Chef nieuws Sandra Rosseel: “Ook wie niemand in huis kan opvangen, kan een verschil maken in het leven van een vluchteling”

Goeiemorgen,

Hoe doe je het toch? Het is een vraag die ik als mama van drie met een veeleisende job al vaak – te vaak – te horen kreeg. De vraag werd me al gesteld toen ik nog samen was met de papa van mijn kinderen en nog meer sinds ik een alleenstaande ouder ben. Het antwoord is nochtans eenvoudig: ik doe het niet alleen. Want ik heb geluk. Ik mag dan wel geen partner hebben, ik heb wel een netwerk waar ik altijd beroep op kan doen. Mijn lieve ouders in de eerste plaats.

Dat netwerk springt me niet alleen bij op praktisch vlak, zoals het zorgen voor opvang wanneer een van de zonen ziek is, maar is ook vooral op mentaal vlak een grote steun. Het voelt altijd beter wanneer je bepaalde beslissingen vooraf bij iemand anders kan aftoetsen, om te horen hoe iemand anders naar een bepaalde situatie kijkt, of gewoon om je zorgen eens luidop te kunnen uitspreken. Ouders, of ze nu alleenstaand zijn of niet, moeten veel balletjes in de lucht houden, en dat gaat net iets makkelijker als je weet dat er mensen zijn die klaarstaan om de balletjes die jij laat vallen op te vangen. Of zoals Julie, de Bewust Alleenstaande Mama die verderop in de krant over haar keuze getuigt, zegt: ‘It takes a village to raise a child’, er is een dorp nodig om een kind groot te brengen…

Mijn hart breekt dan ook telkens ik beelden van Oekraïense vluchtelingen zie. Mama’s met hun kinderen, die niet weten of ze hun man en vader ooit nog levend terug zullen zien. Die have en goed hebben moeten achterlaten en met niets meer dan wat luttele koffers in een vreemd land met een vreemde taal zijn terechtgekomen, zonder dat ze er iemand kennen met wie ze hun zorgen en angsten kunnen delen. Zonder te weten of ze ooit nog terug naar huis zullen kunnen, maar wel met de wetenschap dat ‘thuis’ sowieso nooit meer zal worden wat het ooit geweest is. Die nu nog veel meer balletjes de lucht in moeten zien te houden, zonder hun vaste steun en toeverlaat.

Hoe sterk moet je zijn om alles achter te laten wat je kent, om je kinderen mee te nemen naar een onbekende toekomst?

Hoe sterk moet je zijn om ter plekke te blijven, terwijl je wereld en hele families voor je ogen worden verwoest?

Gelukkig gaat mijn hart ook wat sneller slaan als ik zie hoe Vlaanderen zijn hart openstelt voor deze mensen. Als ik zie hoeveel mensen een plekje voor hen willen vrijmaken in hun eigen huis, hoeveel goederen er worden ingezameld voor de vluchtelingen hier maar ook voor wie daar achtergebleven is, hoeveel mensen er klaar staan om een nieuw netwerk voor die gevluchte gezinnen te vormen… Want ook wie niemand in huis kan opvangen, kan een verschil maken in het leven van een vluchteling.

Dat heb ik ook met eigen ogen gezien toen mijn lieve ouders jaren geleden de steun en toeverlaat van een jonge Nigeriaanse vluchtelinge werden. Ze hielpen haar om haar leven hier op orde te krijgen, waren er bij toen ze van het asielcentrum naar een echt huis kon verhuizen, toen ze haar eerste job te pakken kreeg, stonden haar bij om alle papierwerk te regelen én waren vooral perfecte grootouders voor haar zoontje. Ik kan alleen maar hopen dat alle vluchtelingen vandaag, en ze hoeven daarvoor niet uit Oekraïne te komen, evenveel geluk zullen hebben. Als we allemaal ons warm hart tonen, moet dat lukken.

Maak er een prettige zondag van.

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be