Ontbijtbabbel met actrice en zangeres Tine Embrechts: “Ik blijf de onnozelheid graag opzoeken”

Afgelopen week stond Tine Embrechts drie keer op een Parkies-podium, samen met broer Pieter. Ook in de komende maand toeren broer en zus nog door Vlaanderen met hun geestige, ontroerende en intieme show. Daarna is het tijd voor theater, en hopelijk ook weer voor televisie. “Een mooi fictieproject zou heel fijn zijn, maar ik geloof dat ik op de leeftijd ben aangekomen waarvoor er weinig interessante vrouwenrollen zijn.”

Het is geen straf om op een zonnige ochtend in een hippe ontbijtzaak in de Antwerpse wijk Zurenborg met Tine Embrechts te mogen ontbijten. De bekende actrice is niet alleen sympathiek (en ook niet onbelangrijk: op tijd), maar ook open, eerlijk, enthousiast en goedlachs. Zelfs wanneer het over televisieprojecten gaat die er momenteel niet zijn. “Fictie staat even op een lager pitje. Ik ben 47 en voor vrouwen die naar de 50 gaan, zijn er nauwelijks rollen. Of ik heb het profiel niet waar ze naar op zoek zijn. Uiteraard vind ik dat jammer. Ik heb wel eens naar castingbureaus gestuurd: hallo, denk ook eens aan mij. Maar dat heeft geen zin. Ik kan daar weinig aan veranderen, dus laat ik het los. Mocht ik geen ander werk hebben, zou ik het me misschien meer aantrekken. Maar het is nu ook even druk met optreden. En in het najaar duik ik het theater in.”

Je staat in augustus nog drie keer op een Parkies-podium. Hoe leuk is dat?

“Bijzonder leuk! Pieter en ik waren heel blij toen die vraag kwam, maar ook een beetje bezorgd. Wij waren met ons tweeën beginnen zingen in de coronaperiode, en dit is eigenlijk de uitloper van dat coronaproject. Je moet weten dat Pieter mijn buurman is, en toen we door corona allebei geen werk hadden, zijn we van thuis uit online concerten gaan aanbieden. We dachten dat zoiets totaal onnozel en absurd zou zijn – zo van achter de computer met gitaar en tamboerijn – maar we merkten dat mensen er wel gelukkig van werden. En dat we troost konden bieden. De vraag naar die optredens bleef groeien, en zo zijn er uiteindelijk ook live concerten ontstaan. Nu spelen we op de Parkies. Maar wij vroegen ons dus vooraf af of dat niet voor joelende mensen was die compleet uit hun dak wilden gaan. Wij zitten daar op een stoel, met enkel een gitaar en twee stemmen. Heel intiem dus. Maar het werkt! We hebben wat vrolijkheid in onze set gestoken, en uiteraard vertellen wij ook graag. Dat resulteert in heel gezellige avonden.”

Je moet jezelf ook niet onderschatten. Je bent wel voor eeuwig Flamme Fatale. Merk je daar nog iets van?

“Ja, absoluut. Ik geloof dat ik er plots een hele nieuwe generatie fans bij heb. (lacht) Weet je dat ik op voorhand geen flauw idee had van de gigantische impact van The Masked Singer? Zoiets heb ik nooit eerder meegemaakt. Toen de finale werd uitgezonden in de bioscoop en alle artiesten daar gingen kijken, heerste er een soort massahysterie. Alsof wij The Beatles waren voor één avond. Absurd! Ineens hadden wij allemaal door hoe fel dat programma leefde. Dat had natuurlijk ook wel wat met corona te maken. Iedereen zat thuis en The Masked Singer was zo’n programma om de ellende even te vergeten.”

Je hebt voor het najaar een aantal theaterprojecten gepland. Ben je niet ergens bang dat corona een comeback maakt en er weer veel afgelast zal worden?

“Nee, ik ben gestopt met me daar zorgen over te maken. Net omdat corona al tot een halve identiteitscrisis heeft geleid. Ik merkte hoe vereenzelvigd ik met mijn job was. Als dan alles wegvalt, meermaals, dan begin je te twijfelen. Een bijzonder heftige periode was dat. Maar wel eentje die me heeft geleerd dat we altijd wel weer iets nieuws verzinnen. Dus nu ga ik me ook geen zorgen meer maken.”

Bovendien heb je talenten genoeg: acteren, zingen, presenteren, … En wat dat acteren betreft kun je serieuze maar ook de meest onnozele rollen aan. Toch een groot voordeel.

“Soms denk ik: ik kan van alles een beetje, maar weinig deftig. Ik heb een eindeloze bewondering voor mensen die zich op één vak toespitsen en daaraan blijven schaven tot in de perfectie. Na 25 jaar carrière moet ik toegeven dat ik niet zo iemand ben (lacht). Al tijdens mijn opleiding had ik de neiging om de onnozelheid op te zoeken, maar ook de kwetsbaarheid. Ik ben grootgebracht met Hugo Matthysen en Bart Peeters, en ben enorm gelukkig dat ik die mannen al heel vroeg in mijn carrière tegen het lijf ben gelopen. Hugo is een soort mentor en soulmate. Ik hou nog steeds van die heerlijke onnozelheid. Onnozelheid is belangrijk in het leven. Daarom ook dat het aanvoelde als thuiskomen toen ik bij De Ideale Wereld mocht starten. Maar ik geloof ook dat ik heel wat serieuze rollen aan zou kunnen. Helaas word ik daar zelden voor gevraagd. Er wordt nogal stereotiep gecast: dat is een komische actrice, dus ze komt niet in aanmerking. Vroeger had ik het daar moeilijker mee, nu ik heb me daarbij neergelegd.”

Heb je wel eens slechte keuzes gemaakt in je carrière?

“Ik heb zelf weinig spijt, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat ik bepaalde dingen misschien niet had moeten doen. Maar dat trek ik me niet meer aan. Ik zeg tegen heel veel dingen ja omdat ik zo nieuwsgierig ben. Ik hou van die sprong in het onbekende. Dan kom je automatisch wel eens in dingen terecht die je je anders had voorgesteld. Maar ik hoop dat we allemaal mild kunnen zijn voor de keuzes die we maken. Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin een bepaalde keuze niet zo evident was. Ik ben heel lang een alleenstaande moeder geweest die financieel alles moest dragen. Ik moest centen verdienen, klaar. Dat was mijn realiteit toen. Dan vind ik dat je het recht hebt om een keuze te maken voor een job die op dat moment iets makkelijker gaat.”

Over het moederschap gesproken: je hebt een 18-jarige zoon die net een platencontract heeft getekend. Hoe sta jij daar tegenover?

“Toen Luis Oscar (artiestennaam OSKI, red.) vier jaar was, was het al overduidelijk dat die jongen leeft voor de muziek. Dat viel ook niet tegen te houden. Ik heb hem nu wel aangeraden om nog verder te studeren in de muziek, al is dat een punt van discussie. Hij had niet zo’n zin daarin, maar – en ik spreek nu als ongeruste moeder – de meeste muzikanten die ik ken, verdienen hun centen door les te geven aan academies. Dat verder studeren zou dus een goed back-up plan zijn. In ieder geval is Oscar ambitieus genoeg om de wereld te willen veroveren met zijn muziek. Af en toe moet ik hem met de voetjes op de grond zetten, maar ik vind het ook wel mooi dat iemand zo overtuigd is. Ik was veel onzekerder op mijn 18de.”

Tine en Pieter Embrechts op de Parkies in augustus: op 1/8 in Waregem, op 5/8 in Roeselare en op 10/8 in Deinze. Meer info: parkies.be.