Pascal Kerkhove, directeur redactie: “Er zijn mensen die heel veel zeggen met weinig woorden en het zijn vaak mama’s. Ik ben die van Kanye West alvast erg dankbaar…”

Goeiemorgen,

Ik koester mijn zaterdagochtend. Hij is even zalig voorspelbaar als uniek en in niets te vergelijken met een doordeweekse ochtend. Er klinkt geen wekker om half zeven, ik eet een boterham met choco, drink een kopje koffie, doorblader de weekendkranten en schrijf dan deze woorden. Het is liefde. Diep in mij schuilt zelfs een blinde overtuiging van wederkerigheid. De zaterdagochtend houdt ook van mij, al geef ik graag en grif toe hiervoor niet meteen een rationele uitleg te hebben. Echte liefde vraagt dat niet, zo weet ik. Echte liefde verdraagt ook wat ruis, deze zaterdag in de vorm van opkomende ergernis. Er klinkt nog steeds geen wekker, de koffie en boterhammen blijven lekker smaken en ik amuseer mij altijd bij het schrijven, al laat ik het oordeel over deze woorden graag aan jullie. De groeiende ergernis zit dus bij het lezen, dit keer over de storm Eunice. We waren weer te laat met allerlei maatregelen, hoe kan dat? Bij een vorige storm waren we wel op tijd, maar blies de wind minder hard dan voorspeld. Hoe dat dan kon en of we niet beter hadden gewacht met maatregelen? Ik heb het ermee gehad. Dan bestaat er een barometer voor stormen en is het weer niet goed. De ene barometer is overigens de andere niet. Kan iemand eens uitzoeken waarom code oranje iedereen overdag oproept om binnen te blijven en even later iedereen massaal de nacht injaagt? Voor wanneer de eerste opinie over hoezeer dit kleurencontrast inbeukt op ons algemeen mentaal welzijn?

Ik plooi de krant dicht en druk op de afstandsbediening van mijn tv, het is tijd voor Bart Swings. Hij pept zichzelf op met een kleine tik tegen de kaak, ik doe hetzelfde. Weg ergernis, laat maar komen die positieve spanning, optimisme en blijdschap. Bart doet het. Perfecte race, olympisch goud in Peking. Prachtig. Het duurt niet lang en vraag me niet waarom, maar ik ben zo blij als een kind in een speelgoedwinkel. Leve Bart, Swings dan. Zijn brede lach op het ijs in Peking loodst mij in één adem naar de andere kant van de wereld. Ik doe de tv uit en denk aan de mama van Kanye West, ook zij maakte mij de voorbije dagen blij met een opvallende boodschap. ‘Als een reus in de spiegel kijkt, ziet hij niets.’ Wat een prachtige gedachte. Van mijn ouders hoorde ik die woorden nooit en, toegegeven, ik heb ze ook zelf niet verteld aan mijn kinderen. Misschien mag ik hopen dat zij die wijsheid bij hun kinderen wel verspreiden. Zo mooi. Wees een reus in wie je bent en wat je doet of zelf belangrijk vindt. Ben je die reus, omring je dan met mensen die de spiegel altijd op ooghoogte houden.

Er zijn mensen die heel veel zeggen met weinig woorden en het zijn vaak mama’s. Ik hoor het thuis of op zondag bij de koffie, ik las het bij toeval in de krant in een gesprek met ene Justine. Zij is de mama van Dave de Kock, in de gevangenis opgesloten voor de dood van de kleine Dean. “Hij blijft mijn zoon maar als hij dit heeft gedaan, moet ik mijn hart afsluiten.” Dichter bij rauwe schoonheid komt moederliefde niet.

Er zijn ook mensen die weinig zeggen met veel woorden. Of bestaat er een andere manier om het nooit stoppende verbale bochtenwerk over de geplande kernuitstap te benoemen? In deze politieke kakafonie zijn we niet eens nog ergens onderweg naar de ideale wereld. Het pad is verschroeid, de kans op een of meerdere winnaars vakkundig verknoeid. Ook als straks in 2025 het licht blijft branden, lonken alleen verliezers. Een zoveelste gemiste kans.

Er zijn ook mensen die hun kansen niet missen.

Er zijn ook mensen die doen wat ze zeggen.

Bart Swings is een reus.

Maak er een fijne zondag van. Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be