Red Flame en analiste Imke Courtois: “Ik ben er zeker van dat er homo’s in het voetbal zitten”

“Dat we manwijven zouden zijn. Als ik één cliché wil ontkrachten, dan is het dat. Dat ze zeggen dat we lesbisch zijn, so be it.” Imke Courtois, steunpilaar in de verdediging van Standard Luik en de Red Flames, is het voorbije jaar helemaal doorgebroken als voetbalanaliste. En zo ook als promotor van het vrouwenvoetbal. Een goede zaak, want de sport beleeft niet de prettigste tijden. O ja, goed om weten: Imke is niet de zus van, neen. En ook geen holebi.

We hebben afspraak in de Chesterfieldzeteltjes van café Gainsbourg, hartje Leuven. Imke Courtois (27) woont in het nabijgelegen Roosbeek. Ondersteund door een kruk huppelt ze binnen. Een voetblessure. Iets wat haar al het hele seizoen achtervolgt. En haar toekomstplannen danig in de war brengt. “Ik dacht aan stoppen na het EK in de zomer van 2017. Maar ik heb nu bijna een volledig seizoen moeten missen. Ik weet ook niet wanneer ik weer fit zal zijn. Stel je voor dat ik geen kwalificatiewedstrijden meer kan spelen. Zal ik dan gesatureerd zijn als ik stop? Ik twijfel. Twee jaar later is er het WK. Dat zou ook heel mooi zijn. En dan ben ik er 31. Een mooie leeftijd om andere dingen te doen.”

Denk je aan kinderen? Je mannelijke collega’s hebben op hun 23e al minstens twee koters lopen.
Vervelen die zich zo, denk ik soms. (lacht) Nee serieus, ik wil ook kinderen, maar niet zolang ik voetbal. Ik vind dat niet combineerbaar.

“Ik spreek alleen als het echt nodig is. Dat is ook mijn motto in het leven.”

Het brede publiek heeft je leren kennen als analiste. Iemand schreef: “Ik hoorde een bergriviertje mooi kabbelen tussen de opgevoerde brommer Jan Mulder en doctorandus kakelzucht Geert De Vlieger. Zelfbewust, niet opdringerig. En imponerende deskundigheid.”
(lacht) Hugo Camps. Als een kritisch iemand als hij zoiets schrijft, dan voelt dat als een compliment aan. Ik denk daar ook bewust over na. Ik wil mezelf niet te veel profileren: ik spreek alleen als het echt nodig is. Dat is ook mijn motto in het leven.

Jij bent de eerste vrouwelijke analiste. Werd je snel aanvaard?
Ja, maar ik blijf mij ervan bewust dat dit een mannenwereld is. Tussen haakjes: ik heb geen zin om als grote feministe versleten te worden. Dat ben ik niet. Nu, sommigen zullen ongetwijfeld wel eens denken: meisje, wat doe jij hier eigenlijk? Ik word ook wel eens getest, maar dan speel ik het spel gewoon mee. Je moet jezelf niet te serieus nemen. Weet je, ik kan doorgaans beter omgaan met mannen dan met vrouwen. Ik hou van hun interpretatieloze opvattingen. Zeg iets tegen een man, en hij neemt dat letterlijk. Vrouwen hebben meer woorden nodig.

Vrouwen die voetballen, zijn lesbisch en/of mannelijk: klopt dat cliché?
Nee, natuurlijk niet. Vroeger misschien wel. Dat was een vicieuze cirkel. Voetbal werd gezien als mannensport en de meisjes die ervoor durfden kiezen, waren de mannelijke types. Ook ouders wilden niet dat hun dochters voetbalden. Ze vreesden dat ze lesbisch zouden worden. Gelukkig is die cirkel doorbroken. Natuurlijk zijn er nog mannelijke meisjes en lesbiennes die voetballen, maar dat is toch in elke sport zo? Als ik één cliché wil ontkrachten, dan is het dat wij manwijven zijn. Daar kom ik tegen op. Dat ze zeggen dat we allemaal lesbiennes zijn, so be it.

In het mannenvoetbal is homoseksualiteit taboe.
(snel) Belachelijk! Ik ben er zeker van dat er homo’s in het voetbal zitten. Maar ze durven er niet voor uitkomen. Dat is jammer, al kan ik het ook begrijpen. Je zou stevig in je schoenen moeten staan, hoor. Ik denk wel dat ik het zou doen. Je zal meer steun krijgen dan je misschien zou denken. Bij ons is dat geen taboe. Ik heb een vriend, anderen hebben een vriendin. Geen probleem.

Hoe verklaar je dat?
Dat heeft te maken met het beeld van de sport, denk ik. Wij zijn zogezegd al manwijven, dan is het niet raar dat er iemand lesbisch is. Maar mannelijke voetballers zijn haantjes, grote ego’s, goden bijna. Homoseksualiteit paste vroeger niet in dat kader. En voetballers denken blijkbaar nog steeds zo.

De Rode Duivels lopen na een wedstrijd vol van zichzelf en hun lichaam over het plein. Doen jullie dat ook met de Red Flames?
Nee, maar wij zijn dan ook geen halve goden, hè. (lacht) Ik betrap mezelf erop dat ik na een wedstrijd soms supporters ga bedanken om te komen kijken. Ik zie het Messi niet meteen doen. Maar geen seconde komt in mij op: laat ik nu eens even mijn lichaam showen. Ik vind vrouwen ook totaal niet aantrekkelijk in een voetbalplunje. Met mijn kort haar zie ik er zelfs uit als een jongen. Verschrikkelijk is dat. Dat is het enige moment waarop ik mijn kapsel haat. (lacht luid)

“Het vrouwenvoetbal is in opmars, maar het afvoeren van de BeNe League is een stap terug.”

Wat was jouw trigger om te voetballen?
Oei, dat weet ik niet. Ik deed ballet toen ik acht was. Maar dat was te gecontroleerd, te rustig. Ik was een energiek kind. Ik wou buiten spelen en op een bal trappen. Ik deed dat gewoon graag. Toen ik mijn moeder vroeg om mee te voetballen, en ze merkte dat ik hard kon trappen, nam ze de telefoonboek en zocht ze waar er in de buurt een vrouwenploeg was. Dat is Eva’s Tienen geworden.

Jij speelt al zes jaar in Luik, de Vurige Stede. Wordt het vrouwenvoetbal er ook vurig beleefd?
Ja, toch wel. De supporters zijn heel fanatiek. Let op: er zijn er veel minder dan bij de mannen. Wij spelen voor pakweg driehonderd man. De beleving is wel anders nu de BeNe League is afgevoerd (de voorbije drie seizoenen speelden Belgische en Nederlandse topclubs in één competitie, red). Tegen PSV bijvoorbeeld speelden we vorig seizoen voor drieduizend man.

Waarom is dat project mislukt?
Ik zou dat niet mislukt noemen. Ik vond dat een succes over de hele lijn. Het is afgevoerd om financiële redenen. De Nederlanders vonden de voordelen niet opwegen tegen de kosten. De Belgische bond stond er wel nog honderd procent achter. (denkt na) Je kan positief zijn naar de buitenwereld toe, en zeggen dat het vrouwenvoetbal in opmars is, maar dat is niet de hele waarheid. Het vrouwenvoetbal is in opmars, maar het afvoeren van de BeNe League is een stap terug. Ik ben daar eerlijk in. De supportersaantallen zakken, de wedstrijden zijn minder uitdagend. Er spelen amper acht ploegen in eerste klasse. Je voelt dat ook aan de motivatie van de speelsters. De BeNe League krikte trouwens ook ons spelniveau op. We leerden bijvoorbeeld om meer verzorgd te voetballen.

Is het niet zo dat de Nederlanders de Belgische ploegen te zwak vonden?
Dat zou een belachelijke reden zijn. Wij waren vorig seizoen wel kampioen, hè. Ik verneem overal dat het met geld te maken heeft.

Jij doctoreert aan de Leuvense universiteit in de onderzoeksgroep gezondheidspsychologie. Ligt jouw toekomst in het academische leven?
Dat is moeilijk om zeggen. Ik ben verslaafd aan de combinatie van de twee werelden: de sport en de unief. Die zijn compleet tegenovergesteld: ik heb dat nodig. Ik wil me niet beperken tot één iets. Wat ik doe, wil ik wel goed doen. Dat is de reden waarom ik De Slimste Mens geweigerd heb. Ik wil niet flauw doen: als ik daaraan deelneem, dan is dat om te winnen. Zo zit ik in elkaar. Maar ik had geen tijd om mij voor te bereiden.

Het sportrapport van Imke Courtois

Als kind was mijn idool …
Een idool heb ik nooit gehad. Ik supporterde ook niet voor één bepaalde club.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …
Dries Mertens. Misschien niet objectief, want ik ken hem goed. Het is knap hoe ver hij het gebracht heeft. Hij heeft het lange tijd moeilijk gehad met zijn gestalte.

Mijn mooiste sportmoment?
Het winnen van de BeNe League vorig seizoen.

Mijn grootste ontgoocheling?
De blessure die ik op de laatste wedstrijd vorig seizoen opliep en die me blijft achtervolgen.