Belgian Cat Julie Vanloo over de passies in haar leven: “Ik wilde weg uit Europa”

OOSTENDE De top-zes, dat is het doel van de Belgian Cats op het EK. Dat zou een flinke stap richting Olympische Spelen van Tokio betekenen, de grote droom van onze basketdames. Wij blikken vooruit met Julie Vanloo, point-guard van de Cats en straks van het Australische Townsville.

Een terras in Oostende. De zon schijnt. Julie Vanloo (26) komt aangeskated. Hippe zonnebril op. Ze geniet van het heerlijke weer. “Ik word depressief van regen en wind. Ik heb zon nodig om gelukkig te zijn.” De Cats waren begin deze week enkele dagen vrij, vooraleer aan het grote werk te beginnen. Komende maandag vertrekken ze naar Servië, waar het EK plaatsvindt, donderdag is de eerste wedstrijd al. “Hoe ik me voel? Excited. (lacht) Ik kijk héél erg uit naar het tornooi. Ik heb er veel zin in. Het doel is duidelijk: de top-zes. Dan mogen we in februari deelnemen aan het kwalificatietornooi voor de Spelen.”

Dat betekent de poulefase overleven. Jullie zitten in de groep des doods, met Rusland, Wit-Rusland en Servië.

(knikt) Dat zijn fysiek sterke en agressieve ploegen. Typische Oostbloklanden die door een muur zouden gaan. Wij spelen liever tegen ploegen zoals Frankrijk die teren op talent. Maar goed, twee jaar geleden wonnen we ook van Rusland, Macedonië en Litouwen. We kúnnen dat. Intussen zijn wij ook sterker geworden. Dat brons op het EK en die vierde plek op het WK waren geen toevalstreffers.

Hoe belangrijk is Tokio voor jou?

Héél belangrijk. Voor wie niet? Elke sportman of –vrouw wil dat toch meemaken? Die sfeer, die openingsceremonie, die fuzz. Je wil daar ooit eens deel van zijn. (enthousiast) En ik wil mijn helden ontmoeten, hè. Kevin Durant van team USA bijvoorbeeld. Hij is mijn grote idool. (lacht)

Waarom?

Een sobere gast, met ongelooflijk veel talent. Daarom. Niet arrogant. Ik waardeer dat aan mensen. Ik ben dankzij hem met nummer 35 gaan spelen. Hij heeft nu wel zijn achillespees gescheurd. Dat kan een maandenlange revalidatie betekenen. Ik hoop dat hij fit geraakt voor de Spelen. Nu ben ik te voortvarend, zeker? (lacht)

“Eén op vijf Vlamingen stemt Vlaams Belang. Hoe fucked up is dat? Ik heb daarom een nieuwe kledijlijn ontworpen.”

Jij gaat na de zomer als eerste Belg ooit in de Australische competitie spelen, voor Townsville Fire. Wat heeft je overtuigd?

Het avontuur. Een basketcarrière is zo kort, ik wil daar het maximum uithalen. Ik wilde ook weg uit Europa. Ik had het even gezien. Telkens dezelfde competities, dezelfde ideeën, dezelfde tactieken. Ik wou een ander avontuur. Ik heb nochtans een goed jaar achter de rug bij Pecs, maar het leven in Hongarije was zó saai. Een tweede jaar zou me gek maken. (lacht) Australië moet me op het lijf geschreven zijn. Zon, zee, strand en basket: dat is genieten van het leven. Ik hoop dat daar te vinden.

En financieel?

Dat maakt geen groot verschil. Ik verbeter mij een beetje. Sowieso verdienen de vrouwen geen waanzinnige bedragen.

Ben je daar al geweest?

Neen. Dat is niet de gewoonte in de basketwereld. Mijn agent kreeg in april een bericht van de club. Ze hadden mij blijkbaar opgemerkt op het WK, en zijn me daarna een jaar lang blijven volgen. Ze zien in mij een nieuwe point-guard. Ik heb geen seconde geaarzeld.

Wat moeten we weten over het team?

Het is een topteam. Dat was wél een voorwaarde van mij. Ik wou niet tegen de degradatie vechten. Ze speelden vorig jaar kampioen. Een mooie arena ook, elke thuiswedstrijd drieduizend man. Dit seizoen was iets moeilijker. Ze zijn zesde geëindigd, maar vraag me niet waarom. Ik kijk naar de toekomst. De Australische stijl moet me ook liggen, denk ik. Veel finesse. Snel spel. Helemaal anders dan het vechtbasket in Hongarije. (enthousiast) Ik kan niet wachten.

Je bent amper 26 en speelde al in België, Frankrijk, Italië, Zweden, Turkije en Hongarije. Wat zou dat over jou zeggen?

Dat ik een globetrotter ben. Iemand die altijd nieuwe uitdagingen zoekt. Ik word een comfortzone snel beu. Als ik me niet honderd procent gelukkig voel, dan wil ik iets anders. Ik moet me ook naast het veld goed voelen. Basket is veel in mijn leven, maar niet alles. (zwijgt even) Maar wie weet wordt Australië wél mijn final destination? Of toch tot ik stop met basketbal. Why not?

Is dat niet de vrees van je moeder? Dat je daar een lief gaat vinden?

Dat heeft ze eens gezegd, ja. Maar dat is niet het plan. (zucht) Zwijg me over de liefde. (lacht) Ik denk dat die verhuizing wel een confrontatie kan zijn met mezelf. In positieve zin dan. Ik ga voor het eerst écht weg zijn van mama, papa, vrienden. Ik ga niet om de haverklap kunnen bellen, alleen al door het tijdverschil. Ik ga zélf mijn plan moeten trekken. Maar ik heb daar geen schrik van. Mij krijg je niet klein, hoor.

Wanneer ga je je andere droom waarmaken?

Je bedoelt voetbalster worden, zeker? (lacht)

Inderdaad.

Dat sluimert nog steeds. Het seizoen in Australië stopt in maart. Het voetbalseizoen in Zweden begint in maart. Wie weet. Wat als we ons bijvoorbeeld niet kwalificeren voor de Spelen? Misschien ga ik dan toch voetballen? (zwijgt even) Ik denk daar vaak aan, hoor. Wat zou er gebeurd zijn, mocht ik voor voetbal gekozen hebben? Ik weet het antwoord niet. Ik weet alleen dat ik veel verder stond in basket. En we zaten met een ongelooflijk sterk team in Ieper. Emma Meesseman was daarbij, Hanne Mestdagh, noem maar op. We wonnen élke wedstrijd. Dan stop je niet met basket.

Je bent intussen wel CEO geworden.

Ja, ik las dat ook in een krant. (lacht) Neen, ik heb inderdaad een eigen kledijlijn. Maar ik zou mezelf geen CEO worden. Mode is een ook passie van mij.

Je hebt net een opvallende collectie uit, zag ik op je Instagram. Vertel eens.

Ik heb me laten inspireren door de verkiezingen in ons land. Eén op vijf Vlamingen stemt Vlaams Belang. (feller) Hoe fucked up is dat? Die partij katapulteert ons terug in de tijd, bijvoorbeeld over vrouwenrechten. Waar zijn we mee bezig? Ik heb daarom een nieuwe lijn ontworpen dat de nadruk legt op gelijkheid tussen mensen. Wit, zwart, man, vrouw, hetero, holebi, transgender, moslim of christen: dat maakt mij allemaal geen fluit uit. Laat ons elkaar gewoon aanvaarden. Die boodschap wil ik brengen.

Is dat een naïeve boodschap?

Dat kan. Maar I don’t care. Ik ben een dromer.