Sam Van Rossom is de meest succesvolle Belgische basketter van deze generatie: “Ik mag oprecht gelukkig zijn”

Waar Sam binnenkomt, gaat de zon schijnen, zeggen zijn vrienden. En dat blijkt niet gelogen. Net nu het EK eraan komt en zijn contract bij de Spaanse kampioen Valencia afloopt, ligt de 31-jarige Oost-Vlaming in de lappenmand. Toch ontmoet ik geen geslagen hond, die middag op een zonnig terras in het Gentse.

“Ik ga niet zeveren: revalideren is niet leuk”, zegt Sam Van Rossom. “Maar ik probeer positief te blijven. Wat ik meemaak, is brute pech. Dit is geen chronische blessure. Al valt het natuurlijk op omdat ik het seizoen ervoor al tien maanden out was met diezelfde knie. Mogelijk was het kraakbeen onvoldoende hersteld. Ik ben eind mei geopereerd. De revalidatie zou drie maanden duren. Het EK (in Turkije, red.) begint op 1 september. Dus ja, wie weet.”

Je revalideert bij Lieven Maesschalck. Hij heeft al mirakels verricht.

Awel, voilà. (lacht) Ik weet wat hij met Gella Vandecaveye en Johan Museeuw gedaan heeft. Ik hoop dat dat ook met mij lukt. Lieven weet van aanpakken. Ik kan nergens beter zitten. Maar ik ben realist. Ik wil er absoluut bij zijn, maar niet ten koste van alles. Ik wil mijn carrière niet in gevaar brengen.

De Belgian Cats pakten brons op het EK. Kunnen de mannen dat herhalen?

Neen. Wat zij gepresteerd hebben is uitzonderlijk. Voor het eerst mag een Belgische ploeg naar het WK. Dat, en de Olympische Spelen, is het allermooiste om te bereiken. Ik droom daar ook van. Maar je moet realistisch zijn. Zij beschikken over twee wereldtoppers, Ann Wauters en Emma Meesseman. Wij hebben dat potentieel niet. We hebben wel Europese toppers, maar onze tegenstanders hebben NBA-spelers. Dat is een ander niveau.

Op je Twitteraccount lees ik ‘living the dream’. Is dat zo?

O ja, als kind droomde ik van dit leven. Ik was amper vijf jaar toen ik meeging met mijn vader, die jeugdcoach was bij Bobcat Gent. Ik vind basket de meest attractieve sport, om te spelen én te kijken. Ik geniet van mijn leven. Ik zou het voor niets willen inruilen.

Je hebt even rechten gestudeerd. Was advocaat worden je plan B?

Helemaal niet. Mijn ouders raadden me die richting aan. Je kan er vele kanten mee uit. Prof worden was in die tijd niet evident: de Belgen waren zelfs in de Belgische competitie een uitgestorven ras. Dat is vandaag gelukkig anders. Maar ik ben een koppigaard: mijn focus lag volledig op basket. Ik wou het absoluut maken. Ik zat meer niet dan wel in de les. Dan lukt het niet aan de unief. Ik kreeg trouwens les van Johan Vande Lanotte die, o ironie, enkele maanden later mijn baas zou worden (Vande Lanotte is de sterke man van basket Oostende, red.). Ik ben die studies na drie maanden gestopt. Ik heb één proefexamen afgelegd: een half punt op twintig. Mijn naam was juist geschreven. En je raadt nooit wiens examen dat was. (lacht)

“Ik kies niet graag de makkelijkste weg. Ik kon al eens terug naar België, maar de koppigaard in mij zei neen.”

En toch mocht je naar Oostende.

O ja, Johan kon erom lachen. Ik heb hem die anekdote verteld toen ik bij hem thuis zat om het contract te bespreken.

Betekent basket alles in jouw leven?

Dat was zeker die eerste jaren zo. Dan offer je alles op voor je sport. Als je ouder wordt, ga je beseffen dat er een leven is naast de sport. Zeker als je naar het buitenland verhuist. Dan verdwijnt die cocon waar je thuis in leeft. Dan moet je wel buitenkomen als je andere mensen wil zien. Ik gruwel ervan alleen te zijn. Gelukkig zijn mijn vrienden hoofdsponsor van Ryanair geworden. (lacht) Let op: ik zit niet elke avond op café, hè. Basket staat nog steeds centraal. Dat is mijn drug. En ik ben er goed verslaafd aan. Maar in het tussenseizoen, in de zomer, doe ik graag iets anders: fietsen, reizen, lezen.

Aan iemands boekenkast herkent men zijn karakter. Wat lees jij graag?

Sportbiografieën. Dat is geen toeval, zeker? (lacht) Ik vind die heel inspirerend en leerrijk. Je ontdekt bijvoorbeeld dat jij niet de enige topsporter bent met een egoïstisch trekje. Maar ik lees ook graag thrillers. Stieg Larsson en Dan Brown. Ik wil me ook gaan verdiepen in de wereldoorlogen. Het verleden leert veel over het heden.

Lig jij wakker van de terreur van IS? Een topsporter die vaak in stadions en luchthavens komt, is een potentieel doelwit.

Ik ben niet bang, dat niet. Je ziet wel dat die aanslagen steeds frequenter voorkomen, én dichterbij. Maar ik wil niet paranoia worden. Ik ben een levensgenieter. Ik ga graag eens naar een groot event, ik snuif graag de cultuur van een stad op. Ik ga dat niet veranderen.

Je weet je landen wel uit te kiezen op cultureel vlak. Na drie jaar Oostende volgde twee jaar Italië en zeven jaar Spanje.

(lacht) Valencia, waar ik de voorbije vier seizoenen speelde, is mijn favoriete bestemming. Die stad heeft alles. En de manier van leven is top. Mensen komen buiten, zijn gemoedelijk, leven relaxed. Als ik terugkeer naar België, is het steeds weer aanpassen aan het ritme. Ik wou eens iets gaan eten rond 10 uur ’s avonds. Vergeet het maar. Terwijl in Spanje alleen übertoeristen om 8 uur iets gaan eten. Vrienden van mij zeggen dat ook: als ze op bezoek zijn in Spanje, komen ze helemaal tot rust.

“Basket staat nog steeds centraal. Dat is mijn drug. En ik ben er goed verslaafd aan.”

Heb jij spijt van iets?

(blaast) Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Ik heb op jonge leeftijd de stap naar het buitenland gezet, ik was amper 22, maar de drang was te groot. Ik had in België alles gewonnen. Milaan leek toen de juiste keuze. De manager voorzag een plan op lange termijn. Eerst twee jaar rijpen bij Pesaro, en dan terugkeren. Helaas werd die man zes maanden later ontslagen. En Milaan wou me niet meer. (denkt na) Je neemt soms beslissingen die anders uitdraaien dan verwacht. Maar je hoeft daarom geen spijt te hebben. Zaragoza bleek daarna wel de juiste keuze. De Spaanse competitie is absolute top in Europa. En na drie seizoenen klopte Valencia op de deur, waarmee ik nu een titel en een Eurocup gewonnen heb. Neen, ik mag oprecht gelukkig zijn, ondanks die blessures.

Je kon na één seizoen Valencia ook naar Moskou.

(knikt) Dat was een financieel aantrekkelijk voorstel. Maar Valencia liet me niet gaan. Je vraagt je wel eens af hoe het dan gelopen zou zijn. Maar oké, je moet daar niet te lang bij stilstaan. Ik heb graag voor Valencia gespeeld.

Je strafste prestatie was afgelopen seizoen: kampioen worden, en dan nog tegen Real Madrid in de finale.

Dat klopt. En toch voelt dat wrang aan. Ik heb zeker mijn bijdrage geleverd. Ik heb het volledige seizoen gespeeld, op de finales na. Door die verdomde blessure. Dat knaagt tot op vandaag. Dat is dat egoïstische trekje, zeker? In die periode hebben mijn vriendin (Belgian Cat Jana Raman, red.), mijn broer en mijn ouders het wel af en toe moeten ontgelden.

Hoe zie jij je toekomst?

Dat is één groot vraagteken. Valencia wil mijn contract niet verlengen. Ik zou nog graag twee à drie seizoenen in het buitenland spelen. Maar ik weet nog niet waar. Clubs staan natuurlijk niet aan te schuiven voor een geblesseerde speler. Ik zou liefst naar een team gaan dat Euroleague speelt. Dat is wat ontbreekt op mijn palmares.

Heeft Oostende nog niet op je deur geklopt?

Neen. Zij zullen ook wel weten dat ik nog niet terug wil. Na Pesaro kon ik terug naar België, maar de koppigaard in mij zei neen. Ik kies niet graag de makkelijkste weg. Al zal ik misschien wel mijn carrière afsluiten in België.

Was de NBA een droom?

Ja, natuurlijk. Dat is de droom van elke basketter. Maar in Amerika lopen er duizend spelers zoals ik. Ik ben optimist, maar ook realist.

Het sportrapport van Sam Van Rossom

Als kind was mijn idool …

Michael Jordan. Dat is evident.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …

Roger Federer. Ik ben grote fan.

Mijn mooiste sportmoment?

Dat is een moeilijke keuze tussen de titel dit jaar en de Eurocup in 2014. Ik zal het laatste kiezen, want in die finale stond ik wel op het parket.

Mijn grootste ontgoocheling?

De Eurocupfinale verliezen tegen Malaga dit jaar. Ik heb na die wedstrijd een uur lang geen woord gezegd.