Ontbijtbabbel met basketballegende Ann Wauters: “Ik voelde opluchting na dat laatste fluitsignaal”

Vorig jaar zette de Belgische basketballegende Ann Wauters een punt achter haar fantastische carrière. Niet lang daarna kroop ze in haar pen. Het resultaat daarvan – The Game of Life – ligt sinds kort in de boekhandel. “Het is geen klassieke autobiografie geworden, wel een boek waarin ik vertel wat het basketbal mij heeft bijgebracht.”

Het is koud, donker en winderig in Kortrijk, waar ik met de grote (letterlijk en figuurlijk) Ann Wauters heb afgesproken voor onze Ontbijtbabbel. Maar wanneer de voormalige profbasketbalster de hippe koffiebar Julia’s binnenstapt, gaat het zonnetje plots schijnen. Misschien is het Ann zelf die straalt, en daar heeft ze redenen genoeg voor. Zopas verscheen The Game of Life , Anns boek over haar eigen carrière waarmee ze iedereen die een droom najaagt wil inspireren. “Het is inderdaad iets geworden tussen een autobiografie en een inspiratieboek. Ik wilde niet zomaar een boek vol verwezenlijkingen en chronologische feiten over mijn carrière schrijven. Wel wilde ik vertellen over de dingen die basketbal en topsport mij geleerd hebben. Toen ik in augustus vorig jaar stopte, merkte ik hoeveel belangrijke zaken ik geleerd had naast het technische aspect van basketbal. Over de kracht van teamwork bijvoorbeeld, over vertrouwen en verantwoordelijkheden, over mentale druk en steun, werkethiek en toewijding, en over omgaan met verlies. Die kennis wilde ik doorgeven.”

Een groot deel van het boek gaat over je ongelooflijke carrière. Een hele korte samenvatting: vier keer de EuroLeague gewonnen, één keer de EuroCup, elf landstitels, waaronder die in de WNBA, vijf keer verkozen tot Europees basketbalspeelster van het jaar.

“Als je daarop terugkijkt, wat ik in het boek ook doe, komt dat toch wel binnen. Heb ik dat echt allemaal verwezenlijkt? Maar al snel kwam bij mij ook het besef dat ik alles stap per stap heb opgebouwd. Een match per keer, een training per keer. Daarin vond ik een belangrijke les: als je alles stap per stap doet, ben je tot heel veel in staat. Natuurlijk ben ik trots op het resultaat van mijn harde werk, maar als ik dat kan, kan iedereen dat. Zo speciaal ben ik nu ook weer niet. Dat is misschien wel de belangrijkste boodschap in mijn boek: we zijn allemaal tot veel in staat .”

In je boek heb je het uiteraard ook over het einde van je carrière. Die pijnlijke uitschakeling in de kwartfinale van de Olympische Spelen vorig jaar.

“Nu kan ik daarop terugblikken en zeggen dat het een mooi einde was, maar op dat moment was dat enorm pijnlijk. Ik droomde van die Olympische Spelen. Ik had die droom ook nodig om gemotiveerd te blijven, om elke dag mezelf op te offeren. Maar het was uiteraard niet mijn droom in de kwartfinale met één puntje te verliezen. Het was niet mijn droom om zonder publiek in de zaal te spelen door corona. Op dat moment was ik bijzonder ontgoocheld.”

En misschien ook al bang voor een zwart gat?

“Minder. Voor heel wat topsporters is een pensionering een grote valkuil. Wat je doet, wordt bijna je identiteit. Maar ik was niet alleen basketbalspeelster, ik was ook mama, partner, zus, vriendin, … Ik had daarin al lang geleden een evenwicht gevonden. Ik was heel bewust mama geworden in het midden van mijn carrière. Dat gaf mij een zekere balans in het leven. Toen ik uiteindelijk stopte met basketbal, voelde ik eigenlijk een opluchting. Mijn pensionering was een lang proces geweest door het uitstel van de Olympische Spelen. Daarbij kwam nog het fysieke leed. Ik heb lange tijd heel veel gevraagd van mijn lichaam. Dus toen het laatste fluitsignaal kwam, gleed er ook wel een gewicht van mijn schouders.”

Je mist het spelletje dus niet?

“Nee. Ik heb alles uit mijn carrière gehaald dat erin zat. Dat merkte ik afgelopen zomer in Chicago, waar ik aan de slag ben gegaan als assistent-coach in de WNBA. Ik stond op het veld, maar had echt geen zin om mee te doen. Het hoeft voor mij niet meer, ik vind het leuker om anderen te zien schitteren.”

Hoe ambitieus ben je als coach? Wil je bijvoorbeeld hoofdcoach worden in de WNBA?

“Ik wil daar niet flauw over doen: ik heb gezonde ambitie. Maar alles op z’n tijd! Ik ga mezelf niet onder druk zetten om zo snel mogelijk hoofdcoach te worden. Wat me zo aantrekt aan de WNBA, is dat het steeds om een zomerseizoen gaat. In de wintermaanden wordt er in Amerika niet gebasketbald. Daardoor kan ik makkelijk de combinatie met mijn gezin maken. In Kortrijk hoeven ze dus niet te vrezen dat ik naar Chicago verhuis.”

Iets heel anders: een voormalig collega van je, de Amerikaanse topspeelster Brittney Griner, zit nu al sinds februari in een Russische gevangenis. Hoe kijk jij daar naar?

“Ze is nu net overgebracht naar een strafkamp ver weg van Moskou. Het ziet er dus niet goed uit. Dit is natuurlijk heel beangstigend, de machteloosheid is enorm. Ze heeft een stommiteit begaan (cannabisolie meegenomen naar Rusland, red.) , maar om op die manier gestraft te worden – met negen jaar gevangenis – is onmenselijk. Ze speelde in Jekaterinenburg, waar ik zelf ook nog heb gespeeld. Ze heeft snel schuldig gepleit in de hoop zo snel mogelijk uitgewisseld te worden, maar door de oorlog staat de diplomatie tussen Rusland en de VS nu op een heel laag pitje. We mogen er stilaan voor gaan vrezen dat dit nog goed komt.”

‘The Game of Life’ van Ann Wauters ligt nu in de boekhandel.