Een pluim voor Annemie Turtelboom: “Zij toonde lef en dat verdient meer respect”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Annemie Turtelboom (Open VLD).

Het was geen fraai schouwspel wat de politiek vertoonde de voorbije dagen. Annemie Turtelboom die al dan niet gedwongen ontslag nam als minister in de Vlaamse regering. De koele reacties van partijgenoten. Van mededogen, een mooie eigenschap, was nauwelijks sprake. Of toch niet naar buiten toe. Het haantjesgedrag over wie de beslissing nam de biomassacentrale in Gent geen subsidies toe te kennen. De collegialiteit binnen die Vlaamse regering, of het gebrek eraan. De geslepen messen doken langs alle kanten op. Nee, de politiek heeft geen goede beurt gemaakt.

Het laatste interview als Vlaams minister gaf Annemie Turtelboom aan onze krant. Dat was op woensdag 20 april. Ze gaf een strijdvaardige indruk. Zowel on als off the record. Het interview was goed. Zonder taboes. Dat wou ze ook niet. Wat haar al siert. Ze wou zich verdedigen tegen elke kritiek. Wat ze zei, was trouwens opvallend en is nog meer opvallend de voorbije dagen ondergesneeuwd geraakt. Dat ze er alles aan zou doen om van die loodzware subsidies voor biomassacentrales af te geraken. Dat biomassa niet de energiebron van de toekomst is. Dat als ze daarin zou slagen, ook de energieheffing, de Turteltaks, zou dalen. Dat was haar engagement.

Nu moet je eens nagaan hoe Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten en Vlaams minister- Geert Bourgeois (N-VA) respectievelijk één en twee dagen na haar ontslag communiceerden over de biomassacentrale. Mijn klomp brak herhaaldelijk, om onze noorderburen te parafraseren. Alsof Turtelboom partij en regering in de weg stond deze beslissing te nemen. Nee, soms begrijp ik het schouwspel niet. Kan aan mij liggen. Maar ik zal niet alleen zijn. Met deze pluim wil ik Annemie Turtelboom een hart onder de riem steken. Ja, je kan kritiek hebben op haar beleid. Had ik ook. Maar zij stond voor een loodzware opdracht, de lijken die uit haar kast vielen,a waren niet min. Vele anderen hadden de ogen gesloten. De kast weer dicht gedaan. Niet zij. Zij toonde lef. En dat verdient meer respect dan wat ze gekregen heeft.

Loslaten is niet het einde van de wereld, het is het begin van iets nieuws.

— Annemie Turtelboom (@ATurtelboom) April 29, 2016