De liefde voor kunst is mij met de paplepel ingegeven. Zowel mijn papa was en mijn mama is kunstenaar. Ook mijn zus heeft een talent dat anderen niet gegeven is. Dat van mij beperkt zich eerder tot kijken naar wat mooi is en appreciëren wat anderen kunnen. Want dat is wat kunst voor mij betekent. Esthetiek. Schoonheid. Iets tastbaar dat een emotie losmaakt, dat beweging in mijn brein en lijf teweegbrengt. Kunst kan vele vormen
aannemen en hoeft allesbehalve hoogdravend, elitair of onbereikbaar te zijn. Het is dat wat Sofie Van de Velde, zo prachtig verwoordt. “Kunst is iets om van te genieten, zoals uit eten of op reis gaan.” Het is een ervaring, we hoeven het niet te bezitten om ervan te genieten. Dat maakt het zo speciaal. Op zondag langs galerijen of musea struinen en kijken naar wat talentvolle mensen gemaakt hebben, is puur genot. Je reist mee in hun gedachten en surft op hun gevoelens. Het is een van de redenen dat Van de Velde ervoor pleit om kinderen van bij de geboorte een stuk kunst mee te geven. Iets wat je meeneemt doorheen je leven, dat op verschillende punten en momenten zal meedeinen met jouw eigen gedachten en gevoelens. Dat kunst kopen per definitie te duur is, doet ze af als onzin. Gelijk heeft ze, er zijn maar weinig gelukkigen die een Rinus Van de Velde of een Luc Tuymans hebben om mee te pronken. Maar kijk eens rond op andere plaatsen, bij jonge mensen op frisse platformen of via kunstscholen die foto’s van laatstejaars verkopen. Het is ook daar dat er parels te ontdekken zijn. En een emotie losmaken. In brein en lijf. Die de schoonheid belichamen van een leven tussen de kunst.
