoofd spookt: wat als? Niemand verliest graag als ergens diep vanbinnen een stemmetje roept dat je had kunnen winnen.

Soms is de koers zo schoon.

Soms is de koers zo wreed.

Vaak is de koers wreed én schoon.

Het was weer zo’n nacht. Opstaan om 3 uur, mezelf even afvragen hoeveel gekken dit doen, aan mijn vrouw nog eens uitleggen waarom ik die beelden niet opneem om dan later in de ochtend rustig uitgesteld te kijken, koffie drinken, de blikken van Wout en Remco monsteren, mezelf moed inspreken, de benen strekken, de start opwindend vinden, even indommelen, wakker schieten bij de eerste berg, geboeid luisteren naar Karl en José, meer koffie drinken om dat lange tussenstuk te overbruggen, want het kan overal gebeuren, het gebeurt altijd op het einde, genieten van de oplopende spanning in de slotronde en dan… Geen idee met welk gevoel we deze ochtend wakker worden.

Het is nog gisteren. Ik kijk op de keukenmuur en knijp mezelf in de arm. Schrijf ik nu echt over de koers? Deze week vernam ik dat 8 op de 10 mensen in de laatste rechte lijn van hun leven een verblijf in het rusthuis niet kunnen betalen met hun pensioen. Er is een schrijnend tekort aan kinderverzorgsters om onze baby’s de zorg te geven die ze nodig hebben, er is een nog groter tekort aan verpleeg- en zorgkundigen om onze ouderen de zorg te vertrekken die ze verdienen en er blijven plaatsen tekort voor mensen met allerlei fysieke of psychische problemen. Mensen te kort, plaatsen te weinig en nog minder geld voorhanden: onze zorgsector kraakt in al zijn voegen. Te veel zorgverstrekkers verdienen al veel te lang veel te weinig voor almaar zwaarder werk. Iedereen roept dezer dagen om hulp, maar deze oerkreet wordt al te lang onvoldoende gehoord.

In Iran stierf een vrouw nadat ze door de religieuze politie werd opgepakt, omdat ze haar sluier niet correct droeg en sterven nog meer mensen omdat ze durven protesteren tegen dit waanzinnig religieus geweld. Rusland stuurt nog meer jonge mannen naar het front en gooit mensen die daartegen protesteren in de gevangenis. Het is goed te weten dat we leven in een land waar veel misloopt, maar waar we alles kunnen zeggen. Na Alexander De Croo vertelt morgen ook Jan Jambon welke energiehulp mijn richting uitkomt. Ik deel die graag met zij die het wel nodig hebben en hoop dat alle andere gelukzakken dat ook doen.

Soms is het leven zo schoon.

Soms is het leven zo wreed.

Vaak is het leven wreed en schoon.

Wie er ook wint, het leven is geen koers.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be