Ontbijtbabbel met Paul Jambers: “De eeuwige jeugd bestaat helaas niet”

Het was alweer enkele jaren geleden dat we Paul Jambers in een nieuw tv-programma zagen. Hetzelfde geldt voor zijn vrouw Pascale Naessens. Aanstaande dinsdag zijn ze allebei – weliswaar niet samen – te zien op VTM. Eerst Pascale met ‘De Schaal van Pascale’, daarna is het de beurt aan Paul met ‘Jambers Back To The 90’s’. “Een gigantisch toeval. VTM heeft dat zo beslist. Nu maar hopen dat Pascale goed scoort en dat de kijkers blijven hangen voor mij.”

Wie oud genoeg is om zich de jaren negentig nog levendig te herinneren, weet maar al te goed wie en wat Jambers is. Wie? Vlaanderens bekendste human interestreporter. Wat? Het iconische televisieprogramma dat van 1992 tot 1998 furore maakte op VTM. Dertig jaar na de allereerste aflevering is Paul nu terug met Jambers Back To The 90’s , waarin hij terugblikt op zijn meest spraakmakende reportages. Hoe relevant zijn ze nog in 2022? Jambers zoekt het uit en toetst de situatie anno 2022 af met de beelden en getuigen van toen. “In 2002 mocht ik al eens terugblikken op de Jambers-periode, in 2012 deed ik hetzelfde met Jambers: 20 jaar later en ik vond het nu voor mezelf heel leuk om dit na dertig jaar nog een keer te doen.”

Op dertig jaar tijd is de wereld flink veranderd en zijn vast veel van je gesprekspartners van toen overleden. Welke thema’s of reportages komen nu aan bod?

“ Jambers was destijds een programma over een waaier aan fenomenen, soms in de rand van de maatschappij, vaak taboe. Het is heel opvallend hoe de meeste van die taboes nu niet meer bestaan. In de eerste aflevering zoek ik bijvoorbeeld twee transgenders op. Transseksualiteit is nu de normaalste zaak van de wereld, toen was het ongezien. Over mensen met het syndroom van Down wilde men vroeger niet spreken op televisie, nu hebben ze eigen tv-programma’s. Mensen met misvormingen of afwijkingen kwamen niet aan bod op tv, nu wel. Over plastische chirurgie werd gezwegen, nu zie je dat overal. De maatschappij is – gelukkig maar – flink veranderd. En uiteraard zijn heel wat mensen die ik toen portretteerde inmiddels overleden. Die konden nu dus niet meer aan bod komen. Behalve boer Charel, omdat ik via een vriend van hem heel mooie privébeelden heb kunnen bemachtigen.”

Als je terugblikt op die zeer succesvolle Jambers-jaren, overvalt jou dan een gevoel van fierheid?

“Goh, ik merk wel dat ik de publieke opinie mee beïnvloed heb door de manier waarop ik verslag uitbracht. Vroeger werd alles stilgehouden en ik heb dat verborgene een beetje opengetrokken. Over moorden, over getrouwde homo’s, fetisjisme, ouders die een kind verloren, zelfmoord, druggebruik, … Alle facetten van het mens zijn kwamen aan bod in Jambers . En ik toonde dat dit allemaal onder de kerktoren gebeurde in Vlaanderen. Daar lag de kracht van het programma. Het ging niet over toestanden in Amerika, het gebeurde allemaal onder onze neus. Natuurlijk zijn niet alle reportages die ik ooit gemaakt heb even sterk. Toen ik terugkeek, bleef ik soms wel op mijn honger zitten. Maar ik ben absoluut trots op een aantal reportages, zeker die met onderwerpen die niet werden geaccepteerd in de maatschappij. Human interest wordt tegenwoordig bovendien beschouwd als een volwaardige vorm van journalistiek, terwijl ik toen beticht werd van sensatiezucht en populisme.”

Je bent onlangs 77 geworden, maar bent nog keihard aan het werk. Hoe ambitieus ben je nog?

“Als ik dit niet graag zou doen, dan was dit nieuwe programma er niet gekomen. Ik heb het gemaakt – ik ben er eigenlijk nog aan bezig – omdat ik echt wil weten wat er met die mensen van toen is gebeurd. Ik ben mijn gesprekspartners nooit vergeten. Bovendien is het toch behoorlijk uniek. Wie kan na dertig jaar nog terugblikken op zijn eigen programma? Ik wilde dit dus echt maken. Al moet ik wel zeggen dat het hard werken was en nog steeds is. Ik had het toch een beetje onderschat. Ik ben met een ploeg jonge mensen op pad geweest en moest een bepaald werkritme aanhouden. Dat was pittig, maar ik ben zeer tevreden met het resultaat. Wat hierna nog komt, weet ik niet. Ik denk niet dat men mij nu massaal gaat vragen om nog tv-programma’s te maken. Al zou ik bij een mooi aanbod misschien wel overtuigd kunnen worden. Wat me nog blijft boeien, zijn lange documentaires. Als ik zo’n kans krijg, zou ik die wel aannemen. Maar ik wil niet meer wekelijks op tv, dat zou ik niet volhouden.”

Nochtans zie je er nog bijzonder patent uit. Je hebt het geheim van de eeuwige jeugd ontdekt.

“Zo lijkt het misschien, maar de realiteit zegt me helaas dat ik 77 ben. Ik ben natuurlijk wel nog heel actief. Ik probeer gezond te leven en te eten, ik loop nog steeds, ik doe van alles om goed te blijven. En werken hoort daarbij. Maar eeuwige jeugd bestaat helaas niet. Dat zul je ook zien in Jambers Back To The 90’s . Ik ben een vrouw gaan opzoeken die destijds beweerde dat ze over het geheim van de eeuwige jeugd beschikte. Ze is ondertussen in de tachtig en ik kan je zeggen: eeuwige jeugd bestaat niet .”

‘Jambers Back To The 90’s’, elke dinsdag om 21.50 uur bij VTM.