Een pluim voor de doorsnee politicus die keihard werkt, maar nu de pispaal is

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor ‘de politicus’.

Een laureaat vinden voor de eerste pluim na een welverdiende rustperiode voor uw dienaar was geen eenvoudige opdracht. De politieke kaste maakt er een zootje van de voorbije weken. De politicus an sich is voorwerp van discussie aan de toog, in de minivoetbal, op familiefeesten. Ik spreek uit ondervinding. Mensen voor wie politiek doorgaans een ver-van-mijn-bed-show is, raken gedegouteerd door wat nu naar buiten komt. Graaiers. Poenpakkers. Wereldvreemd.

Ik heb mij meer dan eens gedwongen gevoeld, en vandaar ook deze pluim, om de politicus te verdedigen. Politici zijn in de regel géén poenpakkers. Maar ze doen wel verdomd hard hun best om zo over te komen. Een Siegfried Bracke bijvoorbeeld. Welk spektakel voert die man op? Een Kamervoorzitter die zelf (!) de schijn wekt betalend advies te geven aan een bedrijf als Telenet, nota bene de concurrent van de publiek omroep. Te gek voor woorden. Of een Leen Verbist, ex-OCMW-voorzitter van Antwerpen, die niet merkt dat ze onterecht 30.000 euro gestort krijgt. Of die anderen die ondanks een goed loon ongegeneerd bijschnabbelen voor privébedrijven en minstens de indruk wekken van belangenvermenging. Of een Louis Michel die uitkraamt dat serieuze mensen voor minder dan 4.800 euro netto niet buiten komen. Plaatsvervangende schaamte is op haar plaats. Groter dan het probleem van de bedragen is trouwens de wereldvreemdheid van die politici.

Al die voorbeelden zijn moordend voor de geloofwaardigheid van de doorsnee politicus. En dat is triest. Want de doorsnee politicus, dat is een idealistisch, geëngageerd man/vrouw die keihard werk levert voor een goed, maar geen exuberant loon. Een schepen of burgemeester die 3.000 euro verdient, een partijvoorzitter of parlementslid die 6.000 euro verdient, een minister of premier die 10.000 euro verdient, dat is niet exuberant. Velen geven er noodgedwongen hun privéleven voor op. Doe het maar na. Vandaar deze pluim: voor de doorsnee politicus die keihard werkt, maar nu de pispaal is. Met dank aan de Brackes, de Michels en de andere wereldvreemden.