Sprintster Rani Rosius: “Zo hard gaan als ik kan geeft een kick”

Ons land kan opnieuw uitpakken met jong en veelbelovend sprinttalent. Op het jongste EK indooratletiek in Istanboel liep Rani Rosius zich met een persoonlijk record én een knappe finaleplaats in de kijker. We trokken met haar de Limburgse natuur in, voor een gesprek over lopen, shoppen en prullen. Níét over stilzitten, want daar heeft ze geen talent voor.

Rani Rosius behaalde in maart een vierde plaats in de finale van de 60 meter op het EK indooratletiek in Istanboel. Drie honderdsten van een seconde hielden haar weg van een podiumplaats, maar de sprintster toonde zich – terecht – dolblij met de prachtprestatie die ze neerzette. En kijkt reikhalzend uit naar meer: deze zomer is dat het WK atletiek in Boedapest, daarna komen de Olympische Spelen in Parijs in zicht. “Het grote plan is om drie keer te kunnen deelnemen aan de Olympische Spelen”, droomt ze luidop. Want als het lot haar goedgezind is, wil ze nog lang blijven lopen. Zeker tot haar dertigste, of nog iets langer. Zolang haar lijf het aankan. Want lopen vindt ze ‘gewoon superleuk’. Zo hard gaan als ze kan, geeft haar een kick. En dat werkt verslavend, zegt ze.

Een verslaving waarvoor je toch ook veel moet opofferen?

“Dat valt eigenlijk heel goed mee. Ik turnde als kind al op topniveau, daarna zat ik als loopster ook al meteen hoog. Ik heb nooit veel anders gedaan dan sporten, en graag. Ik train elke dag een of twee keer, alleen op donderdag niet. Daartussen moet ik rusten. Maar voor mij voelt dat dus niet alsof ik iets moet opofferen, ik zie het als een andere levensstijl dan die van de meeste mensen.”

“En ik weet ook wel dat mijn vrienden elke week uitgaan, maar ik mis dat helemaal niet. Ik ga pakweg drie keer per jaar uit, daar kijk ik dan enorm naar uit, maar dat volstaat.”

Echt níéts waarvan je ooit dacht: zo jammer dat ik nu alweer moet trainen?

“Skivakanties! (lacht) We gingen met het gezin al skiën toen ik nog een kleuter was. Maar sinds 2018, toen het duidelijk werd dat ik volledig op atletiek zou inzetten, mag het niet meer. Het risico op blessures is te groot. Om dezelfde reden ga ik ook niet muurklimmen of padellen, sporten die me nochtans aanspreken. Of een trampolinepark bezoeken, lijkt me ook fun. Jammer, maar het is niet anders.”

Jij blaakt van zelfvertrouwen en optimisme, stelt je ook heel open op. Altijd zo geweest?

“Als kind was ik best onzeker soms, en meer gesloten. Maar op een bepaald moment in mijn jeugd heb ik besloten dat dat me niets bijbracht. Sindsdien ben ik wie ik ben, te nemen of te laten: iemand die graag open en eerlijk praat en met anderen omgaat. Als ik een ‘concurrente’ in de kleedkamer kan helpen om haar wedstrijdnummer op te kleven omdat haar nagels daar te lang voor zijn, dan doe ik dat graag. En zo geraken we bovendien op een prettige manier aan de praat.”

Heeft topsport jou sneller volwassen gemaakt dan je leeftijdsgenoten?

“Misschien wel, ja. Het is een harde wereld, je moet discipline tonen en kunnen doorzetten.”

“Je komt er jezelf dan ook vroeger tegen, in situaties waar anderen van dezelfde leeftijd minder mee geconfronteerd worden. En dat dwingt je om na te denken over hoe je met die situaties, en de gevoelens die ermee samengaan, omgaat.”

Drie jaar terug liet je in een interview vallen je eigen grenzen nog niet te kennen. Beter zicht op intussen?

“Neen. (lacht) Ik kan nog altijd progressie maken. Het voorbije EK heb ik goed gelopen, maar we hebben toch nog foutjes ontdekt in de analyse nadien. Als ik die kan wegwerken, kan ik nog sneller.”

En tussendoor studeer je.

“Ja, maar met een tempo aangepast aan mijn loopcarrière. Het zal meer tijd vragen om mijn diploma LO-chemie te halen dan gepland, maar het doel is wel degelijk dat ik het haal.”

Ben je dan toch ook al bezig met wat je later gaat doen? Het leven na de sport?

“Momenteel gaat alles goed met mijn loopcarrière, ik ken mijn lichaam intussen door en door, daar zet ik nu alles op in. En nadien zou ik wel graag lesgeven, maar of dat ook zal gebeuren, daar ben ik eigenlijk niet mee bezig.”

Je vriend staat niet te wachten langs de zijlijn tot jij uitgelopen bent?

“Zeker niet. Hij is zelf met van alles bezig. Me later settelen of niet? Ik heb er geen idee van. Het heeft gewoon geen zin om daar nu over na te denken.”

Bij topsport komen ook grote emoties kijken: teleurstelling als alle inspanning niet genoeg oplevert, euforie als je wint. Hoe ga je daarmee om?

“Goh, ik ben heel emotioneel! Interviews met mij na een prestatie tonen dat wel aan. Als ik gelukkig ben, ben ik dólgelukkig. Net zoals ontgoocheling diep kruipt bij mij. Al heb ik tot dusver nooit echt grote tegenslagen gekend.”

“Toch moet ik proberen om die gevoelens, zeker tijdens trainingen, te doseren. En dat gaat alsmaar beter. Ik word op dat vlak dan ook goed begeleid door een sportpsycholoog. Ik word goed opgevangen, bij diepte- én hoogtepunten.”

Sportbeest pur sang, maar je bent onmiskenbaar ook bezig met je looks, op én naast de piste.

“Ik probeer er goed uit te zien, omdat ik dat zelf leuk vind. Niet dat ik er zoveel tijd aan besteed. Ik shop graag, maar dan online. Om er niet te veel tijd mee te verliezen, maar ook omdat me dat een beter overzicht geeft van wat er allemaal bestaat.”

“Terugsturen? Zelden! Alleen als iets niet past. Of als ma zegt ‘Rani, wat heb je nu weer gekocht’.”

Je stijl valt op?

“Trends volg ik niet, ik wil uniek zijn. Ik draag graag iets wat je niet overal ziet, ja. Daar komt wel eens commentaar op, maar that’s fine, ik doe mijn ding. Een bloes met één mouw, daar lachen mijn vriendinnen ook om, maar ik vind die heel cool en dan draag ik die ook. Of ik maak me graag eens speciaal op, met knalgroene of blauwe eyeliner of zo. Dan laat mijn vader weten dat hij dat toch een beetje héél fel vindt, maar stap ik toch naar buiten. Hij heeft me wel doen beloven dat ik mijn haar niet meer heel kort laat knippen zonder hem te waarschuwen. (lacht) Want daar was hij de eerste keer goed van geschrokken. Maar waarom zou ik dat niet doen? Het is maar haar! En dat van mij groeit heel snel. Ik heb het al twee keer aan Think Pink gedoneerd, dan dient het tenminste ergens voor.”

Bioracer gaf je de kans om je eigen sportoutfit te ontwerpen.

“Ik wilde ook om te sporten iets wat een beetje anders is, met lange mouwen ook, en dat hebben ze voor mij uitgewerkt. Ik kreeg er goeie reacties op. Maar verder gaat dat niet. Misschien volgt er nog een gelijkaardige samenwerking met een sponsor, maar dat is nog toekomstmuziek.”

Een modelijn als die van Elodie Ouédraogo staat niet op je bucketlist?

“Neen. Al maak ik wel graag dingen. Vorig weekend nog was ik in de weer met hout: zagen, schuren, polieren… Zalig! Ik kan het niet helpen, ik moet altijd ergens aan kunnen prullen. Het werd deze keer een soort rekje waar al mijn planten een plaatsje in vinden, want ik heb er veel.”

Plantjes! Hou je van de natuur? En van het outdoorleven?

“Ik ben veel buiten. Thuis in de tuin, of ik ga lopen in de natuur in mijn omgeving. Al sta ik daar dan niet zo erg bij stil, een heidelandschap is voor mij intussen heel gewoon. (lacht) En als het lukt om even op reis te gaan, zelden dus, dan liever aan zee of bij een meer dan in een stad. Zon, zee en strand? Ja! Maar dan níét om stil te liggen.”

Wie is Rani Rosius?

– Rani Rosius (23) woont in Genk, samen met haar ouders, zus en hun vijf katten. Ze heeft een vriend.

– Ze turnde tot haar twaalfde bij Sta Paraat Hasselt, de club van Nina Derwael, maar legde zich nadien toe op atletiek. Ze is aangesloten bij de club AV Toekomst waar trainer Johan Baerts haar sindsdien begeleidt.

– Ze werd sinds 2020 verschillende keren Belgisch kampioene, en is momenteel de snelste Belgische vrouw na Kim Gevaert.

– In 2021 ontving ze de Gouden Spike voor beste vrouwelijke belofte.

– In maart dit jaar werd ze vierde op de 60 meter tijdens het EK indooratletiek in Istanboel. Ze brak daarbij opnieuw haar persoonlijke record.

– Deze zomer neemt ze deel aan het WK atletiek in Boedapest. Ook de Olympische Spelen in Parijs in 2024 staan op haar agenda.

Volg haar op @ranirosius

make-up Joek Janssens met M.A.C, KEVIN.MURPHY, Paula’s Choice en Drunk Elephant styling Farah el Bastani

Jasper zoekt baasje

Rani ging voor deze reportage wandelen in natuurdomein Ten Haagdoorn in Houthalen-Helchteren, samen met Jasper, een bijna vier jaar jonge Duitse staande hond (draadhaar) die na verwaarlozing in beslag werd genomen en ondergebracht bij vzw Dierenasiel Genk. Jasper is lief en zachtaardig maar ook energiek, een nieuw baasje moet de nodige tijd aan hem kunnen spenderen. Hij wil regelmatig op wandel en heeft ruimte nodig om te spelen.

Meer informatie bij dierenasielgenk.be